Z listów św. Eugeniusza

Całkowity dar naszej oblacji (K2)

Usiłując odtworzyć Go w swoim życiu, chcą być posłuszni Ojcu, nawet aż do śmierci, i z bezinteresowną miłością oddają się służbie Ludowi Bożemu. Ich apostolski zapał ma wsparcie w bezwarunkowym darze ich oblacji, w oblacji nieustannie odnawianej w odpowiedzi na wymogi posłannictwa(K 2).

Kiedy w Wielki Piątek Eugeniusz rozmyślał o krzyżu, był oczarowany miłością Boga, który oddał za niego wszystko. Odpowiedzią tego młodego człowieka była oblacja: oddanie wszystkiego Bogu:

Czy jest jakieś chwalebniejsze zajęcie, niż działać we wszystkim i przez wszystko dla Boga, kochać Go nade wszystko, kochać Go bardziej, dlatego że pokochało się Go tak późno(Zapiski z rekolekcji odprawionych w grudniu 1814, w: PO I, t. XV, nr 130).

Oblacja stała się główną zasadą jego życia jako osoby, kapłana, założyciela, superiora generalnego i biskupa.

Całe życie pragnąłem umrzeć jako ofiara miłości. Wiecie, że ta korona została mi odebrana od pierwszych lat mej posługi. Bóg miał swoje zamiary, chciał bowiem mnie obarczyć odpowiedzialnością i dać nową rodzinę swemu Kościołowi…(List do Henryka Tempiera, 12.09.1849, w: PO I, t. X, nr 1018).

To jest duch, do którego przyjęcia wezwani są wszyscy członkowie oblackiej rodziny:

Nasz Pan Jezus Chrystus zlecił nam troskę o kontynuowanie wielkiego dzieła odkupienia ludzi. Jedynie ku temu celowi powinniśmy kierować wszystkie nasze wysiłki. Dopóki nie zaangażujemy się całym życiem i nie oddamy całej krwi, aby temu podołać, nie będziemy mieli nic do powiedzenia; zwłaszcza jeśliśmy dali dopiero kilka kropel potu i trochę marnego zmęczenia(List do Henryka Tempiera, 22.08.1817, w: PO I, t. VI, nr 21).

Franc Santucci OMI, tłum. Roman Tyczyński OMI