Z listów św. Eugeniusza
20 stycznia 2025
Czekał na mnie inny rodzaj cudu
Założyciel chciał, aby oblaci w Wielkiej Brytanii założyli niezależną misję na obszarze miejskim. Początkowo wydawało się, że będzie to Manchester, ale sukces tamtejszej misji oblackiej w 1849 r. skłonił wikariusza apostolskiego hrabstwa Lancashire, biskupa George’a Browna, do rozważenia możliwości zaoferowania oblatom misji przy kaplicy Krzyża Świętego w Liverpoolu.
18 stycznia 1850 r. misja została oficjalnie powierzona oblatom. Ta część miasta była rozległym kompleksem portowym, zamieszkałym przez tysiące irlandzkich imigrantów, którzy uciekli z Irlandii po niszczycielskim głodzie ziemniaczanym w latach 1845 i 1847. Wielu z nich wykorzystało Liverpool jako miejsce postoju w drodze do innych krajów, ale tysiące pozostało w tej okolicy żyjąc w najbardziej obskurnych warunkach. Dzielnica składała się z odrapanych kamienic, zgrupowanych na pozbawionych powietrza dziedzińcach i zanieczyszczonych przez otwarte kanały ściekowe i sterty śmieci. Do końca 1847 r. w Liverpoolu osiedliło się ponad 300 tysięcy zubożałych i rozgorączkowanych imigrantów, ofiar irlandzkiego głodu. Imigranci zatem stanowili zdecydowaną większość parafian. Szacuje się, że w parafii było około 11 tysięcy katolików, ale liczba ta stale rosła wraz z przypływem każdego statku z Irlandii.
Rok później Eugeniusz udał się do Liverpoolu:
Po wypełnieniu mej misji w Manchesterze, jaką było pobłogosławienie kamienia węgielnego pod kościół, który zostanie wybudowany przez naszych ojców w dystrykcie, który został im wyznaczony, po ceremonii, która była tak samo uroczysta jak w Marsylii, udałem się do Liverpoolu, gdzie czekał na mnie inny rodzaj cudu. Nasi ojcowie, o czym Ojciec wie, są odpowiedzialni za dystrykt Holy Cross zamieszkany przez wielu ubogich Irlandczyków, którym dostarczają pomocy duchowej. Zbyt długo trzeba byłoby ojcu opisywać wszystko, co dzieje się w tym opłakanym hangarze służącym za kaplicę, która w niedzielę zapełnia się sześć razy (List do o. H. Tempiera, 10.07.1850, w: PO I, t. III, nr 42).
Franc Santucci OMI, tłum. Roman Tyczyński OMI
