6 października

SPOJRZENIE NA ZAŻYŁĄ RELACJĘ EUGENIUSZA Z JEGO ZBAWICIELEM

Podczas Eucharystii Eugeniusz z ciężkim sercem swe troski powierza Zbawicielowi. W poniższym liście ze swoim powiernikiem i spowiednikiem, ojcem Tempierem, dzieli się doświadczeniem bliskości Boga. Tekst jest jednym z rzadkich przykładów, jakimi dysponujemy, gdy mówi o swojej zażyłej relacji z Jezusem, swoim Dobrym Mistrzem.

Dziś rano przed Komunią ośmieliłem się mówić do tego dobrego Mi­strza z takim samym zawierzeniem, jak bym to mógł robić, gdybym miał szczęście żyć, gdy On chodził po ziemi i gdybym się znajdował w takich samych kłopotach. Odprawiałem mszę w osobnej kaplicy, nie byłem skrę­powany niczyją obecnością. Przedstawiłem Mu nasze potrzeby, prosiłem Go o Jego światło i Jego asystencję, a później całkowicie Mu zawierzy­łem, nie chcąc absolutnie niczego innego niż Jego świętej woli. Następnie przyjąłem Komunię w tej dyspozycji. Skoro tylko przyjąłem najdroższą Krew, nie mogłem się obronić przed taką obfitością wewnętrznego pocie­szenia, że – mimo wysiłku, żeby przed bratem usługującym nie zdradzić się z tym, co działo się w mojej duszy – musiałem wzdychać i wylewać tyle łez, iż korporał i obrus były zmoczone. Żadna przykra myśl nie powo­dowała tego wybuchu, przeciwnie, byłem zadowolony, byłem szczęśliwy i gdybym nie był tak nędzny, uwierzyłbym, że kochałem, że byłem wdzięczny. Ten stan trwał dość długo, przedłużył się w czasie dziękczy­nienia, które skróciłem tylko z rozsądku.

List do Henryka Tempiera, 23.08.1830, w: EO I, t. VII, nr 359.

Niech Pan każdemu z nas da tę łaskę, aby nie bać się pociechy od Pana, aby być otwartym i prosić Go, szukać Go, ponieważ to pociecha, która daje nam nadzieję, dzięki której odczujemy czułość Boga Ojca. Papież Franciszek