30 października 2019
This is a custom heading element.
KTÓRYŚ Z NASZYCH OBLATÓW ZOSTAJE MIANOWANY SUPERIOREM JAKIEJŚ WSPÓLNOTY, ZARAZ ZACZYNA SIĘ UWAŻAĆ ZA PANA, DYSPONUJE WSZYSTKIM…
Ci, którzy zostali mianowani przełożonymi wspólnot byli bardzo młodzi i mieli wiele nowatorskich pomysłów. Eugeniusz stale z każdym z nich prowadził korespondencję, aby ich prowadzić i dodawać odwagi. Potępiał jednak wszystkie nadużycia władzy, kiedy niektóre decyzje były podejmowane bez konsultacji.
To dziwne, z zaskoczeniem obserwuję, że jak tylko któryś z naszych oblatów zostaje mianowany przełożonym jakiejś wspólnoty, zaraz zaczyna uważać się za jedynego pana, dysponuje wszystkim, ustawia wszystko według swojego punktu widzenia, nawet nie zadaje sobie trudu zapytać mnie o zdanie, nie konsultuje się z doradcami przewidzianymi Regułą. W związku z tym miejscowi przełożeni czynią się o wiele bardziej niezależnymi niż sam superior generalny. On przystępuje do działania dopiero po wysłuchaniu ludzi wokół siebie. Postępują tak nie przez wygórowaną ambicję, raczej dają się ponieść jakiemuś porywowi, przyzwyczajeniu, zaobserwowanemu gdzie indziej, i w ten sposób zakorzeniają się nadużycia. Najwyższy czas, aby to zostało uregulowane, a ponieważ nie zrobi się to samo, zajmę się tym osobiście.
List do Kazimierza Auberta, 18.05.1836, w: EO I, t. VIII, nr 572.
