Nowenna o powołania oblackie – dzień 8

GORLIWI – Oddani misji

Kiedy Jezus prosi Ojca, aby posłał robotników na swoje żniwo, zwraca uwagę, aby ci ludzie byli otwarci na Niego i na przekraczanie siebie. Wyjście z siebie i posłanie na misję jest efektem silnego popchnięcia w nieznane. To popchnięcie to misjonarska gorliwość, która wypływa z gorącego serca, w którym mieszka Duch Święty i skłania misjonarzy do opuszczenia ich rodziny, kraju, kultury i do pójścia w miejsca, gdzie ludzie czekają na głoszenie Królestwa. Gorliwość wyraża się w zaangażowaniu, zainteresowaniu, poprzez ducha przedsiębiorczości, bez poszukiwania osobistych korzyści, ale w wiernej służbie tym, do których jest się posłanym. Gorliwość zakłada staranie o nich, charakterystyczne dla oblatów pragnienie, aby do nich dotrzeć zwłaszcza, gdy są sami, wyrzuceni na margines, pozostawieni samym sobie, bez kogokolwiek, kto by się o nich zatroszczył. Dla nas gorliwość ma swe źródło w oblacji, w szczerym darze z siebie, którzy w specjalny sposób ujawnia się w braterskiej miłości (zob. KK 22 i 37) oraz w wierności testamentowi św. Eugeniusza. Nasza wspólnota jest przede wszystkim miejscem, gdzie wyruszamy na poszukiwanie bliźniego, nasza misja pochodząca z sekretnego centrum wspólnoty jest jakby promieniowaniem dziełem Ducha Świętego w poszczególnych osobach i w ich braterskich relacjach.

Modlitwa

Panie Jezu, zapraszasz mnie, abym włączył się w Twoją misję. Daj mi moc Twego Ducha, który mnie popycha do wyjścia poza siebie, abym ciągle składał dar z siebie. Wspieraj mnie, gdy jestem zmęczony, podtrzymuj mnie w działaniu nawet wtedy, gdy muszę się zatrzymać. Naucz mnie jak wykorzystywać każdą wolną chwilę, aby powracać do mojej wspólnoty jak do małego Nazaretu, gdzie dzięki modlitwie, studium, milczeniu i zjednoczony w miłości z moimi braćmi będę mógł się jeszcze bardziej upodobnić do Ciebie.

Daj mi serce, które zrozumie łagodną i tajemniczą bryzę Twego Ducha (por. 1 Krl 19, 12 nn) i wskaże mi drogę, którą jeszcze mam przebyć, spraw, abym zrozumiał wezwanie pochodzące z tej cząstki Kościoła, która niczym opuszczona Oblubienica, jeszcze dzisiaj do Oblatów zwraca się poprzez owo Przyjdź (Ap 22, 17, KK i RR).