25 kwietnia 2018

NIECH SWĄ GRZECZNOŚCIĄ DODAJĄ IM ODWAGI, OKAZUJĄC IM WSPÓŁCZUJĄCE SERCE.

Eugeniusz w patetycznie wypowiedziane słowa włącza tych wszystkich, który przez posługę misjonarzy doświadczają bożego miłosierdzia. Najpierw zwraca się do spowiedników, ale to także z pewnością odnosi się do wszystkich, którzy słuchają osób o złamanym sercu, do doradców i opiekunów, którzy pełnią niewyczerpane dzieło miłosierdzia.

Dawszy mu odczuć wagę tej posługi, Reguła dodaje: „Nigdy więc nie odmówi się spełnianie życzeń osób, które będą prosiły o spowiedź, czy to w czasie misji, czy też poza nimi” (artykuł 2). „Nigdy nie będzie się uciekać do wykrętów, aby unikać tej po­sługi; wręcz przeciwnie, chętnie będzie się ją wypełniać i uczyni się wszystko, co jest możliwe, aby do konfesjonału sprowadzić tych, którzy wahali się odpowiedzieć na zaproszenie łaski. Starać się za­dać święty gwałt najbardziej zatwardziałym, pamiętając o słowach Ewangelii: Zmuszaj do wejścia, jeśli to możliwe, pociągaj siłą, roz­dzielaj miłosierdzie. Niewielu pamięta o tej drodze nawrócenia do Boga”. Nieco niżej: „Niech misjonarze zawsze przyjmują grzeszni­ków z niewyczerpaną miłością, niech swą grzecznością dodają im odwagi, okazując im współczujące serce; jednym słowem, niech tak się z nimi obchodzą, jak by sami chcieli być traktowani, gdyby byli w nieszczęsnym położeniu tamtych” (artykuł 3 i 12).

Zapiski rekolekcyjne, październik 1831, w: EO I, t. XV, nr 163.