26 lutego – ODNÓWMY SIĘ ZWŁASZCZA W NABOŻEŃSTWIE DO NAJŚWIĘTSZEJ DZIEWICY, ABY SIĘ STAĆ GODNYMI TEGO, ABY BYĆ OBLATAMI MARYI NIEPOKALANEJ

Po opisaniu przychylnej reakacji papieża na prośbę Eugeniusza o zatwierdzenie oblatów, w uniesieniu woła:

Drogi przyjacielu, czy ojciec pojął i czy wszyscy nasi drodzy klerycy mo­gą zrozumieć, jakie znaczenie ma to słowo, które wyszło z ust głowy Kościoła Jezusa Chrystusa!

Następnie wyciąga wnioski, jak oblaci powinni odpowiedzieć na tę bożą łaskę:

Odnówmy się zwłaszcza w nabożeństwie do Najświętszej Dziewicy, aby się stać godnymi tego, żeby być Oblatami Maryi Niepokalanej. Przecież to patent do nieba! Dlaczego nie pomyśleliśmy o tym wcześniej? Proszę przyznać, że będzie to dla nas zarówno chwalebne jak i pocieszające, iż bę­dziemy Jej poświęceni w sposób specjalny i że będziemy nosić Jej imię. Oblaci Maryi! To imię zadowala serce i ucho. Muszę tu ojcu wyznać, że byłem bardzo zdziwiony, gdy postanowiono przyjąć nazwę, o której sądzi­łem, iż należy jej poniechać, że byłem tym tak mało zachwycony, że odczu­wałem tak mało przyjemności, powiedziałbym nawet, iż czułem pewnego rodzaju odrazę do noszenia nazwy świętego, który jest moim szczególnym patronem, do którego mam takie nabożeństwo. Obecnie tłumaczę to sobie; skrzywdziliśmy naszą Matkę, naszą Królową, tę, która nas strzeże i która powinna nam wyjednać wszelkie łaski, których szafarką uczynił Ją Jej Bo­ski Syn. Cieszmy się zatem, że nosimy Jej imię i jej liberię.

List do Henryka Tempier, 22.12.1825, w: EO I, t. VI, nr 213.

Wszędzie, gdzie ich zaprowadzi posługiwanie, będą się starali szerzyć prawdziwe nabożeństwo do Dziewicy Niepokalanej, która jest zapowiedzią ostatecznego zwycięstwa Boga nad wszelkim złem. Konstytucja 10