26 września

This is a custom heading element.

26 września 2017

NASZYM IDEAŁEM JEST ROZTROPNOŚĆ, UMIARKOWANIE, ALE Z UWAGĄ, SIŁĄ I ODWAGĄ.

W końcu ojciec Tempier przesyła wiadomości. Napisał do świętego Eugeniusza, który stawiał czoła trudnej sytuacji: Naszą dewizą jest roztropność, umiar, czujność i odwaga. (A. Rey, dz, cyt., t. I, s. 489). Święty Eugeniusz odpowiada:

W pełni aprobuję ojca zachowanie. Nie oczekiwałem więcej od ojca; zrobił ojciec to, co należało zrobić. Nie mogę tak samo pochwalić tych, o których ojciec mi mówi.

Brutalny postęp wojsk dotknął oblatów w Nîmes, którzy wraz z biskupem i duchowieństwem zostali zmuszeni do ucieczki. Święty Eugeniusz nie przejął się tym. W Laus opór stawiał Guibert, ale nie groziło mu tak poważne niebezpieczeństwo.

              Guibert napisał do mnie i on nie postąpił tak jak on. Jeżeli nie zaszły sprawy, o których ojciec mi nie mówi, nie poj­muję, dlaczego kapelan opuścił swoją placówkę. W tej sytuacji nie speł­nił swego obowiązku; czy nie miał chorych, którymi należało się zatrosz­czyć? Ja pozostałbym przy nich. Ta dobra postawa była zaszczytem dla jego odwagi i dla jego całkowicie miłosiernej posługi.

Nie znamy tego kapelana, ale to postawa, którą później, w czasie epidemii cholery święty Eugeniusz będzie wskazywał, gdy niektórzy kapłani będą zbyt przestraszeni, aby pozostać wraz z cierpiącymi w swoich parafiach. Oblatom będzie wskazywał ich regułę, aby dodać im odwagi i uspokoić w ich posłudze.

Na miłość Boską, niech cały ten zamęt nie zaszkodzi życiu zakonnemu oblatów. Niech zaj­mują się wydarzeniami tylko o tyle, o ile trzeba, aby nie być poza tym, co się dzieje; ale niech pobożność i wszystkie święte praktyki ich stanu nie doznają najmniejszego uszczerbku. Przeciwnie, niech podwoją całą żarli­wość i staranność w swoich obowiązkach.

W końcu scholastykom daje wskazówki, aby skoncentrowali się na swych obowiązkach i zachowali spokój sumienia:

Proszę mocno nalegać na stu­dium; wiedza jest nieodzownym warunkiem bycia użytecznym, gdziekol­wiek się jest.

List do Henryka Tempiera, 13.08.1830, w: EO I, t. VII, nr 354.