Michał Jóźwiak

W czasie świąt w Arktyce można zaobserwować wzmożony ruch samolotów, bo to często najlepszy środek transportu, żeby dokądś się dostać. Odległości są spore. Rodziny dużo podróżują do bliskich. Niektórzy korzystają także ze skuterów śnieżnych, ale jest to zdecydowanie mniej komfortowe rozwiązanie. Prezenty świąteczne rozdają zazwyczaj najstarsi członkowie rodziny. Cieszą się dużym szacunkiem, co widać prawie na każdym kroku. Zwyczaje bożonarodzeniowe są podobne do tych, które znamy z Polski, ale można zauważyć kilka różnic, zwłaszcza jeśli chodzi o kulinaria. 

– Główną potrawą świąteczną jest u nas indyk i szynka przygotowana na tutejszy sposób. W bardziej tradycyjnych domach je się mięso z renifera i surową skórę z wieloryba – relacjonuje o. Zbigniew Halemba. 

Obecnie trwa noc polarna. Jasno jest przez zaledwie trzy godziny w ciągu doby. Tak jak prawie na całym świecie, tak i w Arktyce okres Adwentu i Bożego Narodzenia to czas przystrajania domów w światełka i dekoracje. W Arktyce nie spotyka się jednak żywych choinek. – Jeśli pojawiają się u nas choinki – to wyłącznie sztuczne. Żywych u nas nie ma, bo jesteśmy na terenie skalistym. Sprowadzenie żywych drzewek kosztowałoby tutaj fortunę – opowiada. 

Dla ojca Zbigniewa to pierwsze święta na arktycznej misji. Jest odpowiedzialny za przygotowania wspólnoty parafialnej. Zadań i obowiązków jest sporo, ale odciągają one uwagę od naturalnego odruchu, jakim jest tęsknota za najbliższymi. 

– To moje pierwsze święta poza wspólnotą oblacką i poza rodziną. Teraz jestem w innym świecie. Ale nie czuję się samotnie, bo mam mnóstwo obowiązków. Nie mam czasu się nad tym zastanawiać (śmiech). W czasie Adwentu rozdajemy jedzenie potrzebującym i organizujemy ucztę świąteczną, która ma się odbyć 25 grudnia. Zjawi się na niej spora część naszej wioski – od najmłodszych do najstarszych mieszkańców. Będzie modlitwa, ale też wspólne gry i zabawy – mówi o. Halemba.  

Polscy Misjonarze Oblaci Maryi Niepokalanej pracują wśród Polonii kanadyjskiej od roku 1886 r., kiedy przybył do tego kraju br. Antoni Kowalczyk OMI, kandydat na błogosławionego. On w sposób symboliczny łączył pracę ewangelizacyjną wśród ludności Pierwszych Ludów (Indian) z pracą wśród swoich rodaków – imigrantów. Praca wśród tych ostatnich rozwija się od mianowania w kwietniu 1898 r. o. Wojciecha Kulawego OMI misjonarzem dla Polaków, Niemców, Słowaków, Ukraińców i innych europejskich osadników z okolic Winnipegu. Ważnym wydarzeniem, dynamizującym pracę polskich oblatów na rzecz imigrantów, było utworzenie w 1956 r. niezależnej polonijnej oblackiej Prowincji Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Kanadzie, która obecnie prowadzi 30 parafii, w większości w ośrodkach miejskich. Aktualnie w tej prowincji pracuje prawie 60 oblatów z Polski lub polskojęzycznych. Ich prowincjałem jest Jacek Nosowicz OMI. 

tekst: Michał Jóźwiak

fot. arch. Zbigniewa Halemby OMI 

„W telewizyjnym i internetowym świecie rzadko się o nich mówi. Pokazuje się najczęściej młodych, zdrowych, uśmiechniętych ludzi. Nawet reklamy leków pokazują «chorych» – w doskonałym stanie. To spore uproszczenie. Świat taki nie jest. Osoby z niepełnosprawnościami – największa mniejszość – w wielu miejscach, gdzie pracują misjonarze, są zazwyczaj wstydliwie chowane przed innymi, w najdalszym miejscu wioski, chaty, a czasem są z nich wypędzani. Uznawane są za ofiary grzechu, czarów lub uroków. Dla innych są pośrednikami między światem ludzi a duchów, a dla jeszcze innych są po prostu zwyczajnymi członkami rodziny. Bywa różnie. Według danych WHO jest ich ponad miliard na świecie (15% populacji)” – napisał w edytorialu redaktor naczelny Marcin Wrzos OMI. „Misjonarki i misjonarze, wzorem Chrystusa, szukają ich w najdalszych zakamarkach ich świata, by pokazać, że są kochani przez Boga i ważni dla wspólnoty Kościoła. To bardzo «ewangeliczna robota». Niosą pomoc, edukację, walczą z wykluczeniem, odkrywając ich godność, pokazując, że mogą być szczęśliwi. W świątecznym czasie chcemy przybliżyć Wam ich poruszające misyjne drogi, które przypominają, że Boże Narodzenie to święto każdego człowieka – niezależnie od jego zdrowia czy miejsca na ziemi” – dodał. Autorzy tekstów na łamach „Misyjnych Dróg” (m.in. Hubert Piechocki, Agnieszka Nowak, Robert Ablewicz MSF, Jordana Przybył SSpS) ukazują codzienną rzeczywistość osób z niepełnosprawnościami na poszczególnych kontynentach oraz troskę im wyrażaną i pomoc okazywaną przez misjonarki i misjonarzy. Ekspertami wydania są: dr Anna Paczkowska, ks. dr hab. Józef Urban, Justyna Janiec-Palczewska, prof. UKSW Aneta Rayzacher-Majewska oraz dr Józef Wcisło OMI. W dwumiesięczniku można przeczytać szerokie informacje o pomocy osobom z niepełnosprawnościami i ich rozumienie w najważniejszych religiach (dr Magdalena Rzym), a także analizę misyjną zakończonego Synodu o Synodalności (prof. UŚ Aleksander Bańka).

W 229. numerze „Misyjnych Dróg” czytelnicy znajdą rozmowy z siostrami: Pią Gumińską FSK, Jadwigą Maciejczyk FSK i Ewą Lidią Mazur SSpS na temat pomocy codziennej i życia wśród  osób z niepełnosprawnościami na misjach. W czasopiśmie znalazło się miejsce na dwa fotoreportaże. „Nasz Spiritual Formation Center znajdował się poza miastem, w sąsiedztwie «lwich wzgórz», jak okoliczni mieszkańcy nazywali czarne skały na obrzeżach buszu. Nazwa musiała zaspokajać apetyt na przygodę. Ostatniego lwa ubito tu w latach 50. Nam pozostały kobry, pytony, skorpiony i wypasane na pobliskiej farmie krowy oraz świnie” – to fragment zapisków Krzysztofa Błażycy z Afryki. Natomiast drugi reportaż – Wojciecha Ganczarka – jest o wspieraniu osób samotnych i chorych w Urugwaju.

W kolejnym wydaniu czasopisma nie brakuje działu „Przyjaciele Misji”, a także informacji dotyczących prowadzonego przez redakcję projektu „Misja Szkoła”. Jak zwykle jest też szesnastostronicowa wkładka dla dzieci „Misyjne Dróżki Dreptaka Nóżki” – tym razem z opowieściami z Włoch. Opublikowano także felietony prof. Elżbiety Adamiak i ks. prof. Andrzeja Draguły. Na łamach pisma czytelnicy zachęcani są też do korzystania z internetowego portalu misyjnego www.misyjne.pl.

„Misyjne Drogi” to prawie stustronicowy dwumiesięcznik wydawany od 1983 r. w Poznaniu przez Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. Do publicystów piszących na jego łamach zalicza się o. Jarosława Różańskiego OMI, Tomasza Terlikowskiego, prof. Eugeniusz Sakowicza, o. Andrzeja Madeja OMI, Elżbietę Adamiak, ks. Artura Stopkę oraz ks. Andrzeja Dragułę. Celem redakcji jest kreatywna i ciekawa prezentacja działalności misyjnej Kościoła, treści religioznawczych, podróżniczych i antropologicznych.

Zamów prenumeratę

Marcin Wrzos OMI

W pierwszych dniach po powodzi grupa wolontariuszy z Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej (KPRP) oraz Biura Bezpieczeństwa Narodowego (BBN) zaangażowała się w pomoc lokalnej ludności w Bodzanowie i Głuchołazach, koncentrując się na łagodzeniu skutków katastrofy. Wolontariusze porządkowali także refektarz klasztorny, kuchnie, sale i inne pomieszczenia klasztorne, a także pomagali w segregacji darów pomocy humanitarnej, które licznie napływały do klasztoru w Bodzanowie z całej Polski. Prezydent Andrzej Duda wraz z małżonką, Agatą Kornhauser-Dudą, odwiedził zarówno Bodzanów, jak i Głuchołazy, gdzie spotkał się z żołnierzami oraz przedstawicielami lokalnych władz. Następnie udał się do Nysy, gdzie podczas spotkania w Urzędzie Miejskim rozmawiał z przedstawicielami zalanych terenów i samorządowcami. W Bodzanowie podczas wizyty w klasztorze prezydent wraz ze wspólnotą oblacką zjadł również obiad.

– Prezydent odwiedził nasz klasztor, ponieważ chciał osobiście zobaczyć, jak radzimy sobie po powodzi. Jak mówił, to nie była jego pierwsza wizyta w naszym regionie, dotkniętym klęską żywiołową. Pytał o zniszczenia materialne oraz o pomoc wolontaryjną dla mieszkańców regionu, w tym tę świadczoną przez jego współpracowników z KPRP i BBN. Jak zauważył, skutki powodzi są niezwykle dotkliwe. Niektóre domy z zewnątrz wyglądają na naprawione czy wyremontowane, ale ich wnętrza wymagają często kapitalnych remontów. Prezydent solidaryzował się z poszkodowanymi, okazując wsparcie dla lokalnej społeczności, zauważając, iż pogoda nie sprzyja prowadzonym pracom budowlanym – mówi o. Mariusz Legieżyński OMI, proboszcz oblackiej parafii z Bodzanowa.

– Prezydent Andrzej Duda wyraził także współczucie, że nie wszystkie remonty udało się do tej pory przeprowadzić ze względu na warunki atmosferyczne. Pogoda nie sprzyja temu, żeby stanąć w pełni na nogi. Wielu mieszkańców zalanych terenów przez temperaturę i deszcze nie może dokończyć prac. Te święta będą więc dosyć trudne. Wizyta prezydenta upłynęła w bardzo dobrej atmosferze – dodaje o. Legieżyński.

Niemieccy Misjonarze Oblaci Maryi Niepokalanej przybyli do Bodzanowa (wówczas Langendorfu) w roku 1932, byli tu do zakończenia wojny. W jej czasie niemieccy oblaci zaangażowali się w posługę duszpasterską także na rzecz Polaków. Od roku 1946 działalność placówki kontynuowali polscy oblaci. Sam klasztor pochodzi z XVII w., kiedy zamieszkiwali tu jezuici, okresowo prowadząc także szkołę. Mieszkający tu oblaci są zaangażowani w duszpasterstwo parafialne i rekolekcyjne, a przy domu oblackim funkcjonuje ośrodek rekolekcyjno-wypoczynkowy. Aktualnym przełożonym domu jest o. Leszek Walendzik OMI.

tekst: Michał Jóźwiak/Marcin Wrzos OMI

fot. Marek Borawski/KPRP

Comiesięczny dzień skupienia są zwyczajną praktyką we wspólnotach oblackich. Ich celem jest odnowienie się w wierze, pochylenie wraz z Chrystusem nad swoim życiem.

– Ten dzień skupienia pod hasłem „Obym poznał siebie, obym poznał Ciebie” był szczególnie kierowany do najmłodszych spośród nas, prenowicjuszy, którzy od dwóch miesięcy przeżywają czas poznawania Zgromadzenia, siebie i swojego powołania. Dlatego treści konferencji miały pomóc naszym czterem prenowicjuszom głębiej wejść w siebie i uczyć się rozeznawać Bożą wolę. Oprócz konferencji był czas na modlitwę i spotkania braterskie – mówi o. Bartosz Madejski OMI, wikariusz prowincjalny.

Obecnie w prenowicjacie formuje się czterech kandydatów: Przemysław Bojarowski, Jakub Oleksiak, Szymon Nijak oraz Antoni Kanclerz. Jak tłumaczy dyrektor prenowicjatu, o. Jarosław Konieczny OMI, po ukończeniu rocznego prenowicjatu i pozytywnej opinii formatorów zostaną oni skierowani do domu nowicjatu na Świętym Krzyżu.

– Celem prenowicjatu jest przestrzeń pomocy w zdobyciu osobowej oraz chrześcijańskiej dojrzałości. Dojrzałość ta jest konieczna w czasie formacji w nowicjacie, a prenowincjusze mają okazję poznać życie wspólnoty zakonnej i jej charyzmat, duchowość i misję, co tłumaczy oblacka Konstytucja nr 54 – tłumaczy o. Konieczny.

W przywołanym punkcie czytamy:

„Kandydatom, okazującym znaki powołania, zapewni się przed nowicjatem odpowiednie przygotowanie, bądź to we wspólnocie, bądź też przez regularne kontakty z oblatami. Celem takiej praktyki jest udzielanie im pomocy w zdobyciu osobowej i chrześcijańskiej dojrzałości, niezbędnej do owocnego nowicjatu i dla sprawdzenia ich zdatności do oblackiego życia”.

Reguła 54a precyzuje: „Poza kanonicznymi wymogami stawianymi przy wstąpieniu do nowicjatu, kandydaci powinni przejawiać stosowne do ich wieku oznaki dojrzałości, posiadać wystarczającą znajomość nauki chrześcijańskiej oraz dawać dowody stałości w wierze i w życiu chrześcijańskim, miłości do ubogich i zdolności do życia we wspólnocie”.

Misjonarze Oblaci Maryi Niepokalanej przybyli do Grotnik zaraz po wojnie, w 1946 r., a pierwszym duszpasterzem był o. Wilhelm Stempor OMI, wcześniej kapelan lotniczego Dywizjonu 303. Świątynię wzniesiono wcześniej, bo w latach 1933–1938. Do 1939 r. pełniła rolę świątyni filialnej dla parafii pw. św. Katarzyny w Zgierzu. Misjonarze Oblaci Maryi Niepokalanej odnowili kościół, przekazany im przez fundatorów – Marię i Sylwestra Jungowskich, w latach 1946–1951. Parafię erygowano oficjalnie w 1951 r., a kościół systematycznie rozbudowywano. W trakcie tych prac wzniesiono też dzwonnicę (2004 r.). Z domem oblackim i parafią związany był zmarły piosenkarz Krzysztof Krawczyk. Mieszkający tu oblaci są zaangażowani w duszpasterstwo parafialne i rekolekcyjne, a przy domu oblackim od 2022 r. funkcjonuje dom formacyjny prenowicjatu dla kandydatów do zgromadzenia. Aktualnym przełożonym domu jest wiceprowincjał – o. Krzysztof Trociński OMI.

tekst: Michał Jóźwiak

fot. o. Piotr Paśko OMI