Z listów św. Eugeniusza

Cóż począć z tego typu duszami?

Nie wszyscy, którzy przybyli, aby wstąpić do oblatów, odznaczali się zapałem misyjnym, aby udać się na misje zagraniczne. Eugeniusz cytuje jednego z nich:

To ancymonek z tego Palle. To wzór świętej obojętności…! „Och, mój ojcze, niech ojciec mi pozwoli, abym ojcu powiedział, że odczuwam ogromny wstręt do obcych krajów, a zwłaszcza do Anglii. Nie umiem ani jednego słowa po angielsku i sądzę, że nigdy nie będę umiał, nie mam żadnego talentu do języków itd. Przewielebny Ojcze, proszę, aby mnie ojciec uwolnił od tego brzemienia… Ależ proszę, jest tylu innych, których całkowicie by ojciec uszczęśliwił, a ja byłbym nieszczęśliwy, przebywając z dala od Francji, nie rozumiejąc ani słowa z ich języka, przez tak długi czas byłbym nieprzydatny i daleko od ojca… Cała reszta jest utrzymana w tym tonie. Kończy: „Och! Niech ojca odpowiedź wyświadczy mi przysługę. Czekam na nią niczym jak na życiodajną rosę, która sprawi, że rozkwitnie moja dusza schnąca z przerażenia”.

Czy kiedykolwiek usłyszano coś bardziej godnego pożałowania? Cóż począć z tego typu duszami?

Na szczęście większość oblatów miała bardziej otwarte serca:

Niech mój duch szybko oprze się na tym wspaniałym o. Arnoux. Ani słowa skargi, żadnej najmniejszej uwagi. Matka, kraj, nic z tego nie wzbudzało jego sprzeciwu. Idzie, ponieważ wzywa się go. Niech Bóg błogosławi podobnych członków i niech obdarzy nas wieloma takimi!(List do o Casimira Auberta wizytatora w Anglii, 12.05.1849, w: PO I, t. III, nr 25).

Z rybaków ludzi staliśmy się strażnikami akwarium (Paul Harvey).

Niech w ten sposób nikt nigdy nie mówi o członkach charyzmatycznej rodziny oblackiej, której wyróżnikiem jest oblacja.

Franc Santucci OMI, tłum. Roman Tyczyński OMI