16 maja – ZATWIERDZENIE OBLATÓW. DOWÓD HOJNOŚCI BOGA WZGLĘDEM NAS

Ale pozostawmy te refleksje, aby się zatrzymać tylko na rozważaniu nieskończonej dobroci Boga i planów Jego Opatrzności w stosunku do nas.

Od początku istniały małe szanse na pozytywną odpowiedź na prośbę Eugeniusza o papieskie zatwierdzenie. Oficjalna polityka polegała na pochwale i błogosławieństwie, a nie na prawnym i oficjalnym zatwierdzeniu. Kiedy papież spotkał Eugeniusza, był urzeczony świetlanym sposobem, w jaki Bóg wzbudził gorliwość Misjonarzy Oblatów, a którą Eugeniusz zachował w swoim życiu.

Czy ojciec wie, że nigdy nie widziano niczego bardziej zdumiewającego w tym względzie? Ci, którzy z obowiązku zajmują się tymi sprawami, pierwsi zwracają na to uwagę i tym bardziej są zaskoczeni szczęśliwym zakończeniem naszych starań, które bez wyjątku były inspirowane, kiero­wane i błogosławione przez Boga, że to była decyzja, od której nic więcej w tym rodzaju nie można zrobić i że ja, przebywając tutaj i prowadząc swoją sprawę z pomocą Mistrza serc, widziałem wielu takich, którym się nie powiodło i którzy nie otrzymali tego, o co prosili.

Ponieważ Bóg działał na korzyść Oblatów, teraz oni mieli obowiązek i ponosili odpowiedzialność, aby udzielić równie wspaniałomyślnej odpowiedzi.

Wniosek, jaki z tego powinniśmy wyciągnąć, moi drodzy przyjaciele i dobrzy bracia, jest taki, że powinniśmy pracować z nowym zapałem i jeszcze bardziej absolutnym poświęceniem, aby oddać Bogu całą chwałę, jaka będzie zależeć od nas, a biednym duszom naszych bliźnich zapewnić zbawienie wszelkimi moż­liwymi sposobami.

List do Henryka Tempier i wszystkich Oblatów, 18.02.1826, w: EO I, t. VII, nr 226.

Ze wspaniałomyslności wypływa to, aby dzięki innym odkryć całokształt. Jeśli macie świadomość, że jesteście tylko skrzypcami, przed światem możecie ukazać waszą rolę dając koncert. Jacques Yves Cousteau