3 września 2018

ŹRÓDŁO DUCHOWYCH POCIECH I PRAWDZIWEJ WEWNĘTRZNEJ RADOŚCI

Wreszcie papież wzywa go w kwestii nominacji.

Przedwczoraj wieczorem Papież mianował; wczoraj przedstawiono mu dokument i podpisał go; oba brewe zostały przepisane na pergaminie.

Eugeniusz wiele godzin spędził na modlitwie. Nadal pisze w trzeciej osobie, aby uniknąć podejrzeń rządu:

…Jednak muszę ojcu powiedzieć, że podjęcie decyzji o cierpliwości i o poddaniu się, a także samotność były dla naszego przyjaciela źródłem duchowego pocieszenia i prawdziwej wewnętrznej radości. Rozkoszuje się ciszą i spokojem panującymi wokół niego. Działa w sposób możliwie najbardziej święty, jak może. Wychodzi tylko wtedy, kiedy musi, znajdując w domu wszystko, czego mu trzeba, aby karmić swoją pobożność. Szczególnie często używa chętnie i długo małego balkonu wychodzącego na ołtarz Najświętszego Sakramentu i gdyby wola Boga nie wyznaczyła go do innych zadań, całym sercem pozwoliłby upływać w ten sposób kolejnym dniom jego pielgrzymowania.

List do Henryka Tempiera, 01.10.1832, w: EO I, t. VIII, nr 435.

Eugeniusz musiał dokonać wielu zmian w swoim życiu, dzięki duchowym pociechom i prawdziwej wewnętrznej radości płynącej z ufnej modlitwy przygotowywał się, aby stawić czoła temu, co miało się wydarzyć.