Z listów św. Eugeniusza

MIAŁEM SZCZĘŚCIE, GDY MOGŁEM WAM PRZEKAZAĆ NIEBIAŃSKIE DARY.

Silne poczucie ojcostwa Eugeniusza względem jego misjonarskiej rodziny otrzymało nowy wyraz, gdy w 1832 roku przyjął święcenia biskupie: teraz mógł być tym, który udzielał święceń kapłańskich swoim synom. Jak czytamy, był to dla niego zdumiewający dar:

Mój drogi synu, nie domagam się niczego więcej niż tylko udzielenia wam święceń subdiakonatu; ciągle chciałbym was rozgrzewać przy moim sercu. Oceńcie, czy miałem szczęście, gdy mogłem wam przekazać niebiańskie dary, zwłaszcza w świętych święceniach. Tak bardzo jestem przeniknięty tą myślą, bardzo bowiem chcę na was nałożyć ręce dla wzniosłego kapłaństwa, ale jestem wzruszony, kiedy niezależnie od wielkiej roztropności, z jaką podchodzę do tych wielkich święceń, zgodziłem się również na udzielenie wam święceń niższych. W ten sposób, mój drogi synu, widzicie, że jesteśmy wyjątkowo zgodni. Teraz chodzi o to, abyście się dobrze przygotowali, abyście skorzystali z waszego stopniowego wyniesienia do świętych święceń, abyście ciągle byli godniejsi waszego powołania, postępując w doskonałości waszego świętego stanu.

List do brata Charlesa Bareta, w Notre-Dame de L’Osier, 17.07.1847, w: PO I, t. X, nr 931.

Zawsze jestem wzruszony, gdy widzę rodzica błogosławiącego swoje dziecko – to szczególny dar, który tylko dawca życia jest w stanie przekazać. Eugeniusz zawsze był świadomy i wdzięczny, że został wybrany przez Boga, aby być założycielem, który dał początek rodzinie zakonnej. Był jeszcze bardziej wdzięczny za przywilej bycia przekazicielem Bożej łaski, aby niektórym z jej członków udzielić święceń kapłańskich.

(tł. R. Tyczyński OMI)