Paweł Zając OMI do oblatów Delegatury na Madagaskarze: „Od początku byliście prowadzeni przez wielkie idee naszego oblackiego charyzmatu”

Publikujemy tłumaczenie listu Prowincjała Polskiej Prowincji, który skierował do oblatów Delegatury na Madagaskarze z okazji 40-lecia obecności i posługi na wyspie:

Do Współbraci oblatów Delegatury Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej na Madagaskarze z Ojcem Przełożonym Mariuszem Kasperskim OMI, członków Rady Delegatury i wszystkich zgromadzonych na obchodach czterdziestej rocznicy obecności i posługi oblatów na Madagaskarze

Drogi Ojcze Superiorze,

Drodzy Współbracia,

W tym roku 2020, Delegatura Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej na Madagaskarze obchodzi czterdziestą rocznicę przybycia do diecezji Tamatave na Madagaskarze. Studiując Waszą historię, znalazłam w archiwum naszego Sekretariatu list, który można uznać za kamień węgielny Waszej Delegatury. To list o. Marcella Zago, ówczesnego Asystenta Generalnego ds. Misji, skierowany do o. Alfonsa Kupki, ówczesnego Prowincjała Prowincji Polskiej; nosi datę 11 grudnia 1976 r.

Asystent generalny napisał:

Wraz z moimi życzeniami na Boże Narodzenie, przedstawiam pewną propozycję, która może mieć duże znaczenie dla przyszłości Polskiej Prowincji oblackiej, Zgromadzenia i Kościoła. Pośród wielu próśb o misjonarzy, jakie otrzymaliśmy, postanowiliśmy odpowiedzieć na tę z Madagaskaru. W związku z tym oczekujemy zgody – wstępnej i w ramach możliwości – ze strony waszej rady.

Odpowiedź Prowincjała polskiego była pozytywna i w 1980 r. pierwsi polscy oblaci (o. Franciszek Chrószcz, Jan Sadowski. Jan Wądołowski, Roman Krauz i Marian Lis) przybyli na Madagaskar. Zapraszający ich biskup, Jérôme Razafindrazaka, był uradowany. Ziarno zostało rzucone. Dzisiaj możemy powiedzieć, że zostało rzucone na dobrą ziemię i przyniosło plon stokrotny. Świętując czterdziestolecie Waszej Delegatury, dziękujecie dobremu Bogu za ten obfity owoc.

Przyglądając się rozwojowi Waszej Delegatury, odkrywam, że od początku byliście prowadzeni przez wielkie idee naszego oblackiego charyzmatu. Tym razem Kościół na Madagaskarze wołał „wielkim głosem” i ten krzyk „poruszył serca pięciu oblatów gorliwych o chwałę Bożą, kochających Kościół i gotowych poświęcić siebie — gdyby było potrzeba — dla zbawienia dusz”.

Biorąc pod uwagę główne hasło naszego Zgromadzenia – „Evangelizare pauperibus misit me” – skierowaliście Wasze kroki ku ubogim. Aby ukazać ducha misyjnego i wzmocnić gorliwość apostolską, szukaliście nowych możliwości; na waszym drogowskazie, uściślając dewizę Zgromadzenia, napisaliście: „Iść, do miejsc najtrudniej dostępnych, odizolowanych, gdzie nie funkcjonuje żadna infrastruktura drogowa, a ubóstwo wydaje się istotą ludzkiej egzystencji”.

Z tego względu na początku, w 1980 roku, znaleźliście się w Marolambo i Ambinanindrano. Pięć lat później zapoczątkowaliście posługę w Mahanoro. Każda z powyższych misji miała dziesiątki punktów misyjnych, w których głosiliście Dobrą Nowinę Jezusa Chrystusa.

Ale to Wam nie wystarczało. Bardzo szybko na Waszej drodze misjonarskiej wyznaczyliście nowy kierunek: „Kierować się do dzielnic opuszczonych i najuboższych miejsc miasta„. Tak więc, od 1988 roku pełnicie posługę duszpasterską: najpierw w Tamatave, potem w Fianarantsoa, na wyspie La Réunion, w Morondava, a ostatnimi czasy również w Befasy. We wszystkich tych miejscach czynicie wszystko, co jest w Waszej mocy, aby zapobiegać ubóstwu materialnemu, moralnemu i duchowemu.

Drodzy Współbracia, kolejnym bardzo ważnym wysiłkiem, jaki podjęliście od samego początku, jest duszpasterstwo powołań. Wasze zaangażowanie, wsparte Bożym błogosławieństwem, wydało wspaniałe owoce. Od 1988 roku funkcjonuje nowicjat, od 1993 roku scholastykat, a od 1996 roku prenowicjat. Posiadacie zatem całą strukturę pierwszej formacji, a domy te są dobrze wypełnione. Wierzę, że corocznie celebrowane uroczystości pierwszych ślubów, ślubów wieczystych oraz święceń prezbiteratu, są dla Was powodem do radości. Zapewniam, że tę radość dzielę z Wami. I tak, pomimo tego, że jesteście młodą częścią Zgromadzenia, doświadczacie już szczęścia dzielenia się Waszym personelem z innymi jurysdykcjami.

Innym bogactwem, które posiadacie, jest zdolność współpracy z innymi. Przede wszystkim – i jest to bardzo ważne – współpracujecie między sobą, ale współpracujecie również z różnymi wspólnotami zakonnymi sióstr, a także możecie być dumni z dobrej współpracy z ludźmi świeckimi. Wiecie lepiej ode mnie, że w działalności misjonarskiej taka współpraca jest prawdziwym skarbem.

Obchody waszego jubileuszu są okazją, aby oddać chwałę Bogu za wielkie rzeczy, jakie wam uczynił i jakie uczynił przez was. Jestem przekonany, że podczas sprawowania Eucharystii będziecie dziękować Bogu za przeróżne organizacje i osoby, które wspierają waszą misję na Madagaskarze. Nie zapomnijcie również o Waszych zmarłych, ojcach: Władysławie Wasiluku, Piotrze Wiśniewskim, Michale Josoason Nivonjaka, Janie Klaudiuszu Vanghou, Jerzym Wiznerze.

Drodzy Współbracia, w tę uroczystość Chrystusa Króla łączę się z Wami, aby wyśpiewać „Magnificat” oraz wypraszać błogosławieństwo Boże i opiekę Maryi Niepokalanej dla każdego z Was i dla całej Waszej Delegatury.

Pozdrawiam Was serdecznie: Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus i Maryja Niepokalana!

o. Paweł Zając OMI
Prowincjał

Poznań, 22 listopada 2020 roku

 

 

(tł. pg/pl)