Sopot: Pamięć o oblacie, który organizował parafię Najświętszego Serca w Sopocie

Z inicjatywy proboszcza parafii pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Sopocie odbyła się modlitwa w intencji prezbiterów spoczywających na pobliskim cmentarzu. Celebracja, w której uczestniczyli kapłani dekanatu sopockiego, miała w tym roku wyjątkowe znaczenie. Ks. Mirosław Gawron zaprosił zebranych do szczególnej pamięci o śp. o. Jerzym Machoniu OMI, który był pierwszym organizatorem ośrodka duszpasterskiego przy ulicy Malczewskiego w Sopocie. Został tu skierowany przez prowincjała – o. Bronisława Wilkowskiego OMI. Uroczystość miała szczególny charakter, bowiem pod pamiątkową tablicą umieszczono ziemię z grobu zmarłego oblata w austriackim sanktuarium Maria Taferl. Misjonarzy oblatów reprezentowali: o. Wojciech Popielewski, który wygłosił kazanie podczas Mszy świętej, oraz o. Piotr Jasionowski OMI.

Prowincjał Bronisław Wilkowski OMI najpierw przysłał do Gdańska o. Mieczysława Cieślika OMI w celu poszukiwania placówki do objęcia przez misjonarzy oblatów. Wobec milczenia kurii biskupiej, oblat udał się do Łeby, aby tam organizować nową wspólnotę parafialną. W tym samym czasie miasto Sopot zaoferowało zakonnikom wypaloną kamienicę w górnym Sopocie, a kuria zaproponowała trzy kościoły do objęcia opieką duszpasterską: kościół św. Franciszka z Asyżu (tzw. Emaus w Gdańsku Siedlcach), poprotestancką świątynię pod Biskupią Górką oraz zniszczony kościół w Jelitkowie. W czerwcu 1946 roku uzgodniono, że oblaci osiądą w Sopocie. We wrześniu przybywa tutaj o. Jerzy Machoń OMI, który organizuje duszpasterstwo w parafii pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa. Ostatecznie oblaci nie pozostali duszpasterzami tej parafii.

Ojciec Jerzy Machoń OMI, syn Pawła i Franciszki z domu Ryba, urodził się 29 września 1911 r. w Rudzie Śląskiej, w dzielnicy Orzegów, w archidiecezji katowickiej. Do nowicjatu w Markowicach wstąpił 14 sierpnia 1932 r. Tam też 15 sierpnia 1933 r. złożył pierwsze śluby zakonne. Filozofię studiował w Krobi w latach 1933-1935, a teologię w Obrze w latach 1935-1939. Profesję wieczystą złożył w Obrze 15 sierpnia 1936 r., a 12 czerwca 1938 r. również w Obrze otrzymał święcenia kapłańskie z rąk ks. bp. Walentego Dymka. Pierwszą obediencję w 1939 r. otrzymał do Wikariatu Apostolskiego Grouard w Kanadzie, ale wybuch wojny uniemożliwił mu wyjazd. Nie został więc aresztowany 27 stycznia 1940 r. razem z innymi ojcami. Przez 5 lat wojny i jako jedyny polski kapłan miał pozwolenie na pracę duszpasterską w powiecie wolsztyńskim. Obsługiwał około 15 parafii i był w stałym kontakcie z arcybiskupem Dymkiem z Poznania. Ówczesny prowincjał o. Bronisław Wilkowski wysłał o. Jerzego Machonia do Sopotu w celu organizowania parafii pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa. Po pewnym czasie pracy w Sopocie administrator apostolski ks. Andrzej Wronka mianował go wikariuszem w katedrze oliwskiej, a na jego miejsce skierował ks. Franciszka Gruczę, który dotychczas był tam wikariuszem. Po powrocie do Poznania o. Jerzy Machoń pracował jako misjonarz ludowy. W 1947 r. został posłany do Kędzierzyna, a 1952 r. do Wrocławia na Popowice, gdzie podjął się odbudowy klasztoru oraz kościoła św. Jerzego. W 1957 r. przybył do Katowic, gdzie jako ekonom rozbudowywał kościół na Koszutce. Rok później otrzymał nominację na proboszcza w Kędzierzynie. W 1967 r. otrzymał obediencję do klasztoru w Katowicach, a po roku do Bodzanowa, gdzie nadal był misjonarzem. Pobyt w Bodzanowie został przerwany na rok (1981-1982), kiedy był pełnił obowiązki superiora i ekonoma w domu zakonnym w Siedlcach. Od 1982 r. należał formalnie do klasztoru w Bodzanowie, ale faktycznie przebywał w oblackim sanktuarium maryjnym w Maria Taferl w Austrii, gdzie pełnił posługę stałego spowiednika i pomagał w obsłudze licznie przybywających pielgrzymów. Tam zmarł 18 stycznia 1994 r. Ceniono go za gorliwość, cichość i niezwykłą pogodę ducha.

(pg/zdj. parafia NSPJ Sopot)