1 marca 2022

MISJE I INNE DZIEŁA GORLIWOŚCI, KTÓRE PODEJMUJE ICH INSTYTUT.

W Kanadzie oblaci przybyli do Bytown (obecnie Ottawa), aby rozpocząć swoją misję, a ich biskup napisał o tym do Eugeniusza. Był drugim kanadyjskim biskupem, który przyjął oblatów.

List, który Ksiądz Biskup raczył mi napisać, napełnił mnie świętą radością. Ksiądz Biskup także zaadoptował i przyjął pod swój pastoralny płaszcz dzieci Maryi Niepokalanej. Miały one już ojca i bardzo dobrego ojca w moim drogim i czcigodnym przyjacielu, biskupie z Montrealu, a obecnie Opatrzność daje im drugiego ojca w osobie Księdza Biskupa, od którego doznali już dobroci i potężnej protekcji. Proszę nie wątpić, że żywią do Księdza Biskupa te same uczucia, jakie żywią do tego, który pierwszy wezwał ich do swojej diecezji i powierzył im cenną posługę, którą od wielu lat wykonują z bożym błogosławieństwem.

Oblaci Maryi Niepokalanej są ludźmi biskupów; istnieją jedynie po to, aby pod ich zwierzchnictwem wypełniać posługę uświęcenia swoich owieczek; biskupi nie mają kapłanów bardziej uległych, bardziej oddanych niż oni. (Zob. Mój komentarz do tego stwierdzenia w http://www.eugenedemazenod.net/?p=4885).

Zapewniając biskupa o ich duszpasterskiej współpracy, Eugeniusz nalega na „powierzenie misji i innych dzieł gorliwości, które obejmuje ich Instytut”. – Oblacka współpraca w duszpasterstwie zawsze musi brać pod uwagę naszą specyfikę i rozumienie naszej misji. Jakakolwiek praca, którą mamy do wykonania w diecezji, musi zawsze uwzględniać charyzmat, który otrzymaliśmy od Boga.

Dlatego jeśli powinienem wyrazić Księdzu Biskupowi całą moją myśl z tą szczerością, która tak bardzo przystoi biskupowi, myślę, że Ksiądz Biskup miał dobre natchnienie, gdy sprowadzał oblatów do swojej diecezji, aby im powierzyć misje oraz inne dzieła gorliwości, które przyjmuje ich Instytut. Ośmielam się odpowiadać za ich poświęcenie i za ich stałą współpracę we wszelkiego rodzaju dobrach, które pastoralna troska Księdza Biskupa poleci im dokonywać.

List do biskupa Phelana, koadiutora z Kingston, 08.08.1844, w: EO I, t. I, nr 44.

 Im bardziej wzrasta zrozumienie i uznanie dla rodziny mazenodowskiej, tym bardziej aktualne staje się pytanie: jak pogłębić naszą duchowość i misję zgodnie z charyzmatem, który Bóg dał nam za pośrednictwem św. Eugeniusza, który nam go przekazał?