Z listów św. Eugeniusza

WIEMY, ŻE OBLACI UCZYNILI Z TEGO SWOJĄ SPECJALNOŚĆ: JEST TO ZARÓWNO CHWALEBNE, JAK I TRUDNE.

Całe Zgromadzenie jest misyjne. Jego naczelną służbą w Kościele jest ukazywanie Chrystusa i Jego Królestwa najbardziej opuszczonym. Niesie ono Dobrą Nowinę ludom, które jeszcze jej nie przyjęły i pomaga im odkryć w świetle Ewangelii ich własne wartości. Tam, gdzie Kościół już istnieje, oblaci kierują się do grup, z którymi on ma najmniej kontaktu (K 5). 

​Ojciec Fernand Jetté, który w latach 1974-1986 był Superiorem Generalnym, napisał:

Wiem, na przykład, jak wielkim szacunkiem darzy nas Święta Kongregacja Ewangelizacji Narodów, szacunkiem, który sięga daleko wstecz… Dlaczego? Wydaje się, że powodem jest całkowita dyspozycyjność, jaką Instytut wykazał, odpowiadając na wezwanie Kościoła na rzecz najbiedniejszych i najtrudniejszych misji, tych, których inni albo nie mogli, albo nie mieli odwagi przyjąć. Innym powodem jest nasza wytrwałość, nasza wierność w trwaniu w niemożliwych warunkach. 

„Wiemy dobrze – powiedział Pius XI do członków Kapituły Generalnej w 1926 roku – co Oblaci osiągnęli na dalekiej północy Kanady, w południowej Afryce i na równiku. Zawsze udają się tam, gdzie istnieje jakieś szczególne niebezpieczeństwo, wyzwanie i zmęczenie, trudny klimat i poświęcenie, i zawsze są tam pierwsi. Wiemy, że Oblaci uczynili z tego swoją specjalność: jest to zarówno chwalebne, jak i trudne”.

Misje ad gentes 1974 r.

Roman Tyczyński OMI