27 października – NOWICJAT. BLASK OGNIA

Zanim kandydaci do życia oblackiego złożyli swoje śluby, musieli odbyć nowicjat – rok intensywnej modlitwy i refleksji. Zachowanie Mikołaja Riccardiego i kilku innych doprowadziło Eugeniusza do zadania sobie pytania odnośnie zarządzania nowicjatem. Pisząc do oblata odpowiedzialnego za nowicjat, Eugeniusz zastanawia się nad jego rolą:

[Nowicjusze] nie mają jeszcze ducha Stowarzyszenia. Trzeba ich wy­chowywać do posłuszeństwa, samozaparcia, umiłowania ubóstwa i do wie­lu innych cnót nieznanych w seminariach, w których dotychczas przeby­wali. Nadzieja Stowarzyszenia opiera się na dobrym wykorzystaniu czasu w nowicjacie. Nie mogę z tego zrezygnować. Nie waham się poświęcić wszystkiego tej pierwszej potrzebie Zgromadzenia.

W domu w Aix była także pewna grupa młodych, jeszcze studentów, którzy byli nowicjuszami na czas próbny.

Mniejsza o uczniów, którzy są na próbie. Jeżeli ich postęp będzie za wolny, to przykro mi, ale niech uczą się gdzie indziej, jeżeli chcą postępować szybciej. Przyjmiemy ich ponownie, kiedy zrozumieją, czego potrzeba, aby wstąpić do nowicja­tu. Kończę, polecając ci, abyś nie robił tego, o czym mówisz, że musi cię męczyć, nawet gdyby uczniowie z tego powodu mieli ucierpieć. Nie po­winieneś długo liczyć ani na Riccardiego, ani na Reyniera, którym nie pozwolę opuścić nowicjatu, dopóki nie zostaną naprawdę uformowani w duchu zakonnym.

List Hipolita Courtes, 2.02.1826, w: EO I, t. VII, nr 222.

Nasza obecna reguł życia nadal podkreśla wagę nowicjatu:

Nowicjat jako czas wprowadzenia kandydata w zakonne życie oblackie prowadzi do publicznego zobowiązania w Zgromadzeniu… Pod kierownictwem mistrza nowicjusz aspiranci usiłują pojąć sens zakonnej konsekracji. W ten sposób mogą jaśniej rozpoznać wezwania Pana i w modlitwie przygotować się do odpowiedzi na to wezwanie. Konstytucja 55

Edukacja nie jest naznaczona znakiem wodnym, ale blaskiem ognia. William Butler Yeats