Ojciec Robert na detektywistycznym szlaku, czyli oblackie ślady w La Salette

Po lewej stronie w prezbiterium, w neoromańskiej bazylice sanktuarium Matki Bożej Płaczącej w La Salette, zbudowanej w latach 1852-1861, znajduje się sporych rozmiarów tablica wotywna o numerze 654, z oblackim herbem i napisem: „N.[otre] D.[ame] la Salette / Confrerie de Limoges / reconnaissante / Congregation / des Oblats de M.[aria] J. / preserveé en 1871” (Naszej Pani z La Salette / Wspólnota z Limoges / wdzięczne / Zgromadzenie Oblatów Maryi Niepokalanej / poświęcona w 1871 roku).

Ta ciekawa tablica umiejscowiona jest nieopodal tablicy, pod którą znajduje się serce jednego ze świadków zjawienia Maryi w La Salette 19.09.1846 roku, Maksymina Girauda (1835-1875). Skąd tam się wzięła? Niestety kustosze sanktuarium, Księża Saletyni, nie mają na ten temat szczegółowych informacji, ale przeprowadzając „detektywistyczne” śledztwo można pokusić się o pewne wnioski.

W 1871 roku, kiedy tablica była fundowana, bazylika już była wybudowana, ale kończono jeszcze prace wykończeniowe, umieszczając na ścianach tablice wotywne. W tym czasie przypadała także 55. rocznica postania zgromadzenia i 45. papieskiego zatwierdzenia naszej rodziny zakonnej a wspólnota oblacka w Limoges rozpoczynała obchody 25. lecia swego istnienia (1847). Prawdopodobnie jest to pamiątka wymienionych jubileuszy, a przynajmniej dwóch pierwszych, ale być może także i tego ostatniego. Jednocześnie był to oblacki maryjny dar dla powstającego sanktuarium.

Nie jest to jednak jedyna oblacka pamiątka, gdyż świątynię konsekrował ówczesny arcybiskup Paryża kard. o. Józef Hipolit Guibert OMI (1802-1886), który w dwudniowych uroczystościach 20-21.08.1879 roku, jako legat, papieski, koronował wizerunek Matki Bożej w tymże kościele i poświęcił świątynię, podnosząc ją do godności bazyliki mniejszej (konsekrował również dwa lata wcześniej, w 1877 roku, kościół w miejscu objawień w Lourdes).

(R. Wawrzeniecki OMI)