Komentarz do Ewangelii dnia

Bóg daje nam siebie w chlebie. Jezus był wychowany w kulturze, w której chleb uważany był za świętość nawet do tego stopnia, że kiedy przychodził gość w odwiedziny nie witano go dopóty, dopóki nie podzielono chleba. Nigdy nie był on łamany dlatego, że otaczano go wielkim szacunkiem. Natomiast krojenie nożem chleba uważano za wielką niegodziwość, traktowano to niemalże jako „przecinanie życia”. Był on symbolem pewnej niezbędności, o czym świadczy umieszczenie prośby o chleb powszedni w centralnym miejscu Modlitwy Pańskiej. Jezus uczynił to dlatego, że owo błaganie odnosi się do inwokacji „Ojcze nasz” – w Izraelu chleb do domu przynosił ojciec. Dzisiaj cieszymy się z codziennej obecności pośród nas „chleba Aniołów”– świętego, obdarzanego niezwykłym szacunkiem, niezbędnego do życia, który daje nam Ojciec Niebieski. Kiedy przyjmujemy Ciało Chrystusa – Komunię Świętą to dokonuje się cud przemiany, nas przyjmujących, w żyjącego Chrystusa. Zaczyna w nas płynąć Jego życie, według słowa Pana Jezusa: „Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym. Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew moja jest prawdziwym napojem. Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim” (J 6,54-56)