15 lutego – ZWYCZAJNE ŚRODKI NIEWYSTARCZAJĄCYCH STRUKTUR KOŚCIOŁA

ODKRYWANIE NASZEJ WIZJI:

ZWYCZAJNE ŚRODKI NIEWYSTARCZAJĄCYCH STRUKTUR KOŚCIOŁA

Poruszeni do głębi sytuacją opuszczonych ludzi misjonarze znowu wyjaśniają swą wizję:

Wiedząc z doświadczenia, że zatwardziałość serc oraz obojętność tych ludzi czynią niewystarczającą bądź wręcz daremną zwyczajną pomoc, jakiej udziela im dla ich zbawienia wasza troskliwość apostolska;

Prośba o zatwierdzenie skierowana do Wikariuszy Generalnych z Aix, 25.01.1816, w: EO I, t. 13, nr 2.

Ta deklaracja jest bardzo smutnym opisem rzeczywistości Kościoła w Prowansji. Zgnieciony przez rewolucje i Napoleona Kościół przechodził wówczas etap odnowy, rekonstrukcji i uzdrowienia. Budynki kościelne były zniszczone lub sprofanowane, mnisi i siostry zostali wygnani lub zamordowani, a ich opactwa jak klasztory stały się dobrem narodowym i zostały sprzedane. Wielu kapłanów zostało zabitych lub uciekło z Francji (jak de Mazenodowie). Ci, którzy zostali, zaprzedali swe dusze składając przysięgę wierności konstytucji albo pogrążyli się w anonimowości, potajemnie pełniąc posługę, tym samym narażając się na niebezpieczeństwo (do nich należeli nasi pierwsi ojcowie Mie i Maunier).

Za rządów Napoleona sytuacja w pewnym sensie się uspokoiła; ponownie otwarto niektóre seminaria, zaczęli powracać kapłani, chociaż pod ścisłą kontrolą państwa.

Chrześcijanie cierpieli: to nie była ich wina, że stali się obojętni i niewrażliwi. Nikt w znaczący sposób nie posługiwał im, byli naprawdę opuszczeni i całkowicie zdezorientowani w życiu wiary.

Ta sytuacja bardzo mocno wzburzyła Eugeniusza i jego towarzyszy. Z pewnością lokalny Kościół troszczył się o ich zbawienie, ale pomimo najszczerszych chęci tych, którzy byli zaangażowani, także i to jeszcze nie wystarczało lub nawet było bezużyteczne.

Zadanie było zbyt rozległe, a gotowość osób ograniczona. Zatem zachodzi potrzeba ostatecznej interwencji.

Odpowiedź Eugeniusza na tę rozdzierającą serce sytuacje została opisana w Przedmowie do Reguł.

Kościół, wspaniałe dziedzictwo Zbawiciela, nabyte przez Niego za cenę Krwi, za dni naszych został okrutnie spustoszony…

Głęboko poruszeni tą sytuacją misjonarze zebrali się razem, aby pomóc miejscowym pasterzom odpowiedzieć na tę rzeczywistość.

Dzisiaj mazenodowska rodzina nadal żyje tą sama odpowiedzią, co zauważamy w nnaszych Regułach:

Z miłości do Kościoła oblaci wykonują swą misję w jedności z pasterzami, których Pan postawił na czele swego Ludu… Pracując w Kościołach lokalnych, swoją działalność misjonarską uzgadniają z ogólnym planem pastoralnym i w duchu braterstwa współpracują z innymi pracownikami Ewangelii. K 6