18 września 2018
This is a custom heading element.
BEZGRANICZNE ZAUFANIE W DOBROĆ BOGA TO UCZUCIE, KTÓRE WYPEŁNIA MOJĄ DUSZĘ.
Kiedy czytam notatki rekolekcyjne świętego Eugeniusza ciągle słyszę echo jego doświadczenia Wielkiego Piątku o swojej ułomności oraz o świadomości, że miłość Boga uzdrawia wszystko. To przeświadczenie ciągle mu towarzyszyło i było fundamentem jego posługiwania: doprowadzić innych do przeżycia tego samego doświadczenia miłości bożej i bycia kochanym pomimo naszej grzeszności.
To uczucie, bezgraniczne zaufanie w dobroć mego Boga wypełnia mą duszę. Jestem grzesznikiem, bardzo wielkim grzesznikiem. Po dwudziestu jeden latach posługi poprzedzonej trzyletnim przygotowaniem, przepracowawszy więcej niż inni, zarówno osobiście, jak i dzięki licznym współpracownikom, których włączyłem do dzieła, po dokonaniu wielu rzeczy powziętych i dokonanych dla Boga i dla Kościoła, sądzę, że nie mam cnót i zasług, ale mimo to nie przestaję wątpić w dobroć mojego Boga. Ciągle liczę na Jego miłosierdzie i mam nadzieję stać się lepszym, to znaczy dzięki nadprzyrodzonej pomocy i zwyczajnemu działaniu łaski, lepiej będę wypełniał swe obowiązki i odpowiem na zamiary mego niebieskiego Ojca i Jego Syna Jezusa Chrystusa, mojego bardzo godnego miłości Zbawiciela, i Ducha Świętego, który unosi się nad moją duszą, aby za kilka dni dodać jej sił. Amen, amen, amen.
Rekolekcje przed przyjęciem sakry biskupiej, 7-14.10.1832, w: EO I, t. XV, nr 166.
