Z listów św. Eugeniusza

Odpowiedź na wezwanie Jezusa Chrystusa w różnych stanach życia, środowiskach i kulturach (K1)

Konstytucja 1 wymienia elementy naszej tożsamości:

Wezwanie Jezusa Chrystusa, posłyszane w Kościele poprzez potrzeby zbawienia ludzi, jednoczy Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. Chrystus zaprasza ich, aby szli za Nim i uczestniczyli w Jego posłannictwie słowem i czynem.

Zgromadzenie jest kleryckie na prawie papieskim. Łączy ono w apostolskich wspólnotach kapłanów i braci, którzy wiążą się z Bogiem przez śluby zakonne; współpracując z Chrystusem Zbawicielem i naśladując Jego przykład, poświęcają się głównie ewangelizacji ubogich (K 1).

Powyższy tekst zawiera prawną definicję tego, kim zgodnie z prawem kanonicznym są Misjonarze Oblaci Maryi Niepokalanej. Najpierw Eugeniusz rozpoczął od grupy kapłanów, ponieważ wszystkie posługi wiązały się z sakramentalną i kaznodziejską funkcją kapłanów – stąd zgromadzenie kleryckie. Kilka lat później inni mężczyźni odpowiedzieli na wezwanie Jezusa Chrystusa, aby wziąć udział w zakonnym życiu misyjnym, ale nie jako kapłani. W ten sposób narodzili się bracia oblaci, którzy w pełni uczestniczą w misji oblackiej, ale wykorzystują swoje talenty i dary do ewangelizacji, a nie do pełnienia sakramentalnej posługi kapłańskiej.

Ponad sto lat później świeccy mężczyźni i kobiety poczuli się powołani do życia charyzmatem mazenodowskim i zaczęli to robić. Od 1982 r. ta rzeczywistość została uznana i zapisana w Regule 37a:

Charyzmat świętego Eugeniusza de Mazenoda, który jest darem Ducha Świętego dla Kościoła, promieniuje w świecie. Ludzie świeccy czują się wezwani do udziału w nim zgodnie ze swoim stanem życia i do przeżywania go w sposób zależny od różnych środowisk i kultur. Uczestniczą oni w charyzmacie w duchu komunii i wzajemności między sobą i z oblatami. Aby intensywniej przeżywać misję ewangelizacyjną według charyzmatu oblackiego, świeccy łączą się w stowarzyszenia.

Franc Santucci OMI, tłum. Roman Tyczyński OMI