Watykan: Coraz bliżej beatyfikacji o. Owidiusza Charlebois OMI. Papież promulgował dekret o heroiczności cnót.

Biuro Prasowe Stolicy Apostolskiej, w wydanym 29 listopada 2019 roku komunikacie, poinformowało o promulgacji przez Ojca Świętego Franciszka dekretów Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. Podczas spotkania z kard. Angelo Becciu – prefektem watykańskiej dykasterii, przedstawiono papieżowi 11 dokumentów, dotyczących procesów beatyfikacyjnych i kanonizacyjnych. Wśród nich znalazł się również Sługa Boży bp Owidiusz Charlebois OMI. Oznacza to, że przysługuje mu od dziś tytuł „Czcigodny Sługa Boży”, a heroiczność jego cnót została potwierdzona przez Kościół. Do beatyfikacji potrzebny jest cud, który również zostanie poddany wnikliwym badaniom i przedstawiony Ojcu Świętemu, jako „tytuł” do beatyfikacji.

Biskup na psim zaprzęgu

Czcigodny Sługa Boży Ovide Charlebois OMI urodził się w Oka w Quebecu w Kanadzie 17 lutego 1862 r. Kształcił się w College de L’Assomption (Quebec) i Ottawa College. Po wstąpieniu do Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej w 1883 r., został wyświęcony na prezbitera 17 lipca 1887 r. Pracował na misjach w zachodniej Kanadzie. Wszystkie lata swego życia poświęcił apostolstwu wśród rdzennej ludności – tzw. Pierwotnych Narodów Kanady.

Przez pierwsze szesnaście lat życia misjonarskiego posługiwał samotnie w misji św. Józefa w Fort Cumberland w północnym Saskatchewan w diecezji św. Alberta. W 1900 r. powierzono mu odpowiedzialność administracyjną za otaczające misje: Pas, Manitoba i stacje misyjne dolnego biegu rzeki Saskatchewan.

Stolica Apostolska  mianowała go Wikariuszem Apostolskim Keewatin. 30 listopada 1910 roku ojciec Charlebois OMI został konsekrowany na biskupa ze stolicą tytularną Berenice. Do końca życia jego miejscem zamieszkania było Pas.

Po względnie stabilnym życiu, trwającym około dwudziestu lat, w wieku czterdziestu ośmiu lat, został zmuszony do podróżowania na wizyty pasterskie kajakiem lub psimi zaprzęgami. W jego dzienniku znajduje się strona, która daje nam pojęcie o trudnościach napotykanych podczas jego pierwszej wyprawy duszpasterskiej w 1911 roku. Napisał:

Pokonałem 2000 mil (3200 km) kajakiem i 50 mil (80 km) pieszo przez las, 60 razy spałem na ziemi, pod osłoną małego namiotu, w którym tak często odprawiałem Mszę św. Odwiedziłem 14 misji, w sumie 4500 katolików. Sześć z tych misji nigdy nie było odwiedzanych przez biskupa. Udzieliłem bierzmowania 1100 Indianom, których dobre usposobienie bardzo mnie umocniło.

Podobne podróże odbywał jeszcze kilkukrotnie.

Oblaci i ogłoszenie św. Teresy od Dzieciątka Jezus Patronką Misji

Biskupowi Charlebois udało się również zorganizować pierwsze misje Kościoła Rzymskokatolickiego w Zatoce Hudsona. Oprócz działalności misyjnej, biskup Charlebois był inicjatorem procesu, który doprowadził do ogłoszenia świętej Teresy z Lisieux (1873–1897) Patronką Misji w 1927 r.

Kiedy powstał Wikariat Apostolski w Keewatin, biskup Owidiusz Charlebois, OMI, powierzył ojcu Turquetil OMI zadanie ustanowienia misji w Chesterfield Inlet, w sercu terytorium Inuitów. Zakonnik przybył tam w sierpniu 1912 r. Wraz z dwoma towarzyszami, przeżyli rok absolutnej samotności na pustyni śniegu i lodu, bez żadnej komunikacji z resztą świata. Próbowali nauczyć się języka bez gramatyki i słownika, słuchając, obserwując i zadając tubylcom pytania. Doznawali jednak kpin i sarkazmu od swoich słuchaczy. W listopadzie 1913 r. oblatami wstrząsnęła wiadomość o męczeńskiej śmierci dwóch współbraci – o. Jean-Baptiste Rouvière OMI i o. Guillaume Le Roux OMI. Biskup Charlebois postanowił zamknąć misję, która wydawała się daremna i bez przyszłości.

Tymczasem w dorocznej korespondencji z Europy przysłano z Lisieux krótki życiorys siostry Teresy od Dzieciątka Jezus z kopertą zawierającą ziemię, pobraną z jej grobu podczas ekshumacji doczesnych szczątków. Dla o. Turquetil, który podobnie jak Teresa, pochodził z Normandii, był to znak do działania.

Jutro rano, gdy Eskimosi zgromadzą się w sali, by posłuchać gramofonu, wygłoszę im katechezę. Kiedy będę mówić, westchnijcie do małej Teresy, otworzycie torby i dyskretnie rozrzucicie zawartość na głowy moich słuchaczy.

Następnego dnia lokalny szaman z Chesterfield, najzacieklejszy nieprzyjaciel misji, przyszedł poprosić o chrzest, dodając: „Będę tu codziennie. Zrobię wszystko, co mi powiesz, bo nie chcę iść do piekła.”

Jego nawrócenie wstrząsnęło lokalną społecznością. Inuici zaczęli masowo przygotowywać się do przyjęcia chrztu. Odwiedzając misję w Chesterfield w 1923 roku, biskup Owidiusz Charlebois, który kilka lat temu chciał ją zamknąć, postanowił utworzyć kolejne stacje misyjne. W Pointe-aux-Esquimaux  powstał pierwszy kościół pod wezwaniem błogosławionej Teresy od Dzieciątka Jezus. Z tych terenów została potem wydzielona dzisiejsza diecezja Churchill-Zatoka Hudsona. Jej ordynariuszem jest Polak – bp Wiesław Krótki OMI.

Biskup Charlebois był pod tak wielkim wrażeniem zaistniałych faktów, że wysłał prośbę do Rzymu, podpisaną przez 226 biskupów misyjnych z całego świata, prosząc o łaskę ogłoszenia Teresy od Dzieciątka Jezus patronką wszystkich misji na świecie. W 1927 r. Papież Pius XI odpowiedział pozytywnie na tę prośbę.

Biskup pracował nad trudnym zadaniem zorganizowania swojego ogromnego wikariatu z cierpliwością i odwagą. Zmarł w Pas w wieku 71 lat, 20 listopada 1933 r. Został pochowany na małym rzymskokatolickim cmentarzu w Pas z widokiem na rzekę Saskatchewan. W 1955 roku jego szczątki zostały złożone w katedrze Najświętszego Serca Maryi.

(pg)