Wspominamy oblatów zmarłych w 2024 roku

Skwierawski Antoni OMI (1933–2023)

Urodził się 3 czerwca 1933 r. w Kaliszu Kaszubskim. 24 czerwca 1959 r. przyjął święcenia kapłańskie przez posługę ks. bp. Juliusza Bieńka z Katowic. Po święceniach kapłańskich pierwsze posłanie otrzymał do Lublińca na staż pastoralny (1960–1961). W następnych latach, jako rekolekcjonista (misjonarz ludowy) należał do klasztoru w Katowicach-Koszutce (1961–1965), a w latach (1965–1974) do domu w Poznaniu, gdzie od roku 1968 przez sześć kolejnych lat był przełożonym. Po ukończeniu drugiej kadencji superioratu w 1974 r. otrzymał ponownie obediencję do Katowic w charakterze misjonarza ludowego. Po czterech latach został przeniesiony do Kędzierzyna i w 1978 r. został superiorem w klasztorze przy kościele pw. św. Mikołaja. Kiedy w 1981 r. została utworzona nowa parafia pw. św. Eugeniusza de Mazenoda na Pogorzelcu w Kędzierzynie-Koźlu, a przy niej nowa placówka oblacka, o. Antoni został pierwszym superiorem w tym klasztorze (1981–1984). W latach 1986–1993 pracował w klasztorze w Gdańsku, gdzie przez dwie kadencje był superiorem (1986–1992), a w latach 1989–1992 także rektorem kościoła. W 1993 r. powrócił do Kędzierzyna-Koźla jako misjonarz ludowy. Na tej placówce pozostał prawie do ostatnich dni swojego życia. Od 1 listopada 2023 r. został przeniesiony do wspólnoty zakonnej w Lublińcu, przebywając w oblackiej infirmerii. Zmarł 15 listopada 2023 r. Przez wszystkie lata zakonnego życia i kapłaństwa był rekolekcjonistą. Oprócz tego przez 18 lat był przełożonym w klasztorach, radnym prowincjalnym, wyjeżdżał z pomocą w spowiadaniu do Austrii oraz na zastępstwa do Niemiec. Był gorliwym, sumiennym i pracowitym misjonarzem. Pochowany został na cmentarzu w Lublińcu.

Krzysztof Kalaczyński OMI (1986–2024)

Brat Krzysztof urodził się 18 lipca 1986 r. w Wyrzysku, ale mieszkał w parafii Krostkowo. W latach 2002–2005 uczył się w oblackim Niższym Seminarium Duchownym w Markowicach. Po maturze kontynuował drogę oblackiego życia. Rozpoczął nowicjat na Świętym Krzyżu, gdzie 8 września 2006 r. złożył pierwsze śluby zakonne. Formację zakonną kontynuował w WSD w Obrze. W styczniu 2008 r. zrezygnował ze studiów seminaryjnych, kontynuując formację zakonną – w roli brata zakonnego. Pozostał jednak w Obrze, pracując w miejscowym gospodarstwie przyklasztornym. W 2010 r. został przeniesiony do domu zakonnego w Zahutyniu koło Sanoka. Rok później, 8 września 2011 roku w Obrze, złożył śluby wieczyste. Kolejnymi placówkami dla br. Krzysztofa były Święty Krzyż (2012–2014), Gdańsk (2014–2017), Gorzów Wlkp. (2017–2018), Zahutyń (2018–2021), Warszawa (2021–2023) i następnie Poznań. We wszystkich placówkach pracował jako kucharz i zajmował się prowadzeniem domu. W Warszawie przejął prowadzenie spraw polskiej prowincji wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i Urzędu Skarbowego. W Poznaniu pełnił funkcję asystenta ekonoma prowincjalnego. Swoje obowiązki wykonywał z zaangażowaniem i profesjonalizmem. Krzysztof od dłuższego czasu miał problemy ze zdrowiem. Po zabiegu laryngologicznym w Warszawie jego stan zdrowia niespodziewanie się pogorszył. Pojawiła się sepsa. Zmarł w szpitalu warszawskim przed północą 11 marca 2024 r. Był to jego 37. rok życia i 17. rok życia zakonnego. Uroczystości pogrzebowe śp. br. Krzysztofa Kalaczyńskiego odbyły się w Obrze 15 marca, gdzie spoczął na przyseminaryjnym cmentarzu oblackim.

Cyganiak Stanisław OMI (1933–2024)

Urodził się 13 maja 1933 r. w Piaskach k. Łowicza. Mając 15 lat, we wrześniu 1948 r. rozpoczął naukę w oblackim junioracie w Krobi, a kontynuował w Lublińcu. Po maturze, w 1952 r., wstąpił do nowicjatu w Markowicach, gdzie 8 września 1953 r. złożył pierwszą profesję zakonną. Sześcioletnie studia seminaryjne odbył w Obrze k. Wolsztyna (1953–59). 8 września 1956 r. złożył profesję wieczystą. 30 marca 1959 r. przyjął święcenia kapłańskie. Po święceniach był na stażu pastoralnym w Lublińcu. Na początku drogi kapłaństwa był misjonarzem ludowym w Iławie. W 1963 r. został wikariuszem we Wrocławiu na Pilczycach, w 1966 roku został przełożonym klasztoru i proboszczem parafii w Białogardzie, k. Łeby. W 1974 r. został posłany do Wrocławia-Popowic, jako proboszcz budowniczy. Dzięki niemu powstał największy kościół w naszej prowincji. Za wielki osobisty wkład w budowę kościoła został odznaczony wysokim odznaczeniem Stolicy Apostolskiej, medalem „Pro Ecclesia et Pontifice”. W 1993 r. został przeniesiony do Laskowic Pomorskich – jako proboszcz, ekonom i przełożony wspólnoty. W 2001 r. przeszedł do klasztoru w Gdańsku, gdzie został ekonomem i spowiednikiem. Jego ostatnią placówką był Lubliniec. Zmarł 21 kwietnia 2024 r. Pogrzeb miał miejsce w Lublińcu 24 kwietnia. Stanisław Cyganiak był oblatem i kapłanem skutecznym w działaniu. Nie gloryfikował swojej osoby i pozostawał jakby w cieniu wielkich wydarzeń. Przez 34 lata był proboszczem, z czego 19 lat we Wrocławiu. Wiele razy wspominał, że jako proboszcz miał 39 wikariuszy. Należał do oblatów bardzo wspólnotowych i pozostawał w bliskich kontaktach z rodziną.

Ludwik Stryczek OMI (1958–2024)

Urodził się 3 sierpnia 1958 r. w Pszczynie. Po ukończeniu szkoły zawodowej w zawodzie elektryka w Pszczynie podjął naukę w liceum dla pracujących, które ukończył maturą w 1979 r. Z myślą o powołaniu zakonnym zgłosił się do proboszcza, zaznaczając, że myśli o misjach. Został skierowany do oblatów. W tym samym roku wstąpił do Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej i rozpoczął nowicjat na Świętym Krzyżu. W latach 1980–86 studiował w seminarium w Obrze k. Wolsztyna. 8 września 1984 r. złożył profesję wieczystą. 14 czerwca 1986 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jego pierwszą placówką po święceniach była Iława, gdzie pełnił obowiązki ekonoma, a w parafii wikariusza. Potem został przeniesiony do Kodnia – jako ekonom przy sanktuarium i nowicjacie. W grudniu 1989 r. wyjechał do Francji na naukę języka francuskiego, a 15 sierpnia 1990 r. pojawił się w archidiecezji Garoua, w Północnym Kamerunie. Przez 34 lata pracy na misjach w Kamerunie posługiwał w Guider, Gari-Gombo, Bidzar, Tcholliré, Poli, Ndingtiré, Touroua, Bibémi, Padarmé, Figuil. W latach 2020–21 przebywał na roku sabatycznym w Kanadzie. Od 2021 do 2024 był wiceprowincjałem prowincji kameruńskiej. Zmarł nagle 15 kwietnia 2024 roku w Garoua. Uroczystości pogrzebowe miały miejsce 3 maja w Kamerunie w Garoua. Msza św. żałobna w rodzinnej parafii św. Mikołaja w Łące k. Pszczyny została odprawiona 6 maja. Ludwik Stryczek był misjonarzem bardzo praktycznym, uczynnym, chętnym do pomocy i ekspresyjnym. Wybudował wiele domów oblackich, kościołów i kaplic.

Jerzy Świtała OMI (1949–2024)

Urodził się 17 września 1949 r. w Laskowicach Oławskich. W 1968 r. ukończył Zasadniczą Szkołę Mechanizacji Rolnictwa. W wieku 23 lat rozpoczął naukę w oblackim Niższym Seminarium Duchownym w Markowicach k. Inowrocławia, a maturę zdał w Toruniu. W 1976 r. rozpoczął nowicjat na Świętym Krzyżu, a 8 września 1977 r. złożył pierwszą profesję zakonną. Studia filozoficzno-teologiczne odbył w Wyższym Seminarium Duchownym w Obrze k. Wolsztyna. Śluby wieczyste złożył 6 września 1981 r. w kodeńskim sanktuarium maryjnym, a 12 czerwca 1983 r. otrzymał sakrament święceń w stopniu prezbiteratu z rąk bp. Zdzisława Fortuniaka. W trakcie swojej posługi zakonnej i kapłańskiej o. Jerzy pełnił funkcje wikariusza, ekonoma oraz misjonarza ludowego, zmieniając placówki 14 razy. Pracował m.in. w Milanówku, Wrocławiu, Poznaniu, Bodzanowie, Kędzierzynie-Koźlu, Grotnikach, Smolanach, Gorzowie Wlkp., Gdańsku, Iławie oraz w Katowicach. Od września 2023 r. przebywał w infirmerii w Lublińcu, gdzie zmarł niespodziewanie, choć jego zdrowie się pogarszało, po dwudniowym pobycie w szpitalu – 19 czerwca 2024 r. Ojciec Jerzy był osobą o ciepłym charakterze, bardzo przystępną i gotową do pomocy. Jako jeden z najstarszych w kursie, potrafił służyć radą młodszym kolegom. Odszedł do Pana w 74. roku życia, 46. roku profesji zakonnej i 41. roku kapłaństwa. Uroczystości pogrzebowe odbyły się, 24 czerwca, w kościele parafialnym przy klasztorze w Lublińcu.

Gabriel Badura hOMI (1931–2024)

Urodził się 24 marca 1931 r. w Markowicach k. Raciborza. Od 1960 r. mieszkał w parafii w Kędzierzynie-Koźlu, gdzie od 1963 r. aktywnie wspierał życie i pracę oblatów. Najpierw pełnił funkcję zakrystianina w parafii pw. św. Mikołaja, a następnie zaangażował się, gdy oblaci otrzymali zgodę od władz PRL-u, w budowę nowego klasztoru i kościoła pw. św. Eugeniusza, w którym również był zakrystianinem. 26 marca 1988 r., na prośbę o. Józefa Tomysa, ówczesny prowincjał o. Józef Kuc, zwrócił się do o. generała Marcello Zago o przyznanie p. Gabrielowi tytułu honorowego oblata. W uzasadnieniu wskazał, że p. Gabriel „stał się ucieleśnieniem ideału oblackiego życia”. Decyzją o. generała, 23 kwietnia 1988 r. p. Gabriel został mianowany honorowym oblatem – jako wyraz uznania za jego współpracę i zaangażowanie w apostolat zgromadzenia. Po przeprowadzce do Niemiec, dziesięć lat później, p. Gabriel nadal utrzymywał kontakt z parafią oblacką w Kędzierzynie. Podczas jednego ze swych pobytów, w 2006 r., w wywiadzie dla czasopisma parafialnego, powiedział: „Jestem bardzo szczęśliwy, że mogę przebywać w parafii, gdzie mam swój wkład w budowę kościoła, w którym byłem pierwszym kościelnym. Tamte czasy były naprawdę bardzo trudne. Kiedy jestem tutaj, czuję wielką radość w sercu, której nie da się wyrazić słowami. Ogarnia mnie wielkie wzruszenie, gdy widzę kościół pełen wiernych, którzy się gorliwie modlą słowami i pieśniami”. Mieszkając w Niemczech w Duisburgu, oboje z żoną angażowali się w polskiej misji, w parafii pw. Świętego Norberta. Tam świętowali swój złoty jubileusz małżeństwa. Zmarł 7 sierpnia 2024 r. Uroczystości pogrzebowe odbyły się 16 sierpnia w Duisburgu.

Jan Chmist OMI (1931–2024)

Urodził się 12 lipca 1931 r. w Skomorochach Starych. W latach 1948–1949 uczył się w junioracie w Krobi, a w 1950–1952 w Lublińcu. Po maturze wstąpił do nowicjatu w Obrze, gdzie 8 września 1953 r. złożył pierwsze śluby zakonne i rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne. 8 września 1956 r. złożył w Obrze profesję wieczystą. Święceń prezbiteratu 22 czerwca 1958 r. udzielił mu  abp Antoni Baraniak. Po święceniach kapłańskich i ukończeniu studiów seminaryjnych pierwszą obediencję w 1959 r. otrzymał do domu zakonnego w Lublinie w charakterze studenta na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Po ukończeniu studiów z polonistyki w 1963 r. został wikariuszem w oblackiej parafii św. Mikołaja w Kędzierzynie-Koźlu, a rok później został przeniesiony do Niższego Seminarium Duchownego w Markowicach w charakterze profesora i wychowawcy juniorów. Po dwóch latach został powołany na profesora w Wyższym Seminarium Duchownym w Obrze i został jednocześnie mianowany przewodniczącym Komisji Formacyjnej oraz prowincjalnym dyrektorem studiów. W 1976 r. obronił doktorat z teologii fundamentalnej na KUL-u. W latach 1984–1987 pracował w oblackiej delegaturze w Kamerunie, gdzie przez dwa lata (1985–87) był wykładowcą w Międzydiecezjalnym Wyższym Seminarium Duchownym w Maroua. W 1987 r. powrócił do Obry i podjął wykłady seminaryjne. W latach 1992–2004 pełnił funkcję sekretarza prowincjalnego w Poznaniu. W 2004 r. został skierowany do Markowic w charakterze emeryta-spowiednika. W 2009 r. powrócił do Obry, ale z czasem coraz bardziej podupadał na zdrowiu. 1 lipca 2022 r. został przeniesiony do wspólnoty w lublinieckiej infirmerii, gdzie zmarł 16 sierpnia 2024 r. Przeżył 93 lata, w życiu zakonnym 70 lat, a w kapłaństwie 66 lat. Uroczystości pogrzebowe odbyły się w Obrze.

Tekst: Józef Niesłony OMI