28 września 2018

MOJA DUSZA ZATOPIONA W BOGU UJRZY WAS W NIM.

Kilka godzin przed święceniami biskupimi Eugeniusz odczuwa nieobecność swej matki i najbliższych:

Moja dobra i umiłowana mamo, pozwalam wam pomyśleć, ja­kiego cierpienia doświadczam, będąc oddalony od was w tak waż­nym momencie mego życia. Przyjemnie byłoby przyjąć wasze bło­gosławieństwa i następnie na was rozlać pierwsze i najobfitsze spośród tych, których będę mógł udzielić jutro, gdy zostanę wynie­siony na najwyższy stopień święceń.

Ofiaruje to wszystko na modlitwie Bogu, kolejny raz prosząc o potrzebne łaski dla biskupa:

To największa ofiara, jaką moż­na na mnie nałożyć. Składam ją Panu jako wynagrodzenie za to, że brakuje mi cnót, aby być godnym tego wzniosłego powołania, do którego zostałem wezwany dzięki darmowemu miłosierdziu Boga.

W charakterystyczny dla swojej duchowości sposób Eugeniusz przypomina, że będą razem dzięki obecności Boga:

Jednak, droga mamo, bądźcie przekonani, że chociaż jesteście ode mnie tak daleko, ciągle jesteście obecni. Zwłaszcza zaś jutro w moim duchu nie będzie żadnej przestrzeni, która nie byłaby złączona z tymi, którzy mają prawo do mego uczucia, na których życzliwość liczę. Tak więc, abstrahując od tłumu ciekawskich, których zobaczą me oczy, moja dusza zatopiona w Bogu ujrzy was w Nim…

List do matki, 13.10.1832, w: EO I, t. XV, nr 167.

Oracja – ta wyjątkowa chwila, w której pomimo odległości Eugeniusz, jego synowie misjonarze i bliscy byli zjednoczeni na modlitwie. Oto przykład jednego z jego listów do oblatów na misjach zagranicznych:

Mam tylko ten sposób, aby być blisko nich. Tam, przed Najświętszym Sakramentem, w obecności Jezusa Chrystusa wydaje mi się, że widzę ojca, że ojca dotykam. Często musi tak być, że ojciec także jest w Jego obecności. Tak więc będziemy się spotykać w tym żywym centrum, które posłuży nam do komunikacji.

List do Alberta Lacombe, 06.03.1857, w: EO I, t. II, nr 229.