Prowincjał Polskiej Prowincji wygłosił doroczne rekolekcje zakonne w Kanadzie
This is a custom heading element.
W miniony piątek zakończyły się doroczne tygodniowe rekolekcje oblatów Maryi Niepokalanej Prowincji Wniebowzięcia w Kanadzie. Wygłosił je prowincjał z Polski, o. Paweł Zając OMI. Ok. 50 oblatów z niemal każdego zakątka Kanady, od Vancouver po Edmonton, Ottawę i Toronto, ojców i braci zakonnych, wraz z rekolekcjonistą wpatrywało się w postać Czcigodnego Brata Antoniego Kowalczyka – jednego z pierwszych polskich oblatów w Zgromadzeniu, który większość swego zakonnego życia służył w Kanadzie i jest obecnie kandydatem na ołtarze. W rekolekcjach, oprócz oblatów z Prowincji Wniebowzięcia, uczestniczyli także polscy oblaci posługujący wśród Inuitów w kanadyjskiej Arktyce, wraz z o. Antonim Wiesławem Krótkim OMI, biskupem diecezji Churchill-Hudson Bay. Dla polskiego prowincjała rekolekcje głoszone współbraciom w Kanadzie były okazją, aby na progu Jubileuszu 100-lecia Polskiej Prowincji wyrazić wdzięczność za ponad 100 lat przyjaznych relacji polsko-kanadyjskich. Przypomnijmy, że wielu ojców-założycieli prowincji polskiej powracało do odrodzonej ojczyzny z wieloletnim doświadczeniem misji w Kanadzie. Do tego grona należeli m.in. o. Jan Wilhelm Kulawy, założyciel pierwszej polskiej parafii w Winnipegu i pionier duszpasterstwa Polaków w Manitobie, a także o. Franciszek Kowalski, także duszpasterz w Winnipegu, a następnie pierwszy polski prowincjał. Przez kolejne dziesięciolecia wzajemne relacje były i pozostają bardzo bliskie. Znaczna część personelu Prowincji Wniebowzięcia to oblaci pochodzący z Polski, współtworzący prowincję w wraz z kanadyjskimi oblatami polskiego pochodzenia oraz współbraćmi o włoskich, ukraińskich i indyjskich korzeniach.
Misjonarze Oblaci Maryi Niepokalanej są obecni w Kanadzie od 1841 r. Wywodzili się najpierw z Francji, posłani jeszcze przez Założyciela, św. Eugeniusza de Mazenoda, z czasem także z innych europejskich krajów. Za sprawą ich wysiłku misyjnego powstała niemal cała struktura Kościoła kanadyjskiego na Zachodzie i Północy kraju. Oblat był także pierwszym biskupem Ottawy, a jego młodsi współbracia z czasem założyli i przez wiele lat prowadzili Uniwersytet Ottawski. Z kolei Kanada przez wiele lat obfitowała w miejscowe powołania, wielu kanadyjskich oblatów pełniło najwyższe funkcje w Zgromadzeniu, w tym kilkakrotnie funkcję superiora generalnego. Polscy oblaci należeli do kanadyjskich prowincji zakonnych od końca XIX w., służąc w głównej mierze polskim emigrantom, ale także innym narodowościom oraz ludności rodzimej Kanady. W 1956 r. powstała Prowincja Wniebowzięcia z główną siedzibą w Toronto, której istotną, choć nie wyłączną misją jest nadal duszpasterstwo polonijne. Jej prowincjałem jest obecnie o. Alfred Grzempa OMI. Polscy oblaci należą także do dwóch innych zakonnych prowincji kanadyjskich – frankofońskiej i anglofońskiej.
Brat Antoni Kowalczyk urodził się w 1866 r. w Dzierżanowie k. Krotoszyna. Wyruszył w poszukiwaniu pracy do Niemiec, poznawszy tam misyjne zaangażowanie oblatów wstąpił do ich nowicjatu na pograniczu niemiecko-holenderskim. Pierwsze śluby zakonne złożył w 1892 r., a w 1896 r. został skierowany na misje do Kanady. Odznaczał się heroizmem w praktykowaniu cnót zakonnych. Skuteczność jego pokornej modlitwy, najczęściej za wstawiennictwem Najświętszej Maryi Panny, stała się wręcz legendarna. Z wielką cierpliwością i zawierzeniem Bogu znosił cierpienia, w tym utratę prawego ramienia, które musiało zostać amputowane po nieszczęśliwym wypadku w 1897 r. Zmarł w opinii świętości w 1947 r. i został pochowany na cmentarzu oblackim w St. Albert k. Edmontonu. Pamięć o bracie Antonim nie wygasła w kolejnych pokoleniach kanadyjskich katolików, dlatego jeszcze w latach 60-tych XX w. rozpoczęto przygotowania do procesu beatyfikacyjnego. Ojciec Święty Franciszek w 2013 r. podpisał dekret o heroiczności cnót brata Kowalczyka.
Modlitwa za wstawiennictwem Sługi Bożego, br. Antoniego Kowalczyka OMI:
Bądź uwielbiony, Boże, nasz Ojcze, że wiernego czciciela Niepokalanej, brata Antoniego, tak przedziwnie prowadziłeś drogą Twojej woli, a w dźwiganiu krzyża cierpienia i codziennych obowiązków pomnażałeś jego siły, aby niósł go wiernie na wzór Chrystusa. Uwielbiam Cię, Panie, za jego heroiczną wiarę i ufność, dzięki którym jego modlitwy wysłuchiwałeś z ojcowską dobrocią i objawiałeś swoją miłość. Przez wzgląd na Twojego sługę udziel mi, Panie, łaski, o którą Cię proszę… Niech dzięki temu okaże się jego świętość, a moje serce utwierdzi się w wypełnianiu Twojej woli. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.
(pg/pz)
