Droga Eugeniusza na ołtarze krok po kroku – fragmenty niepublikowanej książki prowincjała

Publikujemy fragmenty książki o. Pawła Zająca OMI na temat historii misjonarzy oblatów. Wybrane urywki dotyczą drogi Eugeniusza de Mazenoda na ołtarze.

Rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego Eugeniusza de Mazenoda w Rzymie, 1936 r.

 Przygotowanie procesu beatyfikacyjnego Założyciela oblatów na poziomie diecezjalnym zainaugurowano w 1926 r. Po dziesięciu latach, 14 stycznia 1936 r., w Pałacu Apostolskim w Watykanie odbyło się zgromadzenie zwyczajne Kongregacji ds. Obrzędów. Kardynał Granito Pignatelli di Belmonte opisał aktualny etap badań dotyczących Eugeniusza de Mazenoda w perspektywie jego beatyfikacji. Po przeanalizowaniu pisemnych oświadczeń konsultorów kardynałowie zarekomendowali rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego.  Następnego dnia papież Pius XI potwierdził dekret Kongregacji. Tym samym oficjalnie zakończyła się działalność promotorów beatyfikacji na szczeblu diecezjalnym. Wikariusz generalny oblatów, o. Euloge Blanc, napisał przy tej okazji:

Bez wątpienia daleko nam do osiągnięcia celu, a proces apostolski będzie wymagał wielu długich debat, zanim dojdziemy do beatyfikacji i kanonizacji. Ale przynajmniej wiemy z oficjalnego dekretu, że Kościół uznał sprawę za godną jego rozważenia.

Redakcja oblackiego czasopisma „Missions” opublikowała następującą relację z wydarzeń:

Ojciec Święty przed zgromadzeniem 14 stycznia poprosił o wgląd do akt sprawy beatyfikacyjnej Eugeniusza de Mazenoda. Chciał podjąć decyzję nie tylko zgodnie z sugestiami konsultorów Kongregacji ds. Obrzędów, ale na podstawie własnego przekonania. I tak, gdy w środę 15 stycznia Mons. Salvatore Natucci, przedstawił wyniki obrad z poprzedniego dnia, Jego Świątobliwość odpowiedział: „Sprawa Założyciela Oblatów! O tak, podpiszę z całego serca! BEN VOLENTIERI, BEN VOLENTIERI!”

„Te cenne słowa, wypowiedziane w podobnych okolicznościach, nie zostaną zapomniane w naszej rodzinie”. („Missions” 1936, s. 7).

Beatyfikacja Eugeniusza de Mazenoda, 19 października 1975 r.

Pomimo niekorzystnej politycznej atmosfery represji wobec zgromadzeń zakonnych we Francji, w latach 1911-1913 ojcowie Joseph Lemius (1860-1923) i Alphonse Durif (1850-1934) zaczęli gromadzić zeznania dotyczące Eugeniusza de Mazenoda wśród ostatnich świadków jego życia i posługi w Marsylii. Procedura kanoniczna, która doprowadziła do beatyfikacji Eugeniusza de Mazenoda, trwała 49 lat. Superior generalny, abp Augustin Dontenwill zwrócił się do biskupa Marsylii, aby otworzył diecezjalny etap procesu beatyfikacyjnego w 1926 r. W tamtym czasie najważniejsze inicjatywy dotyczyły zbadania pism biskupa de Mazenoda i oceny opinii na temat jego świętości. Równocześnie ten sam kierunek działań został podjęty w diecezjach Aix, Avignonu, Bordeaux i Paryża. W 1929 r. dokumentacja tego etapu procesu została przekazana Stolicy Apostolskiej. Przed 1936 r. skierowano do Ojca Świętego około 200 petycji z prośbą o oficjalne rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego Eugeniusza de Mazenoda, podpisanych przez różnych kardynałów, arcybiskupów i biskupów, superiorów generalnych i rektorów uniwersytetów katolickich. W międzyczasie trwały dalsze studia nad pismami de Mazenoda. 15 stycznia 1936 r. papież Pius XI zezwolił na oficjalne rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego w Rzymie. Po kolejnych dociekaniach dotyczących heroiczności cnót i wyjaśnieniu wszelkich kontrowersyjnych kwestii w biografii Sługi Bożego, a także zebraniu informacji na temat ewentualnych cudów dokonanych za jego wstawiennictwem, papież Paweł VI nadał mu 19 listopada 1970 r. tytuł Czcigodnego. Dwa zbadane cuda miały miejsce w Kanadzie w 1929 i 1947 r. Zostały zatwierdzone w 1974 r., co otworzyło drogę do beatyfikacji. Doszło do niej 19 października 1975 r., w niedzielę misyjną. W wydarzeniu uczestniczyło około 600 oblatów. Liturgia Eucharystii, celebrowana przez papieża Pawła VI w otoczeniu 23 kardynałów i 175 biskupów, była największym zgromadzeniem biskupów na placu św. Piotra od czasu Soboru Watykańskiego II. Beatyfikowani obok Eugeniusza de Mazenoda zostali także Arnold Janssen, Joseph Freinademetz i Maria Teresa Ledóchowska – wszystkie cztery beatyfikacje ściągnęły do ​​Rzymu około 150 tysięcy pielgrzymów z całego świata.

Kanonizacja Eugeniusza de Mazenoda, 3 grudnia 1995 r.

15 grudnia 1994 r. papież Jan Paweł II zatwierdził dekret dotyczący cudu dokonanego za wstawiennictwem bł. Eugeniusza de Mazenoda. Było jasne, że kanonizacja Założyciela to tylko kwestia czasu, a oblaci od razu przystąpili do odpowiednich przygotowań. Administracja generalna powołała komitet, który był odpowiedzialny za koordynację różnych inicjatyw związanych z tym wydarzeniem. Kard. Roger Etchegaray podkreślił, że od czasu ustanowienia Kongregacji ds. Kanonizacyjnych około 400 lat temu, nie doszło do kanonizacji francuskiego biskupa! W kwietniu 1995 r. oficjalnie ogłoszono datę kanonizacji. Oblacki biuletyn informacyjny każdego miesiąca zawierał dodatkową stronę opisującą przygotowania w różnych prowincjach Zgromadzenia, jak również zapowiedzi wydarzeń organizowanych na szczeblu centralnym w Rzymie. Obejmowały one m.in. międzynarodowe spotkanie animowane przez młodzież oblacką w Auli Pawła VI, Mszę św. kanonizacyjną w bazylice św. Piotra, oprowadzanie pielgrzymów przybyłych na kanonizację po różnych kościołach Rzymu związanych ze św. Eugeniuszem, audiencję specjalną Jana Pawła II dla pielgrzymów, przyjęcie dla oblatów w domu generalnym. Msza kanonizacyjna w niedzielę 3 grudnia zgromadziła około 15 tysięcy wiernych z całego świata. Ojca Świętego otaczało 14 koncelebransów, w tym superior generalny o. Marcello Zago, postulator generalny o. James Fitzpatrick, o. Yvon Beaudoin, wieloletni wydawca pism św. Eugeniusza de Mazenoda, oraz przedstawiciele regionów oblackich, prowincji francuskiej, wspólnoty oblackiej z Aix-en-Provence oraz diecezji Aix i Marsylii. Służba liturgiczna, czytania i procesja z darami były wykonywane przez oblackich scholastyków lub przyjaciół i współpracowników oblatów z różnych stron świata. 4 grudnia w bazylice św. Pawła za Murami odbyła się msza dziękczynna z udziałem 800 koncelebrujących ojców oblatów i 5000 uczestników. Mszę św. odprawił przełożony generalny Marcello Zago. 6 biskupów oblackich wygłosiło homilię w różnych językach – Gilles Cazabon po francusku, Michael Pfeifer po hiszpańsku, Bernardo Witte po niemiecku, Eugeniusz Juretzko po polsku, Alessandro Staccioli po włosku i Bernard Mohlalisi po angielsku. Szczegółowy opis wydarzeń można znaleźć w Informacjach OMI ze stycznia i lutego 1996 r.