Karolina Binek

Szkoła zajmuje się edukacją i terapią dzieci oraz młodzieży, które mają specjalne potrzeby edukacyjne. Obecnie prowadzi też dla nich opiekę rewalidacyjno-rehabilitacyjną. To już tradycja, że klerycy oblaccy z szóstego roku prowadzą dla uczniów rekolekcje adwentowe.

Przygotowanie wewnętrzne

W poprzednich latach klerycy zazwyczaj wykorzystywali do prowadzenia rekolekcji maskotki, które dobrze sprawdzały się do przekazywania dzieciom treści. I tak było też tym razem. Piotr Ochlak OMI, Sławomir Zbierański OMI, Hyacinth Umunna OMI oraz Douglas Tsowe OMI zdecydowali się na wypożyczenie stroju kota i tygrysa, który – jak podkreślają oblaci – był punktem zaczepnym do przekazywanych treści.

– Sam byłem zaskoczony postawą dzieci, które bardzo interesowały się rekolekcjami. W poprzednich latach prowadziliśmy też rekolekcje dla szkół podstawowych i ponadpodstawowych. Musieliśmy się o wiele bardziej namęczyć, żeby ktoś się zaangażował i wchodził z nami w dialog. Dzieciom w Wolsztynie chcieliśmy przekazać treści w jak najprostszy sposób, żeby były dla nich jak najbardziej zrozumiałe – wyjaśnia Piotr.

– Opowiadaliśmy uczniom o przygotowaniu do Bożego Narodzenia, o tym, jak mogą przygotować się do przyjścia Pana Jezusa na świat. Poprzez pokazywanie im różnych przykładów, staraliśmy się przejść od przygotowania zewnętrznego, czyli od opowiadania o choince, do przygotowania wewnętrznego – spowiedź, Eucharystia. Chcieliśmy uświadomić im, że to przygotowanie jest bardzo ważne – dodaje Douglas.

– Nawiązaliśmy też do prezentów i wyjaśnialiśmy, że prezentem dla dzieci może być przyjście Pana Jezusa – dopowiada Sławomir.

Klerycy przygotowali dla dzieci quiz, przy którego rozwiązaniu pomagała im postać tygrysa, która celowo wskazywała na początku tylko błędne odpowiedzi.

– Niektórzy w takich chwilach zaczęli wręcz wychodzić z ławek, żeby pomóc tygryskowi, a jedna dziewczynka krzyknęła „Tygrysie, nie!”. Takie momenty pokazywały nam, jak bardzo dzieci są w to wszystko zaangażowane – mówi Piotr.

Inspiracje

Wyciągając wnioski z rekolekcji prowadzonych rok temu w innych placówkach – klerycy zauważyli, że łatwo jest chcieć przekazać zbyt wiele treści. Tegoroczne rekolekcje pokazały im natomiast, że lepiej skupić się na konkretach i prostocie, dzięki czemu uczniowie mogą więcej zapamiętać i więcej się nauczyć.

Każdy z oblatów prowadzących rekolekcje w Zespole Szkół Specjalnych miał wcześniej kontakt z dziećmi z niepełnoprawnościami, jednak nie spędzali z nimi zbyt dużo czasu. Te dwa dni pomogły im nauczyć się z nimi pracować.

– Rozmowy z dziećmi podczas rekolekcji dawały mi wielką radość. Niesamowita była ich inteligencja i spostrzegawczość. Sam dużo się od nich nauczyłem – podkreśla Douglas.

Podobne odczucia ma Sławomir Zbierański OMI:

– Wcześniej czasami spotykałem się z dziećmi z niepełnosprawnościami, ale dopiero teraz nabrałem doświadczenia w głoszeniu treści skierowanych do nich i myślę, że może to być bardzo przydatne w przyszłości – zauważa.

Z jego zdaniem zgadza się Piotr Ochlak OMI:

– Jeśli nie ma się możliwości obcować z takimi osobami, to czasem nie wiadomo nawet, jak się przy nich zachować. Te rekolekcje pomogły mi się z nimi obyć i oswoić. Przed rozpoczęciem miałem nawet obawy, czy nie powiem czegoś niestosownego. Dużo też się od tych uczniów nauczyłem. Zwróciłem dużą uwagę na prostotę ich życia, na to, jak bardzo cieszą się z najmniejszych rzeczy i gestów. Było to dla mnie inspirujące i pomogło mi zauważyć to, co mam i jeszcze bardziej docenić swoje życie, to że jestem zdrowy – podsumowuje.

Tekst: Karolina Binek

fot. Archiwum WSD w Obrze

Obra k. Wolsztyna 

Klasztor w Obrze k. Wolsztyna istnieje od 1291 r., kiedy na te tereny południowej Wielkopolski przybyli cystersi. Misjonarze Oblaci Maryi Niepokalanej mury pocysterskie przejęli w 1926 r., organizując w nich Wyższe Misyjne Seminarium Duchowne. Wykształcili tu do 1939 r. niespełna 100 prezbiterów, którzy rozpoczęli pracę w kraju jako rekolekcjoniści i duszpasterze parafialni i sanktuaryjni, a także poza krajem – jako misjonarze i duszpasterze polonijni. W okresie powojennym mury seminarium opuściło około 700 wyświęconych księży. Dziś absolwenci seminarium pracują na wszystkich kontynentach, w ponad 25 krajach. Pięciu z nich przyjęło świecenia episkopatu: Eugeniusz Jureczko OMI (Kamerun; zmarł w 2018 r.), Jacek Pyl OMI (Ukraina-Krym), Radosław Zmitrowicz OMI (Ukraina), Wiesław Krótki OMI (Kanada Północna – Eskimosi) i Jan Kot OMI (Brazylia). Obecnie w Obrze kształci się około 30 kandydatów na prezbiterów z różnych kontynentów. Aktualnym przełożonym i rektorem seminarium jest o. dr Sebastian Łuszczki OMI. 

– To bardzo symboliczne, że otwarcie naszego ośrodka odbywa się właśnie w dniu św. Mikołaja. Przypomina nam to, że każdy z nas może być jak św. Mikołaj, czyniąc dobro. Otwieramy miejsce, w którym będziemy oferować pomoc – przede wszystkim duchową – wszystkim potrzebującym”= – powiedział rektor parafii pw. św. Mikołaja, o. Pavlo Vyshkovskyi OMI. Centrum rehabilitacji zostało zorganizowane w taki sposób, że każde z pomieszczeń nosi imię świętego patrona, odzwierciedlając jego misję i życie.

Świeci patroni

Przykładowo, świetlicy dla dzieci dotkniętych wojną patronuje św. Józefina Bakhita, patronka ofiar handlu ludźmi i dzieł miłosierdzia. To tutaj najmłodsi, którzy musieli opuścić swoje domy w wyniku działań wojennych, znajdują wsparcie i bezpieczną przestrzeń do zabawy i nauki.

Z kolei sala fizjoterapii, przeznaczona dla osób, które utraciły kończyny lub potrzebują rehabilitacji, została nazwana na cześć błogosławionego o. Józefa Gerarda OMI. Ten misjonarz w Afryce, znany ze swojej cierpliwości i troski o potrzebujących, zainspirował stworzenie miejsca, w którym oferowane są usługi masażu i inne terapie fizyczne.

Innym ważnym pomieszczeniem jest pokój rozmów duchowych, w którym osoby potrzebujące mogą spotkać się z kapłanem lub psychologiem. Nosi on imię błogosławionego o. Mario Borzagi OMI, młodego misjonarza i męczennika, autora książki „Dziennik szczęśliwego człowieka”. Jest to przestrzeń dla tych, którzy szukają duchowego wsparcia i rozmowy w trudnych chwilach.

Sali do prowadzenia kursów i seminariów patronuje sługa Boży o. Ludwika Wrodarczyka OMI, męczennia pojednania, który poświęcił życie na rzecz głoszenia Ewangelii i pomocy ludziom w najtrudniejszych okolicznościach.

Posługa wsłuchiwania się w potrzeby

– Najczęściej ludzie chcą po prostu mówić. Umiejętność słuchania to pierwszy krok do uzdrowienia. Naszym celem jest bycie z ludźmi i dla ludzi, dawanie im miłość, wsparcia i poczucia wartości – podkreślił o. Pavlo Vyshkovskyi OMI, wskazując na główne zadania, które podejmuje parafia św. Mikołaja w obliczu wyzwań wojennych i społecznych.

Już 2 grudnia w kościele otwarto także specjalny kącik dobroci nazwany „Dzieci św. Mikołaja dla dzieci dotkniętych wojną”. Wierni mogą przynosić słodycze, przybory szkolne i inne dary, które do 15 grudnia zostaną przekazane najmłodszym, poszkodowanym przez wojnę.

Trudna historia kościoła św. Mikołaja

Kościół św. Mikołaja w Kijowie to jedyny neogotycki budynek w stolicy Ukrainy, dzieło słynnego architekta Gorodeckiego. W czasach sowieckich kościół został odebrany katolikom przez bolszewików, a w niepodległej Ukrainie nigdy nie został zwrócony właścicielom, wspólnocie religijnej. Stan budynku pogarsza się, zwłaszcza po pożarze z 2021 r. Aby uratować zabytek architektury, podpisano memorandum o współpracy między wspólnotą wiernych z parafii pw. św. Mikołaja diecezji kijowsko-żytomierskiej Kościoła rzymskokatolickiego w Kijowie a Ministerstwem Kultury i Polityki Informacyjnej Ukrainy. Zgodnie z dokumentem  kościół miał zostać zwrócony wspólnocie nie później niż 1 czerwca 2022 r., a następnie przedłużono ten termin do 1 maja 2024 roku. Warunki memorandum nie zostały jednak spełnione. Ponadto na stronie internetowej Gabinetu Ministrów złożono petycję, która zebrała ponad 25 000 podpisów, domagając się zwrotu kościoła wiernym w celu jego utrzymania. Petycję poparły znane osobistości nauki, kultury, mieszkańcy Kijowa i całej Ukrainy.

Do grudnia 2024 r. kościół nie został jeszcze zwrócony społeczności i znajduje się na skraju zniszczenia.

Pavlo Vyshkovskyi OMI
foto. Pavlo Vyshkovskyi OMI

Ta barokowa świątynia, wzniesiona w XVIII w., przez wieki była źródłem inspiracji duchowej i kulturalnej dla mieszkańców regionu i pielgrzymów z całej Ukrainy. Jej architektoniczny urok oraz głębokie religijne znaczenie sprawiały, że była jednym z najcenniejszych zabytków Podola. Kościół wyróżniały piękne wnętrza, bogato zdobione polichromiami na sklepieniach. Te artystyczne dzieła, pełne barw i symboliki, wprowadzały wiernych w atmosferę majestatu i niebiańskiego spokoju. Największym skarbem świątyni był obraz Tywrowskiej Matki Bożej, otoczony czcią jako cudowny. Wierni przychodzili do niego, szukając pocieszenia, uzdrowienia i umocnienia w wierze.

Burzliwe dzieje XX wieku

Losy kościoła zmieniły się dramatycznie w XX wieku. Okres radzieckich represji odcisnął bolesne piętno na tej świątyni. W latach 30. XX w., podczas brutalnej kampanii ateizacji, władze radzieckie zamknęły kościół, a budynek sprofanowano, przekształcając go w fabrykę tworzyw sztucznych. Wraz z zamknięciem świątyni rozpoczął się długi okres jej degradacji – zarówno architektonicznej, jak i duchowej. Polichromie, które zdobiły sklepienia, zostały zniszczone lub zamalowane w prymitywny sposób. Liczne święte przedmioty zaginęły lub uległy profanacji, pozostawiając jedynie fragmenty dawnej świetności, które przypominały o bogatym dziedzictwie duchowym i kulturalnym tego miejsca.

Odrodzenie wraz z niepodległością

Przełom nastąpił po uzyskaniu przez Ukrainę niepodległości w 1991 r. W 1995 r., dzięki staraniom lokalnych wiernych oraz Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej, rozpoczęto trudną misję ratowania kościoła. Wysiłek ten był odpowiedzią na pragnienie wspólnoty, by przywrócić świątynię do jej pierwotnego przeznaczenia jako miejsca modlitwy i spotkania z Bogiem. Początkowo misjonarze oblaci z pobliskiego Gniewania dojeżdżali do Tywrowa, by odprawiać nabożeństwa. W 2010 r. zdecydowali się osiedlić na stałe w Tywrowie, by systematycznie odbudowywać zarówno kościół, jak i przyległy klasztor, nadając im rolę centrum życia duchowego i religijnego.

Renowacja polichromii

Jednym z kluczowych etapów odnowy było przywrócenie dawnych polichromii zdobiących wnętrze świątyni. Prace restauracyjne trwały od 2021 do 30 listopada 2024 r. i zostały zrealizowane dzięki wsparciu finansowemu Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego Rzeczypospolitej Polskiej, które udzieliło środków poprzez Fundusz Promocji Kultury.

Renowacja wymagała zaawansowanej wiedzy technicznej oraz wielkiego oddania. Celem było nie tylko odtworzenie zniszczonych fragmentów, ale również przywrócenie duchowego piękna, które przez wieki promieniowało z wnętrza tej świątyni. Dla społeczności Tywrowa ten projekt miał ogromne znaczenie, przywracając kościołowi jego historyczną rolę jako miejsca modlitwy i duchowej refleksji.

Niezłomny symbol wiary

Jednym z najbardziej poruszających świadectw historii kościoła jest opowieść o obrazie św. Michała Archanioła, który zdobił sklepienie świątyni. Nawet w latach, gdy budynek pełnił funkcję fabryki, obraz ten, według relacji starszych mieszkańców, w cudowny sposób przetrwał. Pomimo prób jego zamalowania, wizerunek powracał, co interpretowano jako znak nieustannej obecności Bożej łaski i niezłomności wiary w najtrudniejszych czasach.

Świadectwo dziedzictwa i wiary

Dziś odnowiony kościół w Tywrowie to nie tylko zabytek historyczny, ale przede wszystkim symbol wytrwałości, wiary i wspólnotowej determinacji. Dzięki wspólnym wysiłkom lokalnej społeczności oraz wsparciu polskiego Ministerstwa Kultury udało się ocalić ten wyjątkowy obiekt, który na nowo stał się centrum życia religijnego.
Wierni, wzruszeni odrodzeniem kościoła, dziękują Bogu i wszystkim, którzy przyczynili się do tego wielkiego dzieła. Szczególne podziękowania kierują do Funduszu Promocji Kultury, którego pomoc umożliwiła przywrócenie duchowego i artystycznego piękna tej niezwykłej świątyni. Tywrowskie sanktuarium znów promieniuje nadzieją, wiarą i pokojem, będąc miejscem modlitwy i duchowej inspiracji dla przyszłych pokoleń.

Andrzej Rak OMI

fot. Andrzej Rak OMI