Komentarz do Ewangelii dnia

Drugą Niedzielą Wielkanocy zamykamy oktawę tego okresu liturgicznego. Przez osiem dni rozważaliśmy cud zmartwychwstania i życia oraz przeżywaliśmy jego głęboki sens dzięki światłu Ducha Świętego. Z woli Pana Jezusa objawiającego się św. Faustynie Kowalskiej i za przyczyną św. Jana Pawła II niedzielę tę nazywamy Niedzielą Bożego Miłosierdzia. Jak nauczał Ojciec Święty Jan Paweł II w swojej encyklice Dives in Misericordia (łac. Bogaty w Miłosierdzie):

Boże Miłosierdzie jest objawieniem się Bożej miłości w historii zranionej przez grzech. “Misericordia” pochodzi od dwóch słów: “Miseria” i “Cor”. Bóg wierny swoim zamysłom składa w swym Ojcowskim sercu naszą nędzną sytuację wywołaną przez grzech. Umarły i zmartwychwstały Jezus Chrystus jest najwyższym przejawem i działaniem Bożego Miłosierdzia. „Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał” (J 3,16) i posłał go na śmierć, abyśmy byli zbawieni. „Poświęcił Syna by odkupić niewolnika”, tak głosiliśmy w Orędziu Wigilii Paschalnej.

I po zmartwychwstaniu ustanowił Go źródłem ocalenia dla wszystkich, którzy w Niego wierzą. Wiarą i nawróceniem przyjmujemy ten skarb Bożego Miłosierdzia. Paschalna Pięćdziesiątnica jest dobrym momentem, by się wyspowiadać i przyjąć moc przebaczenia grzechów, którą zmartwychwstały Pan ofiarował swojemu Kościołowi, zgodnie z tym co powiedział tylko do Apostołów: „Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (J 20,22-23). W ten sposób sięgamy do źródeł Bożego Miłosierdzia. I nie wahajmy się, by przyprowadzić do tego źródła życia naszych przyjaciół: do Eucharystii i do pokuty. Zmartwychwstały Jezus liczy na nas. Odwagi! Jezu ufamy Tobie!

(S. Stasiak OMI)