„Poczułem ducha służby” – świadectwo brata zakonnego

Założyciel pisze do wspólnoty w Billens w Szwajcarii. Piętnuje uciekanie niektórych od swoich obowiązków misjonarskich. Grozi poważną swoją ingerencją w skład wspólnoty. Uroki tego pięknego kraju urzekły niektórych i skusiły do częstego podróżowania kosztem apostolskich zadań.

To doprawdy wielka szkoda, że ci tak święci i tak wzorowi apostołowie nie mogą już głosić słowa Bożego, zgodnie z ich gorliwością, tak czystą i tak nadprzyrodzoną! Ponieważ powołanie nie wzywa ich do innego rodzaju doskonałości i ponieważ nie mają już nic innego do roboty od momentu, gdy nie są w stanie rozwijać swego pięknego talentu na chrześcijańskich ambonach, trzeba pozwolić im biegać po świecie, robić wycieczki dla przyjemności i czynić z siebie skandaliczne widowisko na oczach całej Szwajcarii, która wcale nie będzie im wdzięczna za ich ciekawość.

Wierność powołaniu nabiera konkretnych kształtów w życiu każdego oblata. Każe zrezygnować z chodzenia własnymi drogami i z przyjemności sprawianych przez mało użyteczne zajęcia. Tymczasem poświęcenie swoich talentów i sił wypełnianiu posługi apostolskiej, chociaż na początku wymaga samozaparcia, z czasem staje się łatwiejsze i przynosi coraz więcej satysfakcji.

Święty Eugeniuszu, który oddałeś na służbę Słowu Bożemu swoje liczne talenty, porywaj i nas, a przez nas młodych ludzi, którzy poznają nasz charyzmat, abyśmy w Kościele dostrzegali możliwość rozwijania swoich talentów dla dobra własnego i innych.