Karolina Binek

W tym czasie udało im się nagrać swoje utwory na kasety magnetofonowe oraz na płyty CD. Zespół koncertował nie tylko w Polsce, lecz także za granicą – w Kanadzie, we Francji, w Belgii i w Skandynawii. Zajmował się także animowaniem wczasorekolekcji w oblackiej placówce w Łebie. Ze względu na zmniejszającą się liczbę powołań w pewnym momencie zdecydowano o rozwiązaniu zespołu.

Jego reaktywacja nastąpiła rok temu, chociaż plany z tym związane powstały już wcześniej, jeszcze w czasie, gdy obecni członkowie Gitar Niepokalanej byli w nowicjacie.

Dziś w skład zespołu wchodzi Wojciech Wilczek OMI (techniczny, dźwiękowiec, akustyk), Mateusz Chrzanowski (pianino), Mateusz Gołas (wokal), Maciej Donnerstag (gitara akustyczna), Jacob Mganbung (perkusja elektyczna), Jan Houlboro (gitara basowa). Każdy z nich już wcześniej grał na jakimś instrumencie lub miał coś wspólnego z muzyką. Dodatkowo ojciec mistrz zachęcał ich już w nowicjacie do reaktywowania zespołu i dlatego też postanowili to zrobić.

Spotykać się z ludźmi

Próby Gitar Niepokalanej odbywają się w każdy piątek. Jednak przez wiele różnych obowiązków i wydarzeń trudno jest ćwiczyć regularnie. W związku z tym w praktyce klerycy najczęściej ćwiczą dane utwory na kilka dni przed występem. A występują głównie z repertuarem kolędowym w okolicach świąt Bożego Narodzenia. Wykonują też pieśni oblackie. Było tak chociażby w tym roku podczas obchodów jubileuszu 25-lecia beatyfikacji ojca Józefa Cebuli OMI w Lublińcu.

W najbliższym czasie Gitary Niepokalanej również mają w planach koncerty z wykonywaniem kolęd.

– W tym roku występowaliśmy z kolędami już dwa razy, a przed nami kolejne koncerty. Jest to dla nas bardzo duża radość, bo lubimy grać i śpiewać. Dzięki temu mamy też okazję działać pastoralnie i spotykać się z ludźmi – opowiada Janek.

Wojciech zwraca z kolei uwagę na fakt, że dzięki byciu członkiem Gitar Niepokalanej, może rozwijać swoje umiejętności.

– Należenie do zespołu umożliwia mi naukę czegoś nowego. W moim przypadku jest to mastering, który ogarniałem już wcześniej. Ale teraz mogę się w tym jeszcze bardziej podszkolić. Moje obowiązki to także duża odpowiedzialność i dyscyplina. Dbam o to, żeby sprzęt był dobrze podpięty, reguluję głośność konkretnych instrumentów, żeby nie było tak, że któryś z nich albo wokal wszystko zagłusza. Reguluję też odsłuchy, żeby każdy dobrze siebie słyszał. A podczas wyjazdów muszę zadbać o dobre rozstawienie sprzętu. Oprócz tego bycie w Gitarach Niepokalanej jest dobre dla naszej wspólnotowości. Czasami pojawiają się między nami spięcia. Ale uczę się działać razem ze współbraćmi i jest to dla nas bardzo rozwojowe – opowiada kleryk.

– Dla mnie bycie w Gitarach Niepokalanej to dobre doświadczenie dawania ludziom radości oraz rozwijania swojej kreatywności – dodaje Mateusz Chrzanowski.

– Grając na instrumentach i śpiewając, musimy mieć czyste serce – niczym Maryja Niepokalana, do której nawiązujemy również w nazwie naszego zespołu. Bo chcemy służyć ludziom naszymi talentami jak Ona. I mamy nadzieję, że udaje nam się to realizować – podsumowuje Janek.

Tekst: Karolina Binek

fot. Karol Kossowski OMI

Szkoła zajmuje się edukacją i terapią dzieci oraz młodzieży, które mają specjalne potrzeby edukacyjne. Obecnie prowadzi też dla nich opiekę rewalidacyjno-rehabilitacyjną. To już tradycja, że klerycy oblaccy z szóstego roku prowadzą dla uczniów rekolekcje adwentowe.

Przygotowanie wewnętrzne

W poprzednich latach klerycy zazwyczaj wykorzystywali do prowadzenia rekolekcji maskotki, które dobrze sprawdzały się do przekazywania dzieciom treści. I tak było też tym razem. Piotr Ochlak OMI, Sławomir Zbierański OMI, Hyacinth Umunna OMI oraz Douglas Tsowe OMI zdecydowali się na wypożyczenie stroju kota i tygrysa, który – jak podkreślają oblaci – był punktem zaczepnym do przekazywanych treści.

– Sam byłem zaskoczony postawą dzieci, które bardzo interesowały się rekolekcjami. W poprzednich latach prowadziliśmy też rekolekcje dla szkół podstawowych i ponadpodstawowych. Musieliśmy się o wiele bardziej namęczyć, żeby ktoś się zaangażował i wchodził z nami w dialog. Dzieciom w Wolsztynie chcieliśmy przekazać treści w jak najprostszy sposób, żeby były dla nich jak najbardziej zrozumiałe – wyjaśnia Piotr.

– Opowiadaliśmy uczniom o przygotowaniu do Bożego Narodzenia, o tym, jak mogą przygotować się do przyjścia Pana Jezusa na świat. Poprzez pokazywanie im różnych przykładów, staraliśmy się przejść od przygotowania zewnętrznego, czyli od opowiadania o choince, do przygotowania wewnętrznego – spowiedź, Eucharystia. Chcieliśmy uświadomić im, że to przygotowanie jest bardzo ważne – dodaje Douglas.

– Nawiązaliśmy też do prezentów i wyjaśnialiśmy, że prezentem dla dzieci może być przyjście Pana Jezusa – dopowiada Sławomir.

Klerycy przygotowali dla dzieci quiz, przy którego rozwiązaniu pomagała im postać tygrysa, która celowo wskazywała na początku tylko błędne odpowiedzi.

– Niektórzy w takich chwilach zaczęli wręcz wychodzić z ławek, żeby pomóc tygryskowi, a jedna dziewczynka krzyknęła „Tygrysie, nie!”. Takie momenty pokazywały nam, jak bardzo dzieci są w to wszystko zaangażowane – mówi Piotr.

Inspiracje

Wyciągając wnioski z rekolekcji prowadzonych rok temu w innych placówkach – klerycy zauważyli, że łatwo jest chcieć przekazać zbyt wiele treści. Tegoroczne rekolekcje pokazały im natomiast, że lepiej skupić się na konkretach i prostocie, dzięki czemu uczniowie mogą więcej zapamiętać i więcej się nauczyć.

Każdy z oblatów prowadzących rekolekcje w Zespole Szkół Specjalnych miał wcześniej kontakt z dziećmi z niepełnoprawnościami, jednak nie spędzali z nimi zbyt dużo czasu. Te dwa dni pomogły im nauczyć się z nimi pracować.

– Rozmowy z dziećmi podczas rekolekcji dawały mi wielką radość. Niesamowita była ich inteligencja i spostrzegawczość. Sam dużo się od nich nauczyłem – podkreśla Douglas.

Podobne odczucia ma Sławomir Zbierański OMI:

– Wcześniej czasami spotykałem się z dziećmi z niepełnosprawnościami, ale dopiero teraz nabrałem doświadczenia w głoszeniu treści skierowanych do nich i myślę, że może to być bardzo przydatne w przyszłości – zauważa.

Z jego zdaniem zgadza się Piotr Ochlak OMI:

– Jeśli nie ma się możliwości obcować z takimi osobami, to czasem nie wiadomo nawet, jak się przy nich zachować. Te rekolekcje pomogły mi się z nimi obyć i oswoić. Przed rozpoczęciem miałem nawet obawy, czy nie powiem czegoś niestosownego. Dużo też się od tych uczniów nauczyłem. Zwróciłem dużą uwagę na prostotę ich życia, na to, jak bardzo cieszą się z najmniejszych rzeczy i gestów. Było to dla mnie inspirujące i pomogło mi zauważyć to, co mam i jeszcze bardziej docenić swoje życie, to że jestem zdrowy – podsumowuje.

Tekst: Karolina Binek

fot. Archiwum WSD w Obrze

Obra k. Wolsztyna 

Klasztor w Obrze k. Wolsztyna istnieje od 1291 r., kiedy na te tereny południowej Wielkopolski przybyli cystersi. Misjonarze Oblaci Maryi Niepokalanej mury pocysterskie przejęli w 1926 r., organizując w nich Wyższe Misyjne Seminarium Duchowne. Wykształcili tu do 1939 r. niespełna 100 prezbiterów, którzy rozpoczęli pracę w kraju jako rekolekcjoniści i duszpasterze parafialni i sanktuaryjni, a także poza krajem – jako misjonarze i duszpasterze polonijni. W okresie powojennym mury seminarium opuściło około 700 wyświęconych księży. Dziś absolwenci seminarium pracują na wszystkich kontynentach, w ponad 25 krajach. Pięciu z nich przyjęło świecenia episkopatu: Eugeniusz Jureczko OMI (Kamerun; zmarł w 2018 r.), Jacek Pyl OMI (Ukraina-Krym), Radosław Zmitrowicz OMI (Ukraina), Wiesław Krótki OMI (Kanada Północna – Eskimosi) i Jan Kot OMI (Brazylia). Obecnie w Obrze kształci się około 30 kandydatów na prezbiterów z różnych kontynentów. Aktualnym przełożonym i rektorem seminarium jest o. dr Sebastian Łuszczki OMI. 

– To bardzo symboliczne, że otwarcie naszego ośrodka odbywa się właśnie w dniu św. Mikołaja. Przypomina nam to, że każdy z nas może być jak św. Mikołaj, czyniąc dobro. Otwieramy miejsce, w którym będziemy oferować pomoc – przede wszystkim duchową – wszystkim potrzebującym”= – powiedział rektor parafii pw. św. Mikołaja, o. Pavlo Vyshkovskyi OMI. Centrum rehabilitacji zostało zorganizowane w taki sposób, że każde z pomieszczeń nosi imię świętego patrona, odzwierciedlając jego misję i życie.

Świeci patroni

Przykładowo, świetlicy dla dzieci dotkniętych wojną patronuje św. Józefina Bakhita, patronka ofiar handlu ludźmi i dzieł miłosierdzia. To tutaj najmłodsi, którzy musieli opuścić swoje domy w wyniku działań wojennych, znajdują wsparcie i bezpieczną przestrzeń do zabawy i nauki.

Z kolei sala fizjoterapii, przeznaczona dla osób, które utraciły kończyny lub potrzebują rehabilitacji, została nazwana na cześć błogosławionego o. Józefa Gerarda OMI. Ten misjonarz w Afryce, znany ze swojej cierpliwości i troski o potrzebujących, zainspirował stworzenie miejsca, w którym oferowane są usługi masażu i inne terapie fizyczne.

Innym ważnym pomieszczeniem jest pokój rozmów duchowych, w którym osoby potrzebujące mogą spotkać się z kapłanem lub psychologiem. Nosi on imię błogosławionego o. Mario Borzagi OMI, młodego misjonarza i męczennika, autora książki „Dziennik szczęśliwego człowieka”. Jest to przestrzeń dla tych, którzy szukają duchowego wsparcia i rozmowy w trudnych chwilach.

Sali do prowadzenia kursów i seminariów patronuje sługa Boży o. Ludwika Wrodarczyka OMI, męczennia pojednania, który poświęcił życie na rzecz głoszenia Ewangelii i pomocy ludziom w najtrudniejszych okolicznościach.

Posługa wsłuchiwania się w potrzeby

– Najczęściej ludzie chcą po prostu mówić. Umiejętność słuchania to pierwszy krok do uzdrowienia. Naszym celem jest bycie z ludźmi i dla ludzi, dawanie im miłość, wsparcia i poczucia wartości – podkreślił o. Pavlo Vyshkovskyi OMI, wskazując na główne zadania, które podejmuje parafia św. Mikołaja w obliczu wyzwań wojennych i społecznych.

Już 2 grudnia w kościele otwarto także specjalny kącik dobroci nazwany „Dzieci św. Mikołaja dla dzieci dotkniętych wojną”. Wierni mogą przynosić słodycze, przybory szkolne i inne dary, które do 15 grudnia zostaną przekazane najmłodszym, poszkodowanym przez wojnę.

Trudna historia kościoła św. Mikołaja

Kościół św. Mikołaja w Kijowie to jedyny neogotycki budynek w stolicy Ukrainy, dzieło słynnego architekta Gorodeckiego. W czasach sowieckich kościół został odebrany katolikom przez bolszewików, a w niepodległej Ukrainie nigdy nie został zwrócony właścicielom, wspólnocie religijnej. Stan budynku pogarsza się, zwłaszcza po pożarze z 2021 r. Aby uratować zabytek architektury, podpisano memorandum o współpracy między wspólnotą wiernych z parafii pw. św. Mikołaja diecezji kijowsko-żytomierskiej Kościoła rzymskokatolickiego w Kijowie a Ministerstwem Kultury i Polityki Informacyjnej Ukrainy. Zgodnie z dokumentem  kościół miał zostać zwrócony wspólnocie nie później niż 1 czerwca 2022 r., a następnie przedłużono ten termin do 1 maja 2024 roku. Warunki memorandum nie zostały jednak spełnione. Ponadto na stronie internetowej Gabinetu Ministrów złożono petycję, która zebrała ponad 25 000 podpisów, domagając się zwrotu kościoła wiernym w celu jego utrzymania. Petycję poparły znane osobistości nauki, kultury, mieszkańcy Kijowa i całej Ukrainy.

Do grudnia 2024 r. kościół nie został jeszcze zwrócony społeczności i znajduje się na skraju zniszczenia.

Pavlo Vyshkovskyi OMI
foto. Pavlo Vyshkovskyi OMI