Papież Franciszek zmarł. Jego pontyfikat zapisał się jako czas odwagi, prostoty, otwartości na misje i służby ubogim. Miał 88 lat

„Najdrożsi bracia i siostry, z głęokim bólem muszę ogłosić śmierć naszego Ojca Świętego Franciszka. O godzinie 7.35 tego ranka biskup Rzymu Franciszek powrócił do Domu Ojca” – powiedział kard. Farrell. „Całe jego źycie tu na ziemi było ofiarowane w służbie Panu i Jego Kościołowi. Uczył nas wiernego życia wartościami Ewangelii, odwagi i uniwersalnej miłości. W szczególny sposób troszczył się o biednych i osoby marginalizowane” – dodał.

„Z ogromną wdzięcznością za jego przykład prawdziwego ucznia Pana Jezusa powierzamy duszę Papieża nieskończonej miłosiernej miłości Trójjedynego Boga” – zakończył kardynał kamerling.

Wraz z odejściem Franciszka zakończył się pontyfikat, który dla wielu był znakiem nadziei, nowego otwarcia i głębokiej reformy. Jorge Mario Bergoglio – bo tak brzmi jego nazwisko – urodził się 17 grudnia 1936 roku w Buenos Aires. Był jednym z pięciorga dzieci w rodzinie włoskiego imigranta, pracownika kolei. Zanim wstąpił do zakonu, pracował jako technik chemik. 11 marca 1958 roku wstąpił do Towarzystwa Jezusowego. Formację zakonną rozpoczął w Chile, gdzie zgłębiał humanistykę, a potem kontynuował studia w podstołecznym San Miguel, uzyskując licencjat z filozofii. Studiował także literaturę i psychologię w Kolegium Maryi Niepokalanej w Santa Fe i w Kolegium Zbawiciela w Buenos Aires. Kapłańskie święcenia przyjął 13 grudnia 1969 roku z rąk abp. Ramóna José Castellanosa. Po studiach kontynuowanych w Hiszpanii, 22 kwietnia 1973 roku złożył śluby wieczyste jako jezuita. W swoim kraju był m.in. prowincjałem zakonu (1973–1979), mistrzem nowicjatu, wykładowcą, a także rektorem kolegium w San Miguel. Kilkukrotnie wyjeżdżał także do Niemiec. Na urząd biskupi został powołany przez Jana Pawła II 20 maja 1992 roku jako biskup pomocniczy archidiecezji Buenos Aires. Sakrę przyjął 27 czerwca tego samego roku z rąk kard. Antonio Quarracino. W 1997 roku został arcybiskupem koadiutorem, a rok później – arcybiskupem metropolitą Buenos Aires. Był także odpowiedzialny za wiernych obrządków wschodnich w Argentynie, niemających własnego biskupa.

21 lutego 2001 roku Jan Paweł II wyniósł go do godności kardynalskiej, przydzielając mu kościół tytularny św. Roberta Bellarmina w Rzymie. W latach 2005–2011 pełnił funkcję przewodniczącego Argentyńskiej Konferencji Biskupiej. Uczestniczył w konklawe w 2005 roku, które wybrało Benedykta XVI – wtedy, jak ujawniono po latach, był jednym z głównych kandydatów, zajmując drugie miejsce w końcowym głosowaniu. Konklawe kardynałów z marca 2013 roku – po niespodziewanej rezygnacji Benedykta XVI – wybrało Jorge Mario Bergoglia na papieża. Został wówczas pierwszym papieżem-jezuitą, pierwszym papieżem z Ameryki Łacińskiej i pierwszym, który przybrał imię Franciszek. Wychodząc do wiernych na loggii bazyliki św. Piotra, powiedział, że kardynałowie „znaleźli papieża z końca świata”. Był także pierwszym zakonnikiem na tronie Piotrowym od czasu Grzegorza XVI – kameduły wybranego w 1831 roku.

Pontyfikat Franciszka trwał ponad dwanaście lat – rozpoczął się oficjalnie 19 marca 2013 roku. Od początku był znakiem prostoty, pokory i bliskości z ludźmi. Franciszek poruszał serca nie tylko słowem, ale stylem życia: odrzuceniem przepychu, otwartością na ubogich, migrantów i ludzi wykluczonych. Jego encykliki, m.in. Laudato si’ czy Fratelli tutti, były wołaniem o troskę o wspólny dom i o braterstwo między ludźmi. W czasie jego pontyfikatu Kościół wszedł w drogę synodalności, w której papież kładł nacisk na wspólne rozeznawanie, słuchanie wszystkich głosów i decentralizację struktur. Jednocześnie nie unikał tematów trudnych, takich jak nadużycia w Kościele, kwestia kobiet, reformy Kurii Rzymskiej czy rola świeckich. Choć nie brakowało kontrowersji i oporu wobec jego stylu, to właśnie on przypomniał Kościołowi, że „czas jest ważniejszy niż przestrzeń”, a „rzeczywistość jest ważniejsza od idei”. Był ósmym papieżem, który po wyborze pozdrowił wiernych z loggii watykańskiej bazyliki, w geście, który – od czasów Piusa XI – oznacza pełne wejście w służbę całemu światu. Ten symboliczny gest, połączony z prostym „Dobry wieczór” i prośbą o modlitwę za niego, stał się zapowiedzią nowego sposobu bycia pasterzem: bardziej słuchającym niż nauczającym, bardziej bliskim niż odległym, bardziej bratem niż monarchą.

Dziś Kościół dziękuje za życie i posługę Papieża Franciszka – papieża, który uczył, że Ewangelia ma twarz ubogiego, że peryferie są sercem świata, a miłość jest największą siłą przemieniającą Kościół i ludzkość.