Wspominamy oblatów, którzy odeszli do Pana w tym roku

W roku 2018 odeszło do Pana sześciu oblatów, należących lub pochodzących z Polskiej Prowincji Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. Otaczamy ich modlitwą. Umocnieni nadzieją, płynącą z Ewangelii, wierzymy, że tworzą wspólnotę oblacką w niebie. Tak też patrzył na umierających współbraci nasz założyciel. W 1828 roku, w obliczu śmierci czterech młodych oblatów, napisał do o. Courtèsa:

„Oto czterech naszych w niebie, jest to już ładna wspólnota. Są to pierwsze kamienie fundamentalne budowli, która musi być wzniesiona w niebieskim Jeruzalem. Są oni przed Bogiem ze znakiem, z cechą charakteru właściwą naszemu Zgromadzeniu. Ze ślubami wspólnymi dla wszystkich jego członków z przyzwyczajeniem do tych samych cnot. Jesteśmy złączeni z nimi więzami szczególnej miłości, są oni nadal naszymi braćmi, a my ich. Zamieszkują nasz dom macierzysty, naszą stolicę. Swoimi modlitwami, miłością, którą nas otaczają, przyciągną nas pewnego dnia do siebie, abyśmy zajmowali wraz z nimi miejsce naszego odpoczynku. Przypuszczam, że nasza niebieska wspólnota, musi być umieszczona bardzo blisko naszej Patronki. Widzę ich u boku Maryi Niepokalanej, a co za tym idzie, w pobliżu naszego Pana Jezusa Chrystusa, którego naśladowali na ziemi, a którego rozkosznie teraz kontemplują”.

W roku 2018 odeszli do wspólnoty niebieskiej:

Biskup Eugeniusz Juretzko OMI (1939-2018) – ordynariusz diecezji Yokadouma w Kamerunie.

Urodził się w Radzionkowie. Wstąpił do Niższego Seminarium Duchownego Diecezji Katowickiej w Tarnowskich Górach, ale po dwóch latach odkrył powołanie do życia zakonnego. We wrześniu 1955 rozpoczął nowicjat na Świętym Krzyżu, gdzie złożył pierwsze śluby zakonne w Zgromadzeniu Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. W Niższym Seminarium Duchownym oblatów w Markowicach zdał egzamin maturalny, a następnie rozpoczął studia w Wyższym Seminarium Duchownym w Obrze.  8 września 1961 złożył profesję wieczystą, a 17 maja 1964 roku przyjął święcenia prezbiteratu z rąk abpa Antoniego Baraniaka. Po święceniach posługiwał w: Lublińcu, Kędzierzynie-Koźlu i Obrze.

Podczas pracy duszpasterskiej w obrzańskiej parafii odpowiedział na naglące potrzeby Kościoła misyjnego w Kamerunie. Do polskich oblatów zwrócił się z prośbą o pomoc duszpasterską ordynariusz diecezji Garoua – bp Yves Plumey OMI. Ojciec Eugeniusz wraz z pierwszą grupą misjonarzy udał się na misje „ad gentes” do północnego Kamerunu. W tym rejonie o. Juretzko pracował 21 lat. Najpierw była to misja w Guider, a następnie tworzenie placówki w Figuil, które stało się później centralną misją polskich oblatów, a jednocześnie największym sanktuarium maryjnym w diecezji. Kolejne misje to: Lam i Boula-Ibib. W międzyczasie został przełożonym polskiej delegatury w Kamerunie.

12 czerwca 1991 roku św. Jan Paweł II powołał do istnienia nową diecezję w Kamerunie (Yokadouma), a jej ordynariuszem ustanowił o. Eugeniusza Juretzkę OMI. Sakrę biskupią przyjął 8 września 1991 roku – była to 30-rocznica jego profesji wieczystej. Obejmował trudną diecezję. Na terenie zamieszkiwało 90 tysięcy ludzi, w tym 25 tysięcy pogardzanych w społeczeństwie Pigmejów. Liczba katolików wynosiła ok. 9 tysięcy, zgromadzonych w 3 parafiach, w których posługiwało zaledwie 5 kapłanów. Był to zatem teren prawdziwie misyjny. Nowy biskup wykorzystał doskonałe doświadczenie w tworzeniu nowych misji, jakie nabył przez lata pracy na północy.

Diecezja Yokadouma po latach ciężkiej i ofiarnej pracy misyjnej bpa Juretzki liczy obecnie około 30 tysięcy katolików. Erygował 11 parafii misyjnych. W diecezji posługuje 21 księży, 38 osób konsekrowanych i 8 kleryków. Biskup wybudował 60 szkół podstawowych, jedną szkołę średnią, 16 przychodni lekarskich oraz szpital. Wielką troską otaczał pogardzanych przez wszystkich Pigmejów. Zajął się ich katechizacją oraz walczył o ich prawa. Budował szkoły leśne, w których ludność miała możliwość edukacji oraz przychodnie lekarskie.

Biskup Eugeniusz od dłuższego czasu zmagał się z poważnymi problemami kardiologicznymi. Zmarł w Polsce, pochowany został na ukochanej ziemi kameruńskiej.

O. Joachim Lizoń OMI (1929-2018)

Pochodził z dzisiejszego Pszowa. W 1945 roku wstąpił do junioratu oblackiego w Lublińcu, który ukończył egzaminem maturalnym. Nowicjat odbył w Markowicach na Kujawach. Pierwszą profesję zakonną złożył 8 września 1950 roku. Formację seminaryjną odbył w scholastykacie w Obrze koło Wolsztyna. Tutaj, 8 września 1953 roku, złożył śluby wieczyste. Święcenia diakonatu przyjął w Poznaniu, a prezbiterat z rąk bpa Tadeusza Ettera w Obrze – 24 czerwca 1967 roku.

Odbył studia z zakresu homiletyki na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie (dzisiejszy UKSW). Pierwszą posługą o. Joachima była opieka nad pielgrzymami, którzy przybywali do Sanktuarium Relikwii Drzewa Krzyża Świętego. Od 1975-2018 roku przebywał w domu prowincjalnym w Poznaniu.

O. Stanisław Bijak OMI (1950-2018)

Pochodził z Łodzi. Był absolwentem Niższego Seminarium Duchownego w Markowicach, które prowadzili misjonarze oblaci. Studia filozoficzno-teologiczne ukończył w Obrze. Święcenia prezbiteratu przyjął z rąk abpa Antoniego Baraniaka – metropolity poznańskiego – w czerwcu 1975 roku. Pierwszą placówką o. Stanisława była parafia w Lublińcu. Jako wikariusz pracował również w Kędzierzynie-Koźlu i Katowicach. W parafii w Grotnikach koło Łodzi sprawował funkcję proboszcza.

W 1984 roku rozpoczął posługę w Kanadzie – w Prowincji Wniebowzięcia Matki Bożej. Pracował w parafiach: św. Maksymiliana Kolbe w Mississauga, Różańca Świętego w Edmonton, Matki Bożej Częstochowskiej w Saskatoon, Matki Bożej w Toronto oraz św. Piotra i Pawła w Welland (Ontario). Ostatnią placówką o. Stanisława była parafia św. Kazimierza oraz pobyt w domu seniora Copernicus Lodge w Toronto.

Angażował się w życie religijno-kulturalne kanadyjskiej Polonii. Był kapelanem Związku Nauczycielstwa Polskiego, Związku Byłych Żołnierzy Armii Krajowej w Toronto, Rycerzy Kolumba. Piastował również funkcję sekretarza Konferencji Polskich Księży na Wschodnią Kanadę.

O. Józef Chlebek OMI (1952-2018)

Urodził się 4 grudnia 1942 roku. Pierwszą profesję zakonną złożył 8 września 1962 roku, a święcenia prezbiteratu przyjął 23 czerwca 1968 roku z rąk abp. Antoniego Baraniaka. Kapłańską posługę rozpoczął w Lublińcu, następnie był wikariuszem w Białogardzie. W Poznaniu pracował w Sekretariacie Powołań i Prokurze Misyjnej. Później o. Józef trafił do Kodnia, gdzie duszpasterzował wśród pielgrzymów, odwiedzających “Częstochowę Podlasia” oraz zainicjował tam koło Przyjaciół Misji Oblackich. W Siedlcach zaangażował się w tworzenie nowej parafii. Wraz z obediencją do Grotnik rozpoczęła się w życiu jubilata owocna posługa misjonarza ludowego (rekolekcjonisty), którą kontynuował po przeniesieniu do Kędzierzyna-Koźla. Oprócz posługi duszpasterskiej i misjonarskiej o. Józef znany był z ogromnego zaangażowania na rzecz organizacji corocznych spotkań dla rodziców oblatów, pochodzących z Kędzierzyna i okolic. Odszedł do Pana 10 lipca 2018 roku w otoczeniu wspólnoty zakonnej klasztoru kędzierzyńskiego, w którym spędził ostatnie 25 lat swego życia.

O. Rudolf Basista OMI (1933-2018)

Urodził się 15 października 1933 r. w Piekarach Śląskich. Jako czternastolatek, w 1947 r. rozpoczął naukę w oblackim Niższym Seminarium Duchownym (juniorat) w Lublińcu, którą zakończył maturą w 1950 r. Rok później rozpoczął nowicjat w Markowicach, a 8 września 1952 r. złożył pierwsze śluby zakonne i rozpoczął studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym Misjonarzy Oblatów MN w Obrze k. Wolsztyna. Tam 8 września 1955 r. złożył profesję wieczystą. Święcenia diakonatu przyjął 24 listopada 1957 r., a prezbiteratu 22 czerwca 1958 r. w Obrze w przyseminaryjnym kościele pw. św. Jakuba z rąk ks. abp. Antoniego Baraniaka.

Od święceń kapłańskich pracował jako duszpasterz najpierw w Lublińcu (1958–1959), a potem jako poszukiwany rekolekcjonista (misjonarz ludowy) w Gdańsku (1959–1965), Katowicach (1965–1970) i Kędzierzynie-Koźlu (1970–1975).

W 1975 r. wyjechał do Szwecji – najpierw do Sztokholmu, później do Malmö, gdzie założył mały klasztor na Ekgatan. W latach 1977–1992 był przełożonym oblatów w Skandynawii. W 1986 r. przyczynił się do utworzenia parafii na Rosengardzie, którą ustanowił bp Hubertus Brandenburg, a która do dziś jest siedzibą Polskiej Misji Katolickiej w Szwecji. O. Basista objął w niej urząd proboszcza i zainicjował budowę kościoła, który w 1990 r. został poświęcony Najświętszej Maryi Pannie. W 1992 r. o. Basista został przeniesiony do Ystad. Tam do 2009 r. pełnił posługę proboszcza, po czym przeszedł na emeryturę. Powrócił do Malmö i w dalszym ciągu pracował duszpastersko na Rosengardzie. Z jego inicjatywy powstało Zrzeszenie Młodzieży Polskiej „Kwiaty Polskie”, które od 1983 r. pielęgnuje polską i szwedzką tradycję i kulturę.

Br. Józef Derewońko OMI (1967-2018)

Urodził się 24 lutego 1967 roku w Kożuchowie. Sakrament chrztu przyjął w parafii pw. św. Antoniego w Nowej Soli (diecezja zielonogórsko-gorzowska). Prenowicjat w zgromadzeniu odbył w Smolanach (diecezja ełcka), pierwszą profesję zakonną złożył na Świętym Krzyżu w 1986 roku, a śluby wieczyste 8 września 1992 roku w Markowicach. Jako brat zakonny posługiwał w domach: Poznań, Święty Krzyż, Smolany, Gorzów Wielkopolski, Warszawa. W święto zgromadzenia 17 lutego 2010 roku od ojca generała otrzymał obediencję do Prowincji Środkowoeuropejskiej. Przez wiele lat posługiwał w Niemczech. Zmarł po ciężkiej chorobie.

(pg)