Z listów św. Eugeniusza

BYŁBYM SZCZĘŚLIWY, GDYBY KSIĄDZ BISKUP STAŁ SIĘ DRUGIM OJCEM MOICH MISJONARZY.

Po podjęciu decyzji o wysłaniu misjonarzy oblatów do Nancy, Eugeniusz napisał do swojego przyjaciela Alexisa Menjauda, który był biskupem Nancy.

…Byłbym szczęśliwy, gdyby ksiądz biskup stał się drugim ojcem moich misjonarzy. Ośmielam się zapewnić, i sam jestem tego gwarantem, że nie będzie ksiądz biskup nigdy żałował tego, iż ich przyjął. Duch, który ich pobudza, i to, co doskonale pojęli, aby uważać się za ludzi biskupa, jemu wyrazić przywiązanie i poddanie niepodważalne, respektować wszędzie i przez wszystkich jego pozycję i autorytet, nigdy nie robić niczego bez jego zgody, sprawią, że będą względem biskupa jak dzieci wobec ojca.

List Eugeniusza do biskupa Nancy A. B. Menjauda, 14.06.1847, w: PO I, t. XIII, nr 110.

Nieco później:

Ośmielam się księdza biskupa zapewnić, że w rodzinie zakonnej, którą przyjmuje, otrzymuje ksiądz nie tylko dobrych robotników do swojej winnicy, ale jednocześnie oddane dzieci, które z zasady przywiązują się do biskupa jak do ojca. Otrzymuje ksiądz również urodzonych obrońców jego poczynań wobec wszystkich i przeciw wszystkim – krótko mówiąc – ludzi godnych zaufania, gotowych do wypełnienia jego rozkazów, ponieważ znają wartość posłuszeństwa wobec przedstawiciela Boga w diecezji.

List Eugeniusza do biskupa Nancy A. B. Menjauda, 24.07.1847, w: PO I, t. XIII, nr 112.

W odpowiedzi na tę deklarację biskup Menjaud napisał: „Nie znajdziesz we Francji biskupa… bardziej chętnego niż biskup Nancy do wspierania twoich idei dla dobra religii i szerzenia wiary w obcych krajach. Twoi synowie będą moimi synami i znajdą w moim sercu coś z czułości, która jest w twoim sercu…”

Nieco kwieciste słowa Eugeniusza skierowane do biskupa pokazują, że rozumie ważną rolę, jaką biskup diecezji odgrywa wobec oblatów pracujących pod jego zwierzchnictwem. W rzeczywistości wszystko to było prawdą, jeśli tylko biskup miejsca uznawał specyficzną duchowość i misję oblatów. W przyszłości zobaczymy wiele przykładów, gdy biskup Eugeniusz odwoływał oblatów z diecezji, gdy biskup nie szanował naszego charyzmatu.

To, co Viktor Frankl mówi o misji jednostki, odnosi się również do misji wspólnoty, jaką jest mazenodowska rodzina: „Każdy ma w życiu określone powołanie lub misję; każdy ma konkretną misję do wypełnienia. W tym sensie nie można ich zastąpić, a ich życia nie można powtórzyć; tak więc zadanie każdej osoby jest wyjątkowe, podobnie jak jej specyficzna zdolność do jego wykonania” (Viktor E. Frankl).