Z listów św. Eugeniusza

Wezwanie Jezusa Chrystusa do radosnej nadziei (Konstytucja 1)

Wezwanie Jezusa Chrystusa… (Konstytucja 1)

Pierwsze słowa Reguły Oblatów Maryi Niepokalanej przywołują na myśl uśmiechniętego Jezusa, który spogląda na ludzi i zaprasza ich, aby uczestniczyli w Jego radości: aby byli pielgrzymami radości w komunii z Nim i ze sobą nawzajem.

To jest dobra nowina, którą Jezus przyszedł głosić ubogim – nowina, którą zwiastował anioł: Zwiastuję wam wielką radość, która będzie udziałem całego narodu (Łk 2,10).

Podobne słowa wypowiedział Jezus do tych, których powołał: To wam powiedziałem, aby moja radość w was była i aby radość wasza była pełna (J 15,11). W noc przed swoją śmiercią Jezus powiedział uczniom: Rozraduje się wasze serce i radości waszej nikt nie zdoła wam odebrać (J 16,22). Następnie zwrócił się do wszystkich, których wezwał: I tak mówię, będąc jeszcze na świecie, aby moją radość mieli w sobie w całej pełni (J 17,13).

Wezwanie Jezusa Chrystusa do dzielenia się Bożą radością było szczęściem, którego szukał.

Szukałem szczęścia poza Bogiem i na moje nieszczęście trwało to zbyt długo.

Wszystko ułożyło się, gdy doświadczył Bożej miłości ukazanej na krzyżu. Usłyszał wezwanie Jezusa Chrystusa i odpowiedział na nie:

Czy jest jakieś chwalebniejsze zajęcie, niż działać we wszystkim i przez wszystko dla Boga, kochać Go nade wszystko, kochać Go bardziej, dlatego że pokochało się Go tak późno (Zapiski z rekolekcji odprawionych w grudniu 1814, w: PO I, t. XV, nr 130).

To przekonanie jest fundamentalnym etapem w przeżywaniu oblackiej rodziny. Zatrzymajmy się na chwilę, aby przypomnieć sobie te chwile, gdy uświadomiliśmy sobie, że Jezus uśmiechnął się do nas – i kiedy w naszym codziennym życiu odpowiedzieliśmy na Jego wezwanie.

Przyjdźcie radośnie śpiewajmy Panu, wznośmy okrzyki ku czci Opoki naszego zbawienia (Ps 95).

Franc Santucci OMI, tłum. Roman Tyczyński OMI