30 października 2018
This is a custom heading element.
30 października 2018
Gdy Eugeniusz napisał do Henryka Tempier, aby zaprosić go do przyłączenia się do misjonarzy, powiedział:
Będziemy żyli razem w zakupionym przeze mnie domu, według Reguły, która przymniemy za wspólnym porozumieniem, biorąc przykład ze statutów św. Ignacego, św. Karola, św. Filipa Nereusza, św. Wincentego oraz błogosławionego Alfonsa Liguori. W tym świętym Stowarzyszeniu, które będzie miało tylko jedną duszę i jedno ciało, czeka na nas szczęście.
List do Henryka Tempiera, 09.10. 1815, w: EO I, t. VI, nr 4.
Reguła, której zręby Eugeniusz sporządził we wrześniu 1813 roku w Saint-Laurent była oparta o reguły innych zgromadzeń, zwłaszcza św. Alfonsa, który głosił misje o Chrystusie Zbawicielu, a także o Reguły św. Ignacego, św. Karola Boromeuszka, św. Filipa Nereusza, św. Wincentego z Paulo a także sulpicjanów.
Wszystkie wyżej wymienione osoby budziły podziw Eugeniusza z racji ich gorliwości w głoszeniu misji, ich oddania dla ubogich, posługi na rzecz młodzieży, misji zagranicznych lub też duszpasterskiej troski. Eugeniusz budował na solidnym fundamencie, ponieważ bazował na Regułach już zatwierdzonych przez Kościół, zawierających przeżyte doświadczenie innych, starszych zgromadzeń.
Passusy, które Eugeniusz dostosował i uczynił swoimi w wypróbowany sposób i za zgodą Misjonarzy Prowansji wyrażały jego własnego ducha. Tę Regułę powinniśmy traktować jako jego własne dobro, ona bowiem wyraża ducha, jakim Bóg go natchnął, aby odpowiedzieć na Jego wezwanie. Dla de mazenodowskiej rodziny Reguła była Ewangelią rzucającą światło na nasz charyzmat.
