24 lutego 2022

CZY POSIADAM TĘ CHARAKTERYSTYCZNĄ MAZENODOWSKĄ CECHĘ?

Rok nowicjatu to najważniejszy czas, aby skupić się na specyficznej formacji oblackiego sposobu życia, charyzmacie i duchowości. Dokonuje się dzięki przykładowi oblatów, wykłady oraz kierownictwo duchowe, którego celem jest rozwijanie przede wszystkim duchowości mazenodowskiej.

To, co pisze Eugeniusz, odnosi się w szczególności do braci i kapłanów, ale w sensie duchowym odnosi się do każdego członka naszej mazenodowskiej rodziny. Jest to wezwanie dla każdego z nas, abyśmy dokonali przeglądu jakości naszego życia i pobożności.

Ojciec Guigues, w drodze do Kanady, poczynił kilka uwag wobec Założyciela na temat tych, którzy ukończyli nowicjat. Eugeniusz skorzystał z okazji, aby do mistrza nowicjatu, ojca Vincensa, napisać kilka słów i udzielić wskazówek.

Muszę wam powiedzieć, jako wytyczną dla was, że o. Guigues w liście, który napisał mi z Hawru, uznał, że jest zmuszony poczynić mi kilka uwag. Powiedział, że korzystniejsze byłoby naszym oblatom wpoić, że nigdy z własnej winy nie należy zaniedbywać swych ćwiczeń duchowych, różańca, rachunku sumienia, medytacji, bagatela! Stąd wyciągam wniosek, że jego towarzysz lub towarzysze  nie czynili nic z tych rzeczy. Jeśli się ich nie doceniło, zanim zostało się księdzem, należy się obawiać, że jeszcze bardziej zaniedba się je po święceniach. Dodam, że wspólnocie ciągle brakuje tego wyróżniającego charakteru, który odróżnia wspólnotę zakonną od tych, które są tylko wspólnotami kapłańskimi.

Nowicjusze i oblaci, kiedy dowiadują się, co powinno zostać wykonane, nie są zbudowani tą łatwością, aby uczynić lub opuścić to, co poleca się zrobić.

List do ojca Vincensa, w N.-D. de L’Osier, 23.07.1844, w: EO I, t. X, nr 849.

Żyjąc duchowością i charyzmatem św. Eugeniusza de Mazenoda, jakie cechy jego duchowości praktykuję w mojej relacji z Bogiem, w moim stylu życia i w moich relacjach z innymi?