25 listopada 2022

TO DRUGI JA

Obecność oblatów w Anglii ruszyła nagle na niepewnym gruncie wraz z przybyciem nowo wyświęconego i niedoświadczonego ojca Daly. Eugeniuszowi trudno było znaleźć oblatów, którzy w tak krótkim czasie mogliby nauczyć się i mówić po angielsku. Wraz ze wzrostem liczebności, konieczne było posiadanie dojrzałego oblata, który umocniłby fundament. Wybraną osobą był o. Casimir Aubert, którego nie można było oderwać od zobowiązań we Francji, a który miałby wyjeżdżać na dłuższy czas do Anglii. Eugeniusz napisał do pana Phillippsa:

Przewielebny Ojciec Aubert, któremu dałem władzę wizytatora, będzie miał zaszczyt pana widzieć i rozmawiać z nim o wszystkim, co dotyczy dobra religii w pańskim regionie. To „drugi ja”, którego zalety już pan zna.

List do pana Ambrose Lisle March Phillippsa, Manoir de la Grâce-Dieu, 02.07.1846, w: PO I, t. XIII, nr 107.

„Alter ego” to łacińskie wyrażenie używane przez Eugeniusza, które tłumaczy się jako „drugie ja” i oznaczało, że oblat rozumiał ducha i sposób rządzenia Założyciela i był upoważniony do podejmowania odpowiednich decyzji, gdy Eugeniusz nie był obecny na konsultacji. Za „alter ego” uważał tych wszystkich, których wybrał na założycieli nowych misji lub których mianował oficjalnymi wizytatorami w krajach poza Francją. Kazimierz Aubert cieszył się wielkim szacunkiem Eugeniusza.

Ojciec Michael Hughes podaje nam kilka szczegółów dotyczących tego nowego przedsięwzięcia oblatów w Anglii:

Ambrose Phillipps w Grace Dieu Manor chciał być opiekunem miejsca kultu, z którego kapłani wyruszaliby nawracać mieszkańców regionu…

5 września 1845 r. wspólnota objęła w posiadanie The Warren, dom oddany do dyspozycji oblatów w pewnej odległości od dworu. Ten dom pozwalał ojcom cieszyć się samotnością niezbędną do życia wspólnotowego, ale był zbyt daleko od wiosek, w których pełnili posługę. Pan Ambrose zgodził się zbudować im nowy dom w pobliżu kaplicy Świętego Krzyża w Whitwick…

Pierwszymi członkami wspólnoty byli ojcowie Perron, superior, Naughten, brat Bayeul i Abbé Coussinier, ksiądz diecezjalny z Marsylii. Ojcowie Cooke i Tamburini, z Johnem Noble, który jeszcze nie był księdzem, dołączyli do wspólnoty w lipcu 1846 roku

(https://www.omiworld.org/fr/lemma/grace-dieu-angleterre-1845-1848-fr/).

Ze skromnych początków, Prowincja Anglo-Irlandzka miała stać się jednym z głównych źródeł pozyskiwania misjonarzy oblackich dla wszystkich anglojęzycznych krajów świata.