Z listów św. Eugeniusza
9 lutego 2024.
WŁĄCZYĆ SIĘ W ŻYCIE KOŚCIOŁA W SPOSÓB NIEPEWNY I NIEJEDNOZNACZNY
Ksiądz biskup widzi, że piszę to z otwartością i zaufaniem. Biskup, tak zaawansowany w drogach Bożych jak ksiądz, lepiej zrozumie, że musiałem przekazać te uwagi, które są ważne. Ksiądz jest ojcem, obrońcą i doradcą naszych oblatów. Nikt lepiej nie będzie czuwał nad tym, aby byli zawsze godni swojego powołania, ponieważ tylko w ten sposób będą prawdziwie pożyteczni dla księdza diecezji, gdzie na pewno zdziałają wiele dobrego, tak jak robią wszędzie tam, gdzie działają.
List do biskupa Buissasa, biskupa Limoges, 20.02.1848, w: PO I, t. XIII, nr 119.
Eugeniusz oczekiwał, że oblaci będą utrzymywać szczególną relację z biskupem diecezji, w której posługiwali, i że biskup będzie ich obrońcą. Jednym z aspektów tej relacji było respektowanie przez biskupa ich charyzmatu w powierzonej im posłudze.
Aż do Soboru Watykańskiego II relacja ta była niejasna w wielu diecezjach. Dlatego w 1978 roku Watykan wydał dokument podkreślający znaczenie jasnego wzajemnego uznania odpowiednich charyzmatycznych funkcji biskupów i zgromadzeń zakonnych w ich diecezjach: „Jest więc niezbędne, by obecnie, w okresie kulturowego rozwoju i odnowy Kościoła, tożsamość każdego Instytutu tak zabezpieczyć, aby można było uniknąć ryzyka nie dość przejrzystych sytuacji, w których zakonnicy byliby włączani w życie Kościoła w sposób niepewny i niejednoznaczny, bez należytego uwzględnienia określonego stylu działania, zgodnego ze swoistym ich charakterem” (Mutae Relationes, nr 11)
Dzisiaj również jesteśmy w trakcie refleksji i korygowania „niepewnego i niejednoznacznego sposobu, w jaki świeccy członkowie mazenodowskiej rodziny dzielą charyzmat i powołanie świętego Eugeniusza.
