9 marca – OBECNOŚĆ – CEMENT CELACJI

OBECNOŚĆ – CEMENT CELACJI

Dla Eugeniusza ważna była przyjaźń, ale jeszcze ważniejsze było wniknięcie w bożą Boga. Poprosiwszy swego przyjaciela Emanuela, aby się za niego modlił i był mu pomocą w jego rozeznaniu, proponuje mu specyficzny sposób, jak to uczynić:

Ale ponieważ ta bliskość, na nieszczęście, jest niemożliwa, zmniejszmy przynajmniej tę odległość przez częstszą korespondencję: spotykajmy się duchowo w Najświętszym Sercu Jezusa Chrystusa każdej niedzieli o 10.30 rano, godzinie Ofiary sprawowanej uroczyście we wszystkich kościołach. Tam będziemy się modlić w tym samym czasie w naszych wzajemnych potrzebach, a przez nasze zjednoczenie w pewnym sensie zmusimy czułe Serce naszego Zbawiciela, by w wyjątkowy sposób udzieliło nam zasług swej Męki i Śmierci. Żegnaj, mój najdroższy, odpiszcie mi jak najprędzej i kochajcie mnie zawsze, jak ja was kocham.

List do Emmanuela Gaultiera de Claubry, 23.11.1807, w: EO I, t. XIV, nr 22.

To zwyczaj oracji, który znają oblaci – czas braterskiej i milczącej komunii na wspólnej modlitwie w obecności Jezusa. To charakterystyczny znak duchowości Eugeniusza i praktyka w relacjach z ludźmi, zwłaszcza z Misjonarzami Oblatami rozproszonymi po całym świecie. To sposób na realizacje jezusowej obietnicy: Gdzie dwaj albo trzej są zebrani w imię moje, tam ja jestem pośród nich. Mt 18, 20

Dwaj więźniowie, których cele stykają się porozumiewają się wzajemnie stukając w ścianę. Mur to rzecz, która ich dzieli, ale jest także środkiem komunikacji. Czy tak jest miedzy nami a Bogiem? Każde rozdzielenie jest łącznikiem. Simone Weil