Komentarz do Ewangelii dnia

Zaprawdę, Pan Jezus jest tym „znakiem, któremu sprzeciwiać się będą”, który Symeon zapowiedział Maryi (Łk 2,34). Jezus nie pozostawiał słuchaczy obojętnymi przy tej okazji, a także w wielu innych – „powstało w tłumie rozdwojenie z Jego powodu” (J 7,43). Reakcja strażników, którzy chcieli zatrzymać Pana, pokazuje moc słów Chrystusa: „Nigdy jeszcze nikt nie przemawiał tak, jak ten człowiek przemawia” (J 7,46). To jak powiedzieć: te słowa są inne, nie są to puste słowa, pełne pychy i fałszu. On jest Prawdą i sposób, w jaki to powiedział, odzwierciedla ten fakt. A jeśli to się działo z Jego słuchaczami, tym bardziej jego dzieła często wzbudzały zdumienie, podziw; a także krytykę, plotki, nienawiść. Jezus Chrystus mówił „językiem miłości”: jego dzieła i jego słowa wyrażały głęboką miłość dla wszystkich ludzi, a zwłaszcza dla tych najbardziej potrzebujących. W tym czasie, jak wtedy, jesteśmy, a nawet musimy, być „znakiem, któremu sprzeciwiać się będą”, bo nie mówimy i nie działamy jak inni. Wzorując się i naśladując Jezusa Chrystusa, również powinniśmy używać „języka miłości i czułości”, języka koniecznego i który ostatecznie wszyscy są w stanie zrozumieć. Jak napisał Ojciec Święty Benedykt XVI w swojej encyklice „Deus caritas est”: „miłość jako caritas zawsze będzie potrzebna i to nawet w najbardziej sprawiedliwym społeczeństwie. Kto usiłuje uwolnić się od miłości, będzie gotowy uwolnić się od człowieka jako człowieka”. Panie Jezu, pozostań z nami, bo ma się ku „wieczorowi”. Niech mrok nocy i cień śmierci nas nie zaskoczy. Uczyń nas, Panie, ambasadorami Twego pokoju.

(S. Stasiak OMI)