Z listów św. Eugeniusza
13 marca 2025
Reguła oblacka jest sanktuarium zapewniającym żywotność naszemu ideałowi głoszenia Dobrej Nowiny ubogim
Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnymi (Łk 4,18).
W pewien Wielki Piątek młody Eugeniusz, nie mając żadnego planu, spojrzał na krzyż i zdał sobie sprawę, że jest biedny, że jest grzesznikiem, który oddalił się od Boga:
Szukałem szczęścia poza Bogiem i na moje nieszczęście zbyt długo. Ileż razy w minionym życiu moje rozdarte i niespokojne serce wyrywało się ku swojemu Bogu, od którego się oddaliło? Czyż mogę zapomnieć te gorzkie łzy, jakie na widok krzyża popłynęły z moich oczu w ów Wielki Piątek? Ach, przecież one wypływały z serca i nic nie mogło ich powstrzymać. Były zbyt obfite, abym mógł je ukryć przed tymi, którzy wraz ze mną uczestniczyli w tej wzruszającej ceremonii. Byłem w stanie grzechu ciężkiego, i to właśnie było powodem mojego bólu.
Wówczas zdał sobie sprawę, że jest grzesznikiem oraz że Jezus ogłosił mu dobrą nowinę o zbawieniu:
Szczęśliwy, tysiąckroć szczęśliwy, dzięki temu, co uczynił ten dobry Ojciec, mimo mej niegodności, używając wobec mnie całego bogactwa swego miłosierdzia (Zapiski z rekolekcji odprawionych w grudniu 1814, w: PO I, t. XV, nr 130).
W 1816 r. założył Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej, ponieważ rozumiał, co to znaczy być ubogim i potrzebować zbawienia, dlatego chciał nieść Dobrą Nowinę ubogim ludziom, którzy nie znali Bożego miłosierdzia i miłości.
Możemy zatem powiedzieć, że nasza oblacka reguła jest sanktuarium skrywającym ten ideał i jako odkupionym grzesznikom pomaga nam nim żyć: uznajemy nasze ubóstwo i pozwalamy się przemieniać Bożej miłości i miłosierdziu.
Franc Santucci OMI, tłum. Roman Tyczyński OMI
