22 lutego – WSZYSTKO ALBO NIC

NASZA ZAŁOŻYCIELSKA WIZJA: WSZYSTKO ALBO NIC

Mamy zaszczyt prosić o wyrażenie zgody na złączenie się w dawnym klasztorze Sióstr Karmelitanek w Aix, zakupionym przez jednego z nas, aby tam zamieszkać jako wspólnota działająca według reguł, której zasadnicze punkty tutaj wyszczególniamy:

Pierwszy punkt, jaki wskazali, brzmiał następująco:

Celem tego Stowarzyszenia jest nie tylko praco¬wać nad zbawieniem bliźniego przez zatrudnienie się w posłudze głoszenia kazań, ale przede wszyst¬kim – mając na względzie dostarczenie swoim członkom środka do praktykowania cnót zakonnych, do których mają tak wielki pociąg – poświęcenie się w zachowaniu ich przez całe życie w jakimś za¬konie, gdyby nie mieli wielkodusznej nadziei, że znajdą we wspólnocie misjonarzy prawie te same korzyści, co w stanie zakonnym, w którym chcieli się poświęcić.

Prośba o zatwierdzenie skierowana do Wikariuszy Generalnych z Aix, 25.01.1816, w: EO I, t. XIII, nr 2.

Dla Eugeniusza to oznaczało wszystko albo nic, wymagał stuprocentowego zaangażowania dla Boga i w dzieło ewangelizacji najbardziej opuszczonych. Od początku życie zakonne traktował jako środek, który ma do dyspozycji, aby te dwa ideały połączyć. Jego towarzysze byli kapłanami diecezjalnymi, nie wszyscy myśleli tak samo jak on. Chcieli wspaniałomyślnie poświęcić się Bogu i zbawieniu bliźniego, ale nie składając ślubów. Ten artykuł z ich pierwszej Reguły pozwala dostrzec kompromis, który będzie trwał prawie trzy lata – żyć duchem zakonnym ale bez ślubów. Eugeniusz tak bardzo był przekonany o konieczności formalnej konsekracji, że dziesięć tygodni później, on i Henryk Tempier złożyli śluby prywatne. Dla niego to zasadnicza kwestia – wszystko albo nic!