Oswajanie śmierci w Katowicach

„Śmierć nie musi być jedynie strasznym, pozbawianym nadziei faktem. Jest jeszcze inna opcja. Jest Ktoś, komu tę śmierć udało się pokonać. Oswoić. To jest pokerowa zagrywka wszech czasów – śmierć stała się największym sprzymierzeńcem życia. Lament zamienia się w prawdziwą radość. Przegrana w zwycięstwo” – czytamy w opisie spektaklu.

– Śmierć jest jedną z najbardziej pewnych rzeczy w życiu, a jednocześnie najtrudniejszą do zaakceptowania. Z tego dysonansu, konfliktu wewnętrznego, zrodziła się potrzeba, aby językiem artystycznym, bazując na różnych tekstach, spróbować zajrzeć śmierci w oczy. Bo wszystkim nam śmierć zagląda w oczy – bez względu na to, kim jesteśmy. W tym programie to my chcemy spojrzeć śmierci w twarz i zobaczyć, jaka ona jest – zaznacza Adam Szewczyk.

– Nie zamierzamy odkrywać Ameryki. Często rzeczy oczywiste – te, które są wypowiedziane i postawione przed nami – stają się rozbrojone, oswojone. Pomysł na tytuł wziął się z pewnej historii. Mój dobry znajomy podesłał mi link do zbioru starych katolickich pieśni pogrzebowych w ich pierwotnych wykonaniach. Zetknięcie się z tymi pieśniami było dla mnie bardzo mocnym doświadczeniem. W ich tekstach dostrzegłem bezpośrednie spojrzenie śmierci w oczy. Te pieśni są bardzo proste, a jednocześnie wyrażają prawdę o tym, co jest po śmierci. Wyrażają prawdę, która również wybrzmi w naszym spektaklu – o tym, że śmierć jest przepotężna, pewna i nie da się przed nią uciec. Ale wyrażają też prawdę o tym, że istnieje życie, które „wciąga tę śmierć nosem” – dodaje artysta.

– Jestem człowiekiem, który bardzo kocha życie. I jest mi bliżej do światła niż do ciemności, ale czas Wielkiego Postu sprzyja temu, aby spojrzeć na przejście – na czas Paschy, na to, że zanurzamy się w śmierci Jezusa Chrystusa. Dla mnie Wielki Post jest okresem, w którym bardziej skupiam się na modlitwie. To czas refleksji i przejścia ze śmierci do życia, które chcieliśmy zobrazować w utworach i refleksjach dotyczących kolejnych etapów – dopowiada Magda Anioł.

– Proponujemy dziesięć kroków, aby oswoić śmierć. Na szczęście jest zmartwychwstanie. Bardzo lubię ten moment w naszych koncertach, kiedy nadchodzi jasność. Na początku wizualizacja ukazuje na ekranie trupią czaszkę – obraz bardzo konkretny. Ta twarz ma puste oczodoły i wydaje się, że nie ma gdzie patrzeć. Jednak w trakcie spektaklu ten wizerunek przeobraża się w twarz Chrystusa. I to jest właśnie najbardziej budujące i radosne – że jest życie. Po śmierci następuje przejście do życia, a nie do śmierci. Coś po tym wszystkim jest dalej – stwierdza artystka.

To niezwykłe wydarzenie było nie tylko koncertem, ale także duchową podróżą – od lęku przed śmiercią do nadziei płynącej ze zmartwychwstania. Publiczność wyszła z kościoła nie tylko wzruszona, ale i wewnętrznie umocniona. Bo jeśli śmierć można oswoić, to życie nabiera jeszcze głębszego sensu. Następne spektakle będą odbywać się w kolejnych parafiach na Śląsku i nie tylko.

Misjonarze Oblaci Maryi Niepokalanej przybyli do Katowic prawdopodobnie na początku 1934 r., a osiedlili się przy konwencie bonifratrów w Katowicach-Bogucicach, aby głosić rekolekcje i misje parafialne w języku polskim i niemieckim. Rozpoczęli budowę klasztoru i kaplicy na Koszutce, które zostały poświęcone w 1937 r. W latach wojennych dom w Katowicach został przyłączony do Niemieckiej Prowincji Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej oraz erygowano w 1940 r. samodzielną parafię pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa, co miało uchronić klasztor i kościół od grabieży przez okupantów niemieckich. Niestety, nie udało się to w całości, gdyż SS-mani przejęli większość pomieszczeń klasztornych i zdjęli krzyż żelbetonowy z elewacji. Wówczas proboszcz wraz z parafianami ustawili go przed kościołem, obsadzając kwiatami. W 1945 r. powrócili polscy oblaci, przystępując do odbudowy. Od roku 1954, po otrzymaniu zgody władz, rozbudowano znacznie kościół parafialny. Mieszkający tu oblaci są zaangażowani w duszpasterstwo parafialne i rekolekcyjne, a także sprawują posługę w stałym konfesjonale, są kapelanami sióstr zakonnych oraz szpitala bonifratrów, a także są zaangażowani w duszpasterstwo specjalistyczne osób głuchych i zmagających się z uzależnieniami. Aktualnym przełożonym domu jest o. Franciszek Bok OMI. 

fot. Maciej Organ OMI

Robert Grabka OMI