Z listów św. Eugeniusza

Ubodzy dla oblackiej rodziny to ci, których sytuacja głośno woła o nadzieję zbawienia (K 5)

Wszędzie bowiem nasze posłannictwo polega na tym, aby najpierw iść do tych, których sytuacja głośno woła o nadzieję i zbawienie, jakie w pełni może przynieść tylko Jezus Chrystus. Są to różnego rodzaju ubodzy – im dajemy pierwszeństwo(K 5).

Eugeniusz zamiennie używał terminów ubodzy i najbardziej opuszczeni, zawsze odnosząc się do tych samych ludzi. Najbardziej opuszczeni – to na ogół ubodzy materialnie, którzy nie mieli możliwości, aby uzyskać pomoc duchową. Gdy Eugeniusz i pierwsi oblaci zaangażowali się w tę misję, ich horyzonty otworzyły się na wszystkie grupy, które potrzebowały „nadziei, którą tylko może w pełni przynieść Jezus Chrystus”. Gdy młody Eugeniusz wstąpił do seminarium, w następujący sposób wyraził swój zamiar włączenia się w tę misję:
Biorę Boga na świadka, który pragnie, abym… w szczególny sposób poświęcił się jego służbie i starał się o ożywienie wiary zanikającej wśród ubogich(List do matki, 29.06.1808, w: PO I, t. XIV, nr 27).

Po święceniach kapłańskich w pierwszym kazaniu wielkopostnym do ubogich w Aix-en-Provence wypowiedział następujące słowa:

Ubodzy, ta wybrana cząstka rodziny ludzkiej, nie może być pozostawiona w swojej niewiedzy.

Nasz Boski Zbawiciel przy wielu okazjach sam się zajmował ich nauczaniem. Jako dowód boskości swego posłannictwa wysunął fakt, że ubogim głoszona jest Ewangelia: Pauperes evangelizantur(Kazania wygłoszone w kościele świętej Magdaleny, marzec 1813, w: PO I, t. XV, nr 114).

Czterdzieści lat później, gdy zobaczył biedę ubogich w Londynie, napisał:

Biedni ludzie potrzebują pożywienia dla ciała. O ileż bardziej potrzebują pokarmu dla duszy.

Franc Santucci OMI, tłum. Roman Tyczyński OMI