koordynator

8 października 2018

JAŚNIEJ POJMUJĘ SWOJE OBOWIĄZKI I WYDAJE MI SIĘ, ŻE RAZEM Z DUCHEM ŚWIĘTYM OTRZYMAŁEM SKUTECZNĄ WOLĘ SKTUPULATNEGO ROZLICZANIA SIĘ Z NIICH.

Pisząc do swego powiernika, ojca Tempiera, Eugeniusz ukazuje stan swojego ducha w chwili święceń biskupich:

Duch Święty, przyzywany przez tyle świętych dusz, dał znak swojej obecności w tym wielkim dniu i zapewniam ojca, że od tej pory nie ma dnia, a nawet mogę powiedzieć nie ma godziny, żeby nie dał odczuć niewysłowionych wrażeń w duszy tego, którego raczył wybrać i uświęcić. Nie na próżno liczyłem na jego potężną pomoc, gdyż moje rekolekcje przepełnione były zaufaniem. Czuję się jak odrodzony i w zwyczajnej dyspozycji, której nie jestem w stanie wyrazić.

Zawsze miał bardzo wielki szacunek dla biskupów jako dla następców Apostołów. Teraz jest jednym z nich.

Przez całe moje życie byłem pełen szacunku dla episkopatu, zawsze rozmyślałem o nim w wielkim duchu wiary. Był to, można powiedzieć, instynkt mojej duszy. Gdybym się nie powstrzymał, wie­le razy pochyliłbym się do nóg jakiegoś dobrego biskupa, tak jak to się czy­ni przed Papieżem. Zawsze chciałem, aby wszyscy myśleli jak ja, żeby od­dawać tym następcom apostołów wielką cześć. Byłem gotów służyć im za podnóżek, by jeszcze bardziej ich wysławiać, a teraz Pan mnie samego wy­nosi na szczyt tej wielkości i dodatkowo daje mi do zrozumienia, że jestem jeszcze poniżej tego, co należy rozumieć przez pełnię kapłaństwa Jezusa Chrystusa. Tym niemniej ufam, że przez miłosierdzie Chrystusa stałem się całkiem inny, niż byłem. Jaśniej pojmuję moje obowiązki i wydaje mi się, że razem z Duchem Świętym otrzymałem skuteczną wolę skrupulatnego rozliczania się z nich.

List do Henryka Tempiera, 20.10.1832, w: EO I, t. VIII, nr 437.

przez koordynator

5 października 2018

BIEDNY WYBRANY BYŁ POD WPŁYWEM OBFITEJ ŁASKI BOGA.

Pisząc do wujka Fortunata Eugeniusz dzieli się odczuciami ze święceń biskupich. Obecność Boga była namacalna:

Poza tym wielkim brakiem, który tylko osobiście mogłem odczuć, wszystko wspaniale się odbyło. Wydaje się nawet, że dzięki odczu­walnemu i zupełnie darmowemu przekazaniu darów Ducha Święte­go, ta ceremonia będzie miała znaczenie, tak bardzo była godna, pod­niosła i budująca. Biedny wybrany był pod wpływem lub wrażeniem obfitej łaski Boga, tak dobry, tak wspaniałomyślny. A skoro jego uczucie, którego nie mógł opanować, zostało zauważone, czy to przez biskupów konsekratorów, czy też przez usługujących, ogarnę­ło ich to samo uczucie, a pośród zupełnej ciszy, która zapanowała bardziej niż zwyczajowo, wszystkim z oczu płynęły łzy… Mój dro­gi wujku, oto pociechy, jakich, w połączeniu z wieloma innymi ukry­tymi, zechciał udzielić mi Bóg.

List do Fortunata de Mazenoda, biskupa Marsylii, 14.10.1832, w: EO I, t. XV, nr 168.

przez koordynator

4 października 2018

POCIECHY, JAKICH ZECHCIAŁ UDZIELIĆ MI DOBRY BÓG WRAZ Z PRZYKROŚCIAMI, KTÓRE DLA MNIE PRZEZNACZONO.

Pośród radości uroczystości święceń biskupich Eugeniusz nie zapomina, że wszystko to jest odpowiedzią na antyreligijne nastawienie rządu francuskiego.

Mój dro­gi wujku, oto pociechy, jakich, w połączeniu z wieloma innymi ukry­tymi, zechciał udzielić mi Bóg, aby niewątpliwie mnie umocnić na czas przykrości, które dla mnie przeznaczono.

Eugeniusz nie miał wątpliwości, że dojdzie do scysji z rządem, ale wiedział również, że najsilniejsza jest łaska boża.

Nie zlekceważę ich ani się ich nie przestraszę. W czasie rekolekcji Pan wyświadczył mi łaskę, abym powziął mocne postanowienie pragnąć jedynie Jego świętej woli w dobrej i złej doli. Do głębi mej duszy pojąłem wznios­łość charakteru i wielkość godności, jakie zostały mi udzielone. Za pomocą łaski umocniłem się w postanowieniu, aby zawsze spełniać wypływające z nich obowiązki dla chwały Bożej, dobra Kościoła, w służbie bliźniemu i dla mego osobistego uświęcenia. Mając takie narzędzia, jest się mocnym, zwłaszcza kiedy we wszystkim liczy się na Boga, a nie na siebie, gdyż bardziej niż kiedykolwiek dostrzegło się jedynie nicość i bezsilność. Mój dobry wujku, ciągle wspomagaj­cie mnie waszymi modlitwami, na moje, chociaż słabe, zasługujecie z tylu powodów, że nie moglibyście ich zliczyć.

Ściskam was z taką czułością, na jaką stać bratanka i całkowicie oddanego syna.

+ K. J. Eugeniusz, biskup Ikozji.

List do Fortunata de Mazenoda, biskupa Marsylii, 14.10.1832, w: EO I, t. XV, nr 168.

Mając takie narzędzia, jest się mocnym, zwłaszcza kiedy we wszystkim liczy się na Boga – te słowa musiały być światłem w latach trudności i osobistych cierpień, jakim musiał stawić czoła biskup Eugeniusz.

przez koordynator

3 października 2018

KAROL JÓZEF EUGENIUSZ, BISKUP IKOZJI

Pierwszy list po swoich święceniach biskupich Eugeniusz pisze do wujka, biskupa Fortunata, który stał u źródła tych święceń. Podpisując się po raz pierwszy biskup Karol Józef Eugeniusz wyraża swą miłość wobec podeszłego w latach wujka:

Odchodząc od ołtarza, gdyby mi pozwolono iść za poruszeniem mego serca, wziąłbym pióro, aby wam złożyć me pierwsze homagium i powtórzyć wam słowa, jakie skierowałem do biskupa konsekratora, który był w waszym zastępstwie: wielu lat życia. Spieszno mi, aby wam wyrazić uczucia mego synowskiego przywiązania, któ­re nie mogło się powiększyć, które bardzo żywo odczuwam nawet pośród obfitych duchowych pociech, które spodobało się Panu roz­lać na mą duszę w tym tak godnym pamięci dniu. Och!, to było dla mnie wielkie cierpienie i powód, jak ufam, wielu zasług, że zostałem pozbawiony szczęścia wyświęcenia przez was i towarzystwa całej mojej rodziny i naszych drogich przyjaciół. Z powodu waszej rze­czywistej nieobecności starałem się ją uzupełnić w duchu, łącząc się z wami w waszych modlitwach, jakie wszyscy zanosiliście za mnie.

List do Fortunata de Mazenoda, biskupa Marsylii, 14.10.1832, w: EO I, t. XV, nr 168.

przez koordynator

1 października 2018

NA KOLANACH PROSZĘ WAS O MATCZYNE BŁOGOSŁAWIEŃSTWO.

W chwili święceń biskupich Eugeniusz dzięki najbardziej zażyłej modlitwie był zjednoczony ze swoimi najbliższymi, którzy przebywali we Francji.

Tak więc, abstrahując od tłumu ciekawskich, których zobaczą me oczy, moja dusza zatopiona w Bogu ujrzy was w Nim, was, moją dobrą siostrę, jej dzieci, mojego czcigodnego wujka i całą rodzinę, me dzieci w Jezusie Chrystusie, moich przyjaciół godnych tego imie­nia, których kocham bez reszty. Gdyby, czego się spodziewam, mój list z 4 października nie doszedł na czas, to jutro rano wszyscy w najbardziej zażyły sposób bądźmy złączeni w Jezusie Chrystusie. Wy wszyscy będziecie obecni podczas Ofiary, w czasie której otrzy­mam sakrę, dzięki komunii i mszom, które zostaną odprawione w mojej intencji. To więc może mnie pocieszyć w moim oddaleniu od wszystkiego, co kocham. Na kolanach proszę was o matczyne błogosławieństwo, ściskam was z całą czułością, którą znacie. Ściskam także Eugenię i jej dzieci.

List do matki, 13.10.1832, w: EO I, t. XV, nr 167.

Dzięki silnej relacji łączącej Eugeniusza z matką możemy zrozumieć źródło jego mocnej relacji z Maryją Niepokalaną, Jego niebieską Matką. Tą więzią dzielił się także ze swymi synami w Jezusie Chrystusie, czyli z oblacką rodziną.

przez koordynator

28 września 2018

MOJA DUSZA ZATOPIONA W BOGU UJRZY WAS W NIM.

Kilka godzin przed święceniami biskupimi Eugeniusz odczuwa nieobecność swej matki i najbliższych:

Moja dobra i umiłowana mamo, pozwalam wam pomyśleć, ja­kiego cierpienia doświadczam, będąc oddalony od was w tak waż­nym momencie mego życia. Przyjemnie byłoby przyjąć wasze bło­gosławieństwa i następnie na was rozlać pierwsze i najobfitsze spośród tych, których będę mógł udzielić jutro, gdy zostanę wynie­siony na najwyższy stopień święceń.

Ofiaruje to wszystko na modlitwie Bogu, kolejny raz prosząc o potrzebne łaski dla biskupa:

To największa ofiara, jaką moż­na na mnie nałożyć. Składam ją Panu jako wynagrodzenie za to, że brakuje mi cnót, aby być godnym tego wzniosłego powołania, do którego zostałem wezwany dzięki darmowemu miłosierdziu Boga.

W charakterystyczny dla swojej duchowości sposób Eugeniusz przypomina, że będą razem dzięki obecności Boga:

Jednak, droga mamo, bądźcie przekonani, że chociaż jesteście ode mnie tak daleko, ciągle jesteście obecni. Zwłaszcza zaś jutro w moim duchu nie będzie żadnej przestrzeni, która nie byłaby złączona z tymi, którzy mają prawo do mego uczucia, na których życzliwość liczę. Tak więc, abstrahując od tłumu ciekawskich, których zobaczą me oczy, moja dusza zatopiona w Bogu ujrzy was w Nim…

List do matki, 13.10.1832, w: EO I, t. XV, nr 167.

Oracja – ta wyjątkowa chwila, w której pomimo odległości Eugeniusz, jego synowie misjonarze i bliscy byli zjednoczeni na modlitwie. Oto przykład jednego z jego listów do oblatów na misjach zagranicznych:

Mam tylko ten sposób, aby być blisko nich. Tam, przed Najświętszym Sakramentem, w obecności Jezusa Chrystusa wydaje mi się, że widzę ojca, że ojca dotykam. Często musi tak być, że ojciec także jest w Jego obecności. Tak więc będziemy się spotykać w tym żywym centrum, które posłuży nam do komunikacji.

List do Alberta Lacombe, 06.03.1857, w: EO I, t. II, nr 229.

przez koordynator

27 września 2018

ABY MI OJCIEC O TYM PRZYPOMINAŁ KAŻDEGO DNIA MOJEGO ŻYCIA.

Eugeniusz zobowiązuje swojego przyjaciela, aby, jeśli będzie taka konieczność, codziennie mu przypominać o pokorze wobec woli Boga, a biskupstwo nie powinno mu uderzać do głowy i sprawiać, że będzie się chełpił swoją samowystarczalnością.

Znaczy to, że w ostatniej fazie mojego życia wydaje mi się, że jestem ostatecznie zdecy­dowany, dzięki wielkiej obfitości łask, jakie otrzymam, postarać się, pilnie się przykładając, tak bardzo podporządkować się woli Bożej, aby ani jedna cząstka mego bytu świadomie nie wymknęła się spod jej wpływu.
Mówię to ojcu bez ogródek, ponieważ jest ojciec moim kierownikiem duchowym, a także aby mi ojciec o tym przypominał, jeśli będzie trzeba, każdego dnia mojego życia, jako mój admonitor. Zna mnie ojciec zbyt dobrze, by być pewnym, że waga godności, do jakiej zostanę wyniesiony, będąc jednocześnie jej niegodnym, nie zmieni niczego w moich dyspozy­cjach wewnętrznych ani w układach zaufania i prostoty zakonnej najpierw wobec ciebie, a następnie wobec wszystkich pozostałych, w stosownych proporcjach. To tyle na ten temat.

List do Henryka Tempiera, 10.10.1832, w: EO I, t. VIII, nr 436.

przez koordynator

26 września 2018

OGROM BOŻEJ MIŁOŚCI STRZEGĄCEJ MNIE OD DZIECKA.

Kilka dni przed sakrą biskupią Eugeniusz dzieli się z nami rąbkiem jakże bliskiej relacji z Bogiem, z każdą z osób Trójcy Świętej, którą odczuwał od czasu swojej młodości.

Bez względu na wrażenie, jakie czyni na mnie przesłanie Jego boskiego Ducha, którego wzywam. Zapewne domyśla się ojciec, że w tych okolicznościach czynię to z gorliwością i wytrwałością, nie ośmielam się powiedzieć, że z żarliwością. Tak więc, gdy rozważam ogrom Bożej dobroci, strzegącej mnie od dziecka i prowadzącej mnie do wykona­nia różnych dzieł, jakie powierzył mi On w życiu, gdy medytuję o wewnętrz­nych oddziaływaniach łaski, tak właściwych do pobudzenia mojej wdzięcz­ności i miłości, gdy zastanawiam się nad moimi grzechami, moimi niezliczonymi wiarołomstwami, które poruszyłyby kamienie, a mnie pierw­szego oburzają przeciw mnie samemu, czuję zawsze, że mam do czynienia z Ojcem znajdującym się w najwyższych niebiosach, mając po prawicy swe­go syna Jezusa Chrystusa, naszego Zbawiciela, obrońcę i mediatora, który nie przestaje prosić za nami, tą wszechmocną modlitwą mającą prawo bycia wysłuchaną i zawsze taką jest, kiedy nie stajemy jej na przeszkodzie. I wła­śnie na tym punkcie łaska Ducha Świętego umacnia bardziej moją wolę i to jest owoc, jakiego z nadzieją oczekuję po moich rekolekcjach.

List do Henryka Tempiera, 10.10.1832, w: EO I, t. VIII, nr 436.

Jak możemy opisać wzór naszej relacji z Bogiem?

przez koordynator