21 września 2018
INSYGNIA, KTÓRE NOSZĘ, ABY PÓJŚĆ I GŁOSIĆ DOBRĄ NOWINĘ O ZBAWIENIU LUDZIOM, ZA KTÓRYCH JESTEM ODPOWIEDZIALNY. Eugeniusz przeżywa rekolekcje medytując […]
INSYGNIA, KTÓRE NOSZĘ, ABY PÓJŚĆ I GŁOSIĆ DOBRĄ NOWINĘ O ZBAWIENIU LUDZIOM, ZA KTÓRYCH JESTEM ODPOWIEDZIALNY.
Eugeniusz przeżywa rekolekcje medytując nad insygniami, jakie otrzyma podczas sakry.
Pastorał, laska pasterska jest mi dana jako znak władzy duchowej, abym z surowością zmieszaną z łagodnością piętnował wady, abym wydawał sprawiedliwe sądy, wzbudzając cnoty jednych, a karcąc wady innych.
Na mój palec jest nakładany pierścień jako pieczęć wiary, którą powinienem głosić, i wierności, z jaką powinienem strzec Kościoła, Oblubienicy, świętej Oblubienicy Jezusa Chrystusa.
Księga Świętej Ewangelii została mi powierzona, abym zgodnie ze swym powołaniem lub lepiej mówiąc, z powierzoną mi misją, poszedł i głosił Dobrą Nowinę o zbawieniu ludowi, za który jestem odpowiedzialny.
Na moją głowę nakłada się mitrę niczym hełm zbawienia, aby moje oblicze udekorowane tą ozdobą, a moja głowa uzbrojona mocą obu Testamentów, były zarazem okrutne i wspaniałomyślne dla nieprzyjaciół prawdy, abym za pomocą łaski zawsze ich pokonywał zarówno siłą, jak i sukcesami.
Wreszcie na moje ręce zostały nałożone rękawiczki, obraz czystości nowego człowieka, który zstąpił z nieba, aby dary i ofiary, które będą przeze mnie składane, zostały łaskawie przyjęte i miłe Bogu, abym dla siebie i dla Kościoła wyjednał jak najobfitsze błogosławieństwo przez zasługi Naszego Pana Jezusa Chrystusa, który przyjął postać sługi i za nas ofiarował się swemu niebieskiemu Ojcu.
Jakże mogłem przeczytać te linijki aż do końca, jakże po tysiąckroć pióro wypadało mi z ręki. Mój Boże, czy ktoś kiedykolwiek [strona 15] będzie mógł osiągnąć tylko te cnoty, które należy posiadać, aby godnie odpowiedzieć na myśl Kościoła?
Rekolekcje przed przyjęciem sakry biskupiej, 7-14.10.1832, w: EO I, t. XV, nr 166.
