Z listów św. Eugeniusza

BĘDĄ JEDYNIE MISJONARZAMI, ZAKONNIKAMI I NIEDOSKONAŁYMI NĘDZNIKAMI, GDY W ICH WZNIOSŁYM POSŁUGIWANIU BĘDZIE CHODZIŁO O DOKONYWANIE CUDÓW.

Eugeniusz miał bardzo wysokie oczekiwania i wymagania wobec tych, którzy przygotowywali się do posługi w scholastykatach (nazywanych oblatami, w przeciwieństwie do misjonarzy, którzy ukończyli formację).

Powiedziałem o tym pozostałym waszym braciom, że w oblacie nie mogę znieść roztargnienia. Nie jesteście ani gimnazjalistą, ani seminarzystą, a jednak zdarza się, że seminarzyści odznaczają się lepszą postawą niż oblaci. Zważcie również na konsekwencje. Oto już wiele lat i do Zgromadzenia nie wstępuje żaden seminarzysta, zauważ to z bliska. Podczas gdy musiałoby być odwrotnie, ponieważ widzi się ich z bliska, a poprzez miły zapach i przykład ich cnót czuje się do nich pociąg.

W tym czasie scholastycy studiowali w seminariach diecezjalnych:

To wielkie zmartwienie dla mnie, gdyż obawiam się, że ci, którzy nie chcieli być gorliwi w czasie ich oblackiego życia, będą jedynie misjonarzami, letnimi zakonnikami i niedoskonałymi nędznikami, gdy w ich wzniosłym posługiwaniu będzie chodziło o dokonywanie cudów. Dobrze wpajajcie sobie tę prawdę pośród was i zawsze obawiajcie się, aby nie zmarnować łask Bożego wybrania, będąc niewiernym temu, czego się od was wymaga.

List do brata Charlesa Bareta, w Notre-Dame de L’Osier, 17.07.1847, w: PO I, t. X, nr 931.

Te słowa Eugeniusza zmuszają do refleksji, ponieważ dotyczą każdego z nas, niezależnie od tego, w jakiej sytuacji życiowej się znajdujemy. Jesteśmy powołani, aby żyć i umacniać się szczególnymi łaskami, które otrzymaliśmy na chrzcie i których nieustannie doświadczamy praktykując naszą wiarę.

„Szczęście nie jest czymś, do czego można dążyć, co można posiąść, zdobyć, zużyć czy skonsumować. Szczęście to duchowe doświadczenie przeżywania każdej chwili z miłością, łaską i wdzięcznością” (Denis Waitley).