28 lutego 2020

MAJĄ SPECJALNE UPODOBANIE, ABY OSIEDLAĆ SIĘ SANKTUARIACH, KTÓRE SĄ POŚWIĘCONE NAJŚWIĘTSZEJ DZIEWICY.

Ojciec Tempier wraz z kilkoma urzędnikami kurialnymi przyjechali, aby odwiedzić Eugeniusza w klasztorze, w którym odbywał rekonwalescencję. Naciskali, aby nie wracał do Marsylii, ale aby nadal wypoczywał odwiedzając niektóre oblackie wspólnoty, zwłaszcza tę w Notre-Dame de Lumières. Sześć miesięcy wcześniej zaproponowano mu:

zakupić klasztor i kościół w Notre-Dame de Lumières, tak aby te budynki zostały przeznaczone na dom dla misjonarzy. Odpowiedziałem mu, że chętnie bym przystał na tę propozycję, ale pod warunkiem wyrażenia zgody przez księdza biskupa. Ten projekt spodobał mi się tym bardziej, że nasi misjonarze są specjalnie powołani do pracy w diecezjach południowych. Znają tamtejszy dialekt, a będąc powierzeni przez Stolicę Świętą pod opiekę Najświętszej Dziewicy, mają specjalne upodobanie, aby osiedlać się w sanktuariach, które są jej poświęcone. W ten sposób, przez zrządzenie Bożej Opatrzności, obsługują już wiele z tych sanktuariów, gdzie mają szczęście sprawiać, że wzrasta pobożność, która aż dotąd była zaniedbana.

List do arcybiskupa Dupont, 07.12.1836, w: EO I, t. XIII, nr 91.

Eugeniusz w towarzystwie Tempiera i Honorata (ci dwaj byli odpowiedzialni za sanktuarium) udali się na sześć dni do Lumières. Dzisiaj misjonarze oblaci nadal posługują w tym sanktuarium. Aby uzyskać więcej szczegółów zob.: https://www.omiworld.org/lemma/notre-dame-de-lumieres/